Een van de eerste aanrakingen met een kat van de buren was toen ik er op een avond eentje vond in de tuinkast. Ze zat daar zielig te wezen met een bebloed neusje, maar leek na enig onderzoek niet echt gewond te zijn. Ik heb haar water en eten gegeven en de volgende morgen was ze verdwenen. Een dag later kreeg ik een dankbaar kaartje in de bus van haar eigenaar.
Een tijdje later bleek een katje van de tweede naar de eerste verdieping boven mij te zijn gevallen. Op dat moment woonde daar niemand, dus hoe krijg je zo’n beesie daar weg? Mijn toenmalige vriend, groot kattenliefhebber (ik kreeg met hem 3 katten cadeau), aarzelde geen moment; dat gingen we oplossen. Hoe we het precies gedaan hebben, weet ik niet meer, met kunst- en vliegwerk, of eigenlijk klim- en hijswerk, in elk geval. Maar uiteindelijk was het verloren kind weer veilig in huis. De aanwezige ouders van de afwezige bewoners waren wederom zeer dankbaar. Toen de familie geruime tijd later weer terug in Nederland was (blijkbaar waren ze een tijdje op reis in Afrika), met hun piepjonge mensenkind Jurriaan, kreeg ik wederom een bedankje.
Bron: Eigen foto KvdS
Heel eerlijk; met mijn buren heb ik verder geen band. Maar een dier in nood, ja daar kom ik mijn bed wel voor uit. Elke winter huizen er muizen in mijn tuinkast (die ik eigenlijk wil slopen, maar ja, da’s zo’n gedoe). Ze schijten de hele boel onder, maar nou ja.
Overigens vond wijlen Brammetje het een feest met die beesten en trakteerde me regelmatig op een half aangevreten exemplaar. Tja, daar kon ik natuurlijk weinig tegen doen.
Er scharrelen af en toe egeltjes rond. Enorme vlooienbalen, maar ik laat ze ongemoeid. Het barst van de vogels die volop gevoerd worden, soms enorme herrie maken, maar hé, altijd beter dan langsrazend verkeer. Mollen hebben vorig jaar mijn halve tuin overhoop gehaald.
Oké, dat laatste moet wel afgelopen zijn, want mijn planten zijn me net zo heilig. Het ken te gek ook. En aan slakken heb ik ook een bloedhekel. Maar die verzuip ik gewoon in bier, vinden ze blijkbaar heerlijk en het lijkt me geen wrede dood. Met je dronken harses Magere Hein tegemoet treden, ik teken ervoor.
Hoe ik met de mollen moet afrekenen, heb ik nog niet uitgevonden, maar met elk nieuw seizoen verwacht ik toch ook een nieuw begin. Ik hoop dat ze zijn opgerot naar ergens anders. Maar anders zal ik vast een diervriendelijke manier vinden om ze te weren. Hoop ik. Nog tips, iemand?
Bron: pixabay.com
Petra zegt
een fles aan de onderkant open maken en in de grond steken, in een mollengang wel te verstaan… , door de wind die door de fles waait blijven ze weg.
Ik moet wel zeggen dat ik dit zelf nooit heb geprobeerd maar het schijnt echt te helpen 😉
Karin van der Stoop zegt
Het is allicht te proberen. Thanx!