Een tijd lang heb ik als visagiste in winkels door heel Nederland gewerkt. Niet zo bijzonder, denk je vast. Maar dat was toch wel: je hebt namelijk, net als een kapper of een pedicure, een beetje intiem contact met de klant omdat je haar aanraakt. En toch blijf je een vreemde, iemand die niet in de dagelijkse omgeving van de klant rondwandelt. Zo ontstaat er een basis van vertrouwen, waardoor er een hoop verhalen loskomen.
Bron: Foto MvdV – Attributie: Foto gemaakt door fotograaf Jan Kruize
Vreemden kun je vertrouwen
Aan een vreemde vertrouw je makkelijker een verhaal toe dan aan een bekende. De vreemde kent de persoon in kwestie niet en het gesprek zal onder elkaar blijven. Bij een vriendin kun je natuurlijk ook je hart luchten, maar wie garandeert dat het niet terugkomt, als een boemerang, zodra de vriendschap voorbij is? Een vreemde heeft geen tijd om een oordeel te vormen, die luistert en komt – soms – met een goed advies.
Foei!
Dat dacht ik toen een klant in mijn stoel haar verhaal vertelde. Het kwam er met horten en stoten uit, want ik was bijna klaar en ze wilde niet met tranen haar mooie make-up wegspoelen. Haar man, met wie ze al járen comfortabel getrouwd was, moest dus op een avond overwerken. Secretaresse, hotel, wilde nacht, je kent het wel. Vermoeid en verward kwam hij midden in de nacht thuis en bekende ter plekke. Eerlijkheid is belangrijk in een goed huwelijk, waren zijn laatste woorden, waarna hij als een blok in slaap viel en zij de rest van de nacht naar het plafond staarde. Ze moest nota bene zelfs huilen. Voor het eerst, sinds járen.
Zelfrespect
Tja, niet zo leuk voor deze treurige klant op de stoel, dacht ik en verbaasde mij over het totaal ontbreken van zelfvertrouwen. Een nieuwe stroom van woorden die volgde. Dat perfecte lippenlijntje kon ik wel vergeten, want ze bleef mieren over hoe mooi en jong die secretaresse wel niet was, hoe oud zij was geworden en hoe moeilijk ze het ermee had dat ze niet meer aantrekkelijk was en en en.
Je moet weten dat dit in werkelijkheid een erg mooie en stijlvolle vrouw was, die daar verdrietig zat te zijn op mijn stoel. Dus ik snoerde haar de mond door overdreven lang met een ragdun lippenpenseeltje bezig te zijn en begon een peptalk.
Bron: eigen foto (MvdV)
Coolblue
“Kom op, de wereld vergaat niet. En uw huwelijk ook niet.” Ik wees haar op het feit dat ze juist erg aantrekkelijk was om te zien. Dat er genoeg jonge kerels bij haar ‘in de leer’ zouden willen. Dat ze NU naar huis moest gaan, een wasmachine bij Coolblue moest gaan bestellen, inclusief monteur voor een paar uur. Of, nog makkelijker: de tuinman naar binnen vragen en hem even alle hoeken van de slaapkamer laten zien. Of desnoods naar het magazijn van het grote bedrijf van haar man gaan en daar een feestje bouwen met minstens drie sterke bonken met van die gespierde bovenarmen. NU, meteen en vooral zorgen dat manlief het spoedig te weten kwam, in kader van “eerlijkheid is belangrijk voor een goed huwelijk”.
Verkeerd advies?
Ze wandelde geschokt de winkel uit, keek niet meer om. Ik was haar alweer vergeten tot de dag dat ik weer in die winkel in Haren werkte en er een zelfverzekerde dame vrolijk binnen huppelde. Ik herkende haar meteen en vroeg mij af of ik moest wegduiken om een klap te incasseren of… Maar ze gaf me een hand en grijnsde van oor tot oor. “Don’t get revenge, get even” had goed uitgepakt.
De boodschap aan manlief was duidelijk geweest en sindsdien waren er geen overwerk-avonden meer geweest. Hun comfortabele huwelijk stond weer als een villa.
Bovendien kocht ze zo’n lading make-up dat mijn target voor die dag om 11 uur ’s ochtends al was behaald.
Zij gelukkig, ik gelukkig. En de tuinman was vast ook wel even gelukkig geweest….
Geef een reactie