Bron: Pixabay.com
Maandag
Ondanks dat het met de vitaminepillen iets beter gaat, blijft de buikpijn en takel ik langzaamaan steeds een beetje meer af. De vervanging op mijn werk is geregeld, waardoor ik eindelijk mijn werk kan overdragen. Juist deze laatste weken voor de operatie is de werkdruk torenhoog. Enerzijds heel fijn, want ik heb geen tijd om te piekeren, anderzijds wil ik graag even de tijd hebben om me rustig voor te bereiden op wat komen gaat. Ik krijg een onbedwingbare behoefte om het huis een grote schoonmaakbeurt te geven en ik schrijf me suf in nog-te-doen-lijstjes.
In overleg met mijn manager besluit ik iets eerder te stoppen met werken. Deze donderdag is mijn voorlopig laatste werkdag zodat ik, in aanloop naar mijn operatie volgende week donderdag, nog even tijd voor mezelf heb. Mijn lijf schreeuwt om een beetje rust, dus ik prijs me gelukkig met mijn werkgever. Ik krijg alle ruimte en er is zoveel begrip voor mijn situatie. De afgelopen periode zijn er twee dames van mijn NOK-groep ontslagen. Bij één ervan is letterlijk gezegd dat men het risico te groot vond. De ander kreeg – ondanks een goede beoordeling een paar weken daarvoor – toch geen contractverlenging. Ik snap dat het lastig is bij kleine bedrijven, maar het was bijzonder pijnlijk voor hen allebei. Ik kan straks in alle rust herstellen in de wetenschap dat op mijn werk alles doorgaat.
***
Dinsdag
De eerste twee dames zijn vandaag geopereerd. De hele dag ben ik in gedachten bij hen. Na vele spannende uren krijg ik bericht dat alles goed is gegaan. Zij weten hoe het is en kunnen aan het herstel beginnen. Ik ben belachelijk jaloers.
***
Donderdag
Mijn laatste werkdag voor mijn afwezigheid. Ik neem afscheid van mijn naaste collega’s tijdens een lekkere lunch en val helemaal stil als ik enorm verrast word met kaartjes, tijdschriften, bloemen en een ‘overlevingspakket’ voor in het ziekenhuis met lekkere handcrème, een schrijfboek en allerlei andere cadeautjes. Het is met zoveel liefde en zorg uitgezocht dat ik helemaal volschiet. Een jaar geleden kende ik deze mensen nog niet eens en ze zijn me inmiddels zo dierbaar geworden.
Ik ben stil tijdens de lunch. Gesprekken over het werk gaan langs me heen. De afgelopen dagen heeft iedereen buiten mij om gecommuniceerd om me zoveel mogelijk te sparen. Daardoor heb ik veel gemist. Het is goed, want het valt me zwaar om het werk waar ik zoveel van ben gaan houden, los te laten. Ik ben me er ook van bewust dat voor hen het leven gewoon verder gaat. Als volgende week mijn leven op zijn kop staat, hebben zij gewoon een werkdag. Er volgen lunches, afspraken en koffiemomentjes, terwijl ik probeer om voldoende voedsel en vocht naar binnen te krijgen. Als ik over een paar weken weer naar kantoor ga, ben ik hopelijk al wat kilo’s kwijt. Al die gedachten passeren de revue. Ik zie monden bewegen, maar de geluiden verstommen. Ik ben in mijn eigen wereld beland.
Thuis krijg ik bericht van nummer drie die nu ook geopereerd is. Ook bij haar is alles goed gegaan. Opvallend is dat elk verhaal anders is. Waar de één kotsmisselijk is, heeft de ander veel pijn en nummer drie heeft eigenlijk nergens last van. Ik ben zo benieuwd naar het vervolg op mijn verhaal.
***
Zondag
Het laatste normale weekend. Mijn vriend en ik genieten intens van elkaar en doen alles wat straks even niet meer kan. Ondanks de stormachtige wind gaan we naar het strand en ontbijten in een strandtent die er net weer staat. De zee is zoals altijd weer magisch en waait alle zorgen voor even uit mijn hoofd.
Het is goed. Ik ben er klaar voor.
Wat hieraan vooraf ging: Mijn maat is vol (19)- De laatste NOK-sessie
Fingers crossed en zet ‘m op!