Dus Arjen Lubach roept op om woensdag 10 april 11 april om 20.00u je Facebook account op te heffen. Want gedoe met privacy en zo.
Ik moest gniffelen om zijn actie. Ludiek vind ik het. Want Arjen weet niet hoe het is om geen privacy te hebben.
Ik weet dat wel.
Overal waar ik kom staan paparazzi. Foto’s verschijnen dagelijks op het net. Een foto van mij, terwijl ik een boterham in het park eet, een afbeelding – genomen vanachter een struik – waar ik met iemand zoen. Een gif waar ik een gek gezicht trek. Al dan niet voorzien van dubieuze teksten. Of grappig bedoelde uitspraken.
Ik heb geen sociale media nodig om mijn privacy te verliezen.
Wat ik gek vind, is dat men valt over het schenden van privacy, maar dat men het niet anders dan normaal vindt wanneer een plasseks filmpje van mevrouw Paay gedeeld wordt. “Want ze vraagt erom.”
Wanneer dan? Ik kan mij dat niet herinneren. Dat ze daar om gevraagd heeft.
Als je een beroep uitoefent dat mediale aandacht genereert, geldt er blijkbaar geen enkele privacywet meer. Ik wil films maken, dus ik moet niet zeiken als mijn tronie overal verschijnt. Ik mag niet mopperen als mijn foto ongevraagd overal opduikt. Bij welke kutblog ook. En als er een fotograaf zijn of haar rechten opeist, is het een vuile klootzak. Wat als ik portretrecht ga opeisen? Hoeveel pagina’s zullen faillissement moeten aanvragen?
Welke privacy geef je op, als je op je Facebookpagina werkelijk alles uit je leven laat zien? Waarom word je boos als je een of andere racistische opmerking post, en die post naar je werkgever wordt gestuurd? En waarom vind je mij dan een narcistische bitch als ik mijn beklag over paparazzi doe?
Wat is het verschil?
Jij wilt gratis met de wereld je leven delen. Je schrijft wat je gekookt hebt, je checkt overal in, je laat jezelf taggen bij elk evenement waar je naartoe gaat en je schuift je mening met liefde en plezier níét onder stoelen en banken. Dat kost je geen drol, behalve flink wat MB’s op je telefoon. En vervolgens ga je zeuren over het feit dat de gedane arbeid wordt terugverdiend met het verkopen van je gegevens.
Laat het een les zijn voor eenieder die droomt van beroemd worden; als jij al boos wordt om het gebruik van jouw gegevens, dan ben je niet geschikt om een publiek persoon te zijn.
En die Arjen Lubach?
Die lacht het hardst. Zijn actie genereert meer media-aandacht dan mijn laatste vlam. Hij staat weer op de kaart.
Net zoals die keer toen hij viral ging, met zijn Trump-filmpje.
Wat wás hij blij met Facebook, toen.
No More Facebook? Ha Ha… (bron: eigen creatie LB)
Mooi geschreven! Ik ben niet van plan FB te deleten, omdat meneer Lubach dat zegt. Ik ben wél van plan zorgvuldig om te gaan met wat ik wel, en vooral wat ik NIET deel. Wat ik al deed, overigens…
Dream on Luc, je hebt geen idee wat je allemaal weggeeft. Jouw IP-adres wordt op zo ongeveer elke site die je bezoekt geregistreerd en zomaar met 30 partijen gedeeld. Zodra je ergens je naam invult weten ze wie je bent. Aan de hand van je IP-adres kunnen ze een behoorlijk accuraat profiel van je opbouwen.
Als je dat niet wil moet je je systeem dichttimmeren. Begin maar eens met het uitschakelen van alle social media knoppen. En dan https-everywhere, adblock, ghostery en auto-cookie-delete installeren. En dan nog ben je niet 100% veilig. Want webwinkels verkopen ook gewoon jouw koopgedrag aan derde partijen.
Het is allemaal niet zo makkelijk als het lijkt, en het nare is dat veel mensen gewoon geen idee hebben. Je kunt ze dat niet kwalijk nemen. Het is goed dat er nu zoveel aandacht voor is.
Aanvulling: het is op zich niet eens erg als je gegevens worden gebruikt voor microtargeting van advertenties. Het gevaar zit hem erin dat er databases worden opgebouwd met complete informatie over iedereen. Hackers zijn er dol op. Dictators ook.
“Dictators ook”. Inderdaad, dat is nu net het punt. We leven in een democratie waarin de overheid niet tegenover de burgers staat. Niets is zo veranderlijk als de mens/maatschappij en als deze situatie zou veranderen, piepen we ineens allemaal totaal anders. De informatie die er dan over jou als persoon ligt, krijg je niet zomaar meer weg.
Aanrader: Netflix-serie “Handmaid’s Tale” (over het boek van Margaret Atwood) is een Dyspotie maar akelig realistisch en dichtbij.
Ik heb overigens geen Facebook. Misschien leef ik onder een steen en heb ik héél veel gemist in het leven…. Valt mee hoor, het kan best; een leven zonder Facebook.
Heerlijk: hier ook geen Facebook. Hoef ik me ook geen zorgen te maken of ik ‘eraf’ moet op woensdag 10 april. Oeps, 10 april was gisteren…..of moest het nou vandaag ?
Misschien maakt Arjen wel een grapje, of Annie Lady natuurlijk, dat kan ook 🙂
Haahah, jij let op!! Redigeerfout van de hoofdredactrice, niet van de actrice. Dank voor je tip, Betty! Vooralsnog gaan we ervan uit dat Arjen geen grapje maakt. Maar je FB-pagina uitzetten aan het eind van het seizoen is ook geen kunst, natuurlijk. Gewoon bij het begin van het volgende seizoen weer aandoen. Grapje!! 😀
Arjen maakt geen grapje, denk ik; we zullen het nieuwe seizoen afwachten.
Jullie maken wel een grapje als de hoofdredactrice blijkbaar de stukjes van de actrice moet redigeren.
Hoe fake kan het internet zijn ! :-))
Euh, Betty, dan heb je de begrippen ‘redigeren’ en ‘fake’ toch ietwat verkeerd begrepen. Redigeren is niet ‘faken’. Redigeren is enkel corrigeren, leesbaar maken, opmaken, inplannen. Ik redigeer dan ook ELKE tekst die bij ons binnenkomt, elke blog die ingediend wordt. Wij krijgen veel teksten/artikelen per mail aangeleverd (ook die van Annie Lady). Ik maak ze publicatiegeschikt, zet ze in het CMS, plan ze in. Soms staat een artikel echter voor een wat latere dag ingepland. Daarbij is het soms handiger/leesbaarder om bij die bepaalde dag in de toekomst (‘aanstaande woensdag’) dan ook maar even een datum te zetten, zoals ik hier had gedaan. Helaas had ik me daarbij nét even vergist in de datum (ik ben ook maar een mens: ik maak ook fouten). De teksten zijn gewoon door degenen die er als schrijver boven staan, geschreven. Niks fake. Net zoals bij een papieren magazine ALLE stukken geredigeerd worden, gebeurt dat bij een online magazine ook. En of het artikel nu door een huisvrouw, een sportinstructrice of een actrice geschreven is, dat maakt niets uit. Alles gaat door de redactiemangel.