Aan het eind van de uitzending van The Passion veeg ik de tranen uit mijn ogen. Niet vanwege het verhaal natuurlijk, duh, als (afvallig) katholiek meisje ken ik dat op mijn duimpje. Ik kijk meestal niet eens, omdat het religieuze karakter me nog altijd ergert. Wat best een domme reden is, want als er één live show altijd geweldig geproduceerd is dan is het deze. Het gaat niet voor niets de hele wereld over. Regisseur David Griffhorst schijnt er inmiddels miljonair van te zijn geworden. Wat hem van harte is gegund. Want hij heeft zelf ook een hoge mate van sympathie opgewekt met een filmpje van zijn werkwijze en zijn ongebreidelde enthousiasme. Niet te stuiten die man.
Elk jaar opnieuw weet hij een geweldige cast bij elkaar te brengen, topnummers uit de Nederlandse pophistorie te kiezen en dat allemaal spectaculair in beeld te brengen.
Nou oké, er zit altijd wel iemand bij waar je niks mee hebt, en nummers waarvan je denkt; bleh. Maar toch is het een apart fenomeen. De opbouw van het verhaal is uiteraard altijd exact hetzelfde, sommige kunstjes ook (want wat werkt dat werkt) en tóch is het elk jaar weer anders. Iedere keer zijn er weer ontroerende of bijzondere momenten die je volstrekt niet ziet aankomen.
Zoals Jeroen van Koningsbrugge die een verpletterende indruk maakte met het nummer Wit Licht. Doei Marco Borsato, move over. Collectief kippenvel. Heel irritant vond ik Do met Zeg me dat het niet zo is. Omdat ik Do niet zo leuk vind, maar het nummer fantastisch. Nou ja, dan zit je dus met kippenvel tegen wil en dank.
Scene uit The Passion 2018 – Bron: NPO (screenshot van live programma)
Vanavond had ik ook weer een paar bizarre momenten, al heb ik niet eens de hele uitzending gezien. Van de uitvoering van Wie heeft de zon uit jouw gezicht gehaald (Herman van Veen) in combinatie met Ik leef mijn leven (André Hazes) door Jezus, Judas en Petrus zit ik nog steeds flabbergasted te wezen. Tommie Christiaan kende ik niet, maar hij heeft een mooie stem. Jeangu Macrooy kende ik ook niet, maar jeumig wat een stem! En dan opeens Brainpower erin met een rap…ik hou niet eens van rap, maar dit hakte er wel ff in zeg. Die gast kan niet acteren, maar eenmaal in zijn element kwam hij goed uit de verf. Het hele plaatje klopte, en daaruit spreekt de hand van de meester. Muziek, zang, rap en beeld kwamen volmaakt samen.
Maar ik keek vanavond vooral omdat het verhaal dit jaar in mijn achtertuin plaatsvond; de Bijlmer. Of voortuin eigenlijk. Het is altijd leuk om je eigen omgeving op tv te herkennen. Stiekem maakt het ook een soort plaatselijk nationalisme in me los.
Zo van hallo, hier gebeuren prachtige dingen hoor. Niks prachtwijk, een prachtige wijk! Kijk naar ons koor (waren ze niet fantastisch?), kijk naar de prachtig diverse bevolking die hand in hand voor het podium staat. Hé hallo, wíj leven hier allemaal hand in hand. Nou ja, wat mij betreft voornamelijk vredig langs me heen, maar dat ligt aan mij. Vriendelijkheid en behulpzaamheid zijn hier alom aanwezig. Ik heb me nog nooit een seconde onveilig of onheus bejegend gevoeld, in de 14 jaar dat ik hier woon. Zelfs de plaatselijke daklozen zijn uitermate beleefd en wensen je een prettige dag, of je nou wel of niet een donatie hebt gedaan.
Het thema “ik zie jou” is dan ook welgekozen. Het zou mooi zijn als die drie miljoen kijkers er een voorbeeld aan zouden nemen.
inderdaad de muziek is elk jaar weer geweldig! Dit jaar met de rap erbij helemaal!
Ik heb ze net op you tube allemaal terug geluisterd en ze worden alleen maar mooier. De lat ligt weer hoog voor volgend jaar 😉
Die mensen die het hele jaar nooit naar klassieke muziek luisteren en bij de Matthäus-Passion vooraan zitten. Het is verworden tot een musical, met hotemetoten die een hapje kunst eten. Zo zag ik Mark Rutte vooraan zitten. Op hetzelfde moment neemt hij het pensioen van arbeidsgehandicapten af.
Jezus werd gekruisigd omdat hij machthebbers in de weg liep met zijn boodschap van liefde voor alle mensen. De zwakkeren, de gekwetsten, de armen. Hij bleef opkomen voor iedereen, zelfs toen hij werd uitgejoeld, bespuugd, geslagen en gegeseld. De Matthäuspassie is een diep menselijk kunstwerk, met een duidelijke boodschap. Naar de passie gaan is tegenwoordig een gewetenssusmomentje. Afijn, iedereen morgen weer voluit deelnemen aan onze graaimaatschappij. Vrolijk Pasen nog!
niet iedereen begrijpt de boodschap hè Remco… en van Rutte verwacht ik dat al helemaal niet!