bron: pixabay.com
Natuur in Nederland? Dat mag wat kosten! Gelukkig, want ik houd van de natuur. Je kunt er immers niet genoeg van hebben. Als bevolking nemen we veel ruimte in beslag, maar zelfs in de Randstad is er nog natuur te vinden. Aangelegd en ontwikkeld, dat dan weer wel. Het lijkt mij een contradictio in terminis, maar dat mag de pret niet drukken. Er valt nog wat te genieten.
Vlak bij mijn huis bevindt (bevond) zich Marickenland. Een natuurgebied dat sinds 2012 – na overeenstemming tussen vele partijen – deel uitmaakt van de “versoberde veenribbenvariant” en dat, naar ik begreep, onderdeel is van de ‘ecologische hoofdstructuur’. Als ik het in lekentaal mag uitleggen, is er een gebied aangewezen, waar na wat menselijk ingrijpen de natuur zelf aan zet was. Het was – naar mijn smaak en overtuiging – dan ook een prachtig gebied geworden. En dat hoorde ik vaak ook van anderen.
Nu was ik een beetje uit het wandelen geraakt. En dat duidelijk al langer dan ik dacht, want toen ik vorige week weer eens het prachtige pad op het voormalige spoor dacht te lopen, viel ik van de ene shock in de andere. Het pad, dat voorheen omgeven was door lommerrijke bomen, struikgewas, bloemen, planten, vol met vogels en beestjes, was nu een non-descripte streep door een omvangrijke kaalslag.
Werkelijk álle bomen waren gekapt en door de shredder gehaald. Het leek in niets meer op wat het ooit was; weg was de plek waar zelfs ík vroeg voor opstond om te wandelen. De plek waar je voorheen heerlijk beschut kon rondstruinen, picknicken, pootje baden, of gewoon lekker in het gras kon liggen met een boek. Weg. De weelderige natuur heeft reeds plaats moeten maken voor voetgangersbruggen en aangeplante bomen, op vaste afstanden, strak op een rij. Een enkele rij. Het lijkt nu net een Vinex-wijk zonder huizen. Een parkeerplaats. Geen (weide)vogel meer te zien. Of horen. Om te janken gewoon.
Omdat ik de lokale sufferdjes niet lees, mis ik blijkbaar toch ook veel belangrijk nieuws en rest mij slechts achteraf de constatering. Had ik dit vooraf gelezen, zou ik zéker op de barricaden zijn gesprongen. Gemiste kans dus, mea maxima culpa.
Eenmaal thuisgekomen heb ik natuurlijk het internet geraadpleegd. Ik las daar dat het nog niet zo lang geleden (door de natuur zelf) ontwikkelde Marickenpad plaats moet maken voor het Bellopad. Kan iemand mij uitleggen waarom je eerst de natuur haar gang laat gaan, waardoor iets moois ontstaat, om al dat moois vervolgens met de grond gelijk te maken en ‘natuur’ te gaan aanleggen?
Wat het eerste plan gekost heeft en wat deze huidige ontwikkeling nu weer kost, moet ik de lezer helaas schuldig blijven. Er lijkt mij hier sowieso een stuk kapitaalvernietiging plaats te vinden. Als totaal onwetende leek waag ik mij toch aan de stelling dat je natuur niet hoeft te ontwikkelen, maar dat de natuur zichzelf wel ontwikkelt, als je haar de kans maar geeft. Zover ik weet staat Moeder Natuur nergens op de payroll, dus het lijkt mij een onbetaalbaar stuk expertise dat we zomaar gratis hadden kunnen krijgen. Maar ja, money still makes the world go round…
De enige foto die ik nog kon achterhalen van hoe het was, maar in de winter, niet op z’n mooist. (foto: Connie Stoof)
En toen kregen zij de opdracht…. (Eigen foto)
De bomen zijn er nog! In stukjes nadat ze door de shredder zijn gehaald. (Eigen foto)
