Had ik toch weer even een eyeopener daarnet. Ik dacht dat “de man” zich pas sinds een aantal jaar bedreigd voelt door allerhande emancipatiebewegingen. Nou ja, niet elke man; de boze man natuurlijk, die duidelijk niet uitsluitend westers en blank is. Het type dat zich ontmand voelt en terugverlangt naar die goede oude tijd. Welke tijd dat precies is, weet niemand, maar een kniesoor die daarop let.
Bron: pixabay.com
Ik las dat Mahatma Gandhi in 1948 werd vermoord door een gek (dat zijn moordenaars per definitie, natuurlijk), zelf hindoe, die als motief aanvoerde: “[Dat Ghandi met zijn] vrouwelijke politiek de Hindoe-natie ontmande – in het bijzonder met zijn vrijgevigheid jegens de moslims.” Nota bene 70 jaar geleden al! Nou is dat ook een beetje ver van ons bed, dat hele India. Natuurlijk kende ik de geschiedenis wel enigszins, mede door de prachtige film die over Ghandi werd gemaakt. Maar omdat het zo lang geleden is, had ik me nooit gerealiseerd dat die daad een voorbode van deze tijd was.
In hetzelfde artikel lees ik dat Bin Laden zich beklaagde dat “moslims van hun mannelijkheid beroofd waren”. Hij sneerde overigens ook naar de Amerikanen dat ze zacht en zwak waren geworden.
En nu hebben we Trump, mister pussy-grabber, als leider van de westerse wereld. Zelfs de meest devote christenen vinden zijn gedrag blijkbaar volstrekt normaal. We hebben Jordan Peterson die klaagt dat “het Westen zijn geloof in de mannelijkheid is verloren”. En mannelijkheid staat voor orde, terwijl het vrouwelijke chaos betekent. Deze Peterson werd in The New York Times bestempeld als de invloedrijkste publieke intellectueel in de westerse wereld op dit moment. Nou, wat een helder licht in donkere tijden. Not. Ik zal het voor deze ene keer maar niet over Thierry Baudet hebben.
Maar je snapt vast waar ik naartoe wil. Dit type man is bang. Anderhalf jaar geleden schreef ik daar al eens een gedicht over:
De man is bang
Voelt zich bedreigd
Krijgt lang niet meer
De eer, de vrijheid
De zekerheid, van onmondigheid
De grondigheid, van zijn gelijk
De dwang van ooit
Voltooid, verleden tijd
Hij lijdt, het blijkt
Hij is niet meer
De heer van weleer
Bron: pixabay.com
Nu heb ik het natuurlijk niet over ónze mannen. Niet de fijne kerels van hoemannendenken, niet mijn vriend of jouw man.
Het zijn de schreeuwers, nee de jánkerds. De klootzakken die mekkeren dat ze de vrouwtjes niet meer zonder meer in een hoek kunnen drukken. Dat wij ons niet meer zonder meer dienstbaar opstellen. Niet op seksueel gebied, niet in het huishouden of bij de opvoeding van de kinderen, en zeker ook niet op de werkvloer. Die kleinzerige mannetjes die het niet kunnen hebben dat vrouwen het net zo goed of zelfs beter doen in studie en wetenschap. De Bin Ladens, Trumps, Petersons en Baudets van deze wereld.
Het soort mannen dat nog steeds vindt dat de vrouw geen ander recht heeft dan het aanrecht. “Mens, ga toch koken,” zei ene Pim Fortuyn ooit tegen een journaliste. Dus zelfs een flamboyante homo zag er geen been in seksistische opmerkingen te maken. Waar ik overigens niet direct een probleem mee heb, als het humoristisch bedoeld is. Maar als je daarmee uit bent op het kleineren van de vraagsteller, om de aandacht van jezelf af te leiden, dan is het een zwaktebod. Eigenlijk zijn het hele sneue mannetjes die zich zo afzetten tegen emancipatie. Mannetjes die bang zijn hun mannelijkheid te verliezen, maar die niet inzien dat ze die al kilometers ver achter zich hebben gelaten. Of beter gezegd; hun menselijkheid.
Want dat is wat ons bindt. We zijn allemaal mensen. Al het andere is bedacht.
Orde en chaos creëren we zelf. Allemaal.
It’s all in our heads. Get over it.
