“Maar mevrouw, wat doet u hier?” vraagt een wat oudere man verbaasd als ik in de richting van de wastafels loop om mijn handen te wassen.
“Hetzelfde als u,” antwoord ik hem. “Maar wel anders, want ik kan het met losse handjes,” grap ik erachteraan om de spanning te breken. Hij begrijpt er nog helemaal niets van, maar hij moet wel lachen. Ik leg hem uit waarom er tegenwoordig twee bordjes op de deuren van de wc’s hangen in dit moderne ziekenhuis. Op twee deuren, voor twee ruimtes naast elkaar.
Hij komt hier al jaren. Neemt altijd de rechterdeur en heeft nog nooit een ontmoeting met een vrouw in de wc’s gehad. “Tja,” zeg ik berustend. “Een beetje meegaan met de tijd hè? Er zijn nu eenmaal mensen die niet zo goed weten wat ze zijn of wat ze wíllen zijn, en zij willen graag meerdere opties openhouden. Keuzevrijheid en zo. Dus de ene keer nemen ze hier de linkerdeur en de andere keer de rechterdeur. Geen enkel probleem, toch?”
Voor mij althans niet. Viespeukerij zou een argument kunnen zijn, want mannen zijn van nature een stuk ‘viezer’ op ’t toilet dan vrouwen. Maar dat is een mening en geen – wetenschappelijk bewezen – feit (toch?). Het maakt mij allemaal niet zoveel uit. Ik heb bovendien nooit problemen gehad met mannen die vrouwen willen worden, vrouwen die mannen willen worden of mensen die er nog niet helemaal uit zijn. Soms is het even lastig om de juiste toon te vinden als je iemand aanspreekt, maar alles went.
Trots op mijn relaxte, moderne houding kom ik de rest van de dag ook prima door. Na alle onderzoeken plof ik neer in het restaurant van het ziekenhuis voor een welverdiende kop koffie met een asociaal grote moorkop. Maar helaas kan ik niet gaan zitten kliederboelen, want daar komt de meneer van de toilet aangelopen en ploft vlak naast mij neer.
“Prima hoor, kom erbij zitten,” zeg ik sarcastisch maar hij vangt de stille hint niet op. Stil is hij sowieso niet, want ik moet nu al zíjn onderzoeken in detail aanhoren en bedenk mij dat ons gezamenlijk toiletbezoek waarschijnlijk voor hem een soort vertrouwensband heeft geschept.
Even later excuseer ik mij beleefd en wens hem verder een goede dag. Hij staat galant op, geeft mij een hand en een vette knipoog. Dan roept hij ineens met zeer luide stem dat hij onze ontmoeting op de wc erg verrassend had gevonden. En wel op zo’n manier dat links en rechts een paar mensen mij toch wel even vreemd aankijken.
Ach ja, het maakt mij allemaal niet zoveel uit, denk ik de tweede keer die middag. Nog even en we zitten als de oude Romeinen weer in wc-huizen, tegenover elkaar, naast elkaar of gezellig in een kringetje.
Als ik na die groepssessie alsjeblieft maar mijn koffie alléén mag opdrinken en in rust mag genieten van een heerlijke moorkop. Trouwens, het woord ‘Moorkop’ is afkomstig van het Latijnse woord ‘Maurus’, wat ‘bewoner van Noordwest-Afrika’. Oeps, ik heb niets gezegd. Ik eet ‘m gewoon lekker op.
bron: commons.wikimedia.org, CC GNU 1.2 or later (FDL), Author: Teunie from NL
Marga Kuitenbrouwer-Van der Vet schrijft informatieve, kritische en humoristische blogs, columns en artikelen. Meer informatie hierover is te vinden op haar website: MargaKuitenbrouwer.weebly.com
