Het gebeurt me niet vaak, maar ik voel me een beetje dommig.
Sinds de verkiezing van Donald Trump, the Big Bugle in charge, en door alle analyses waaróm die gestoorde gek won, heb ik me toch een beetje laten indoctrineren. Door de Trump-fans nota bene. Ik zag een gesprek met Michelle Obama dat me weer op mijn plaats zette.
Bron: pixabay.com
Hoe vaak hebben we niet gehoord dat het een keuze tussen twee kwaden was? Crooked Hillary Clinton zou nogal oorlogsgeil zijn; ware zij aan de macht, had de wereld in brand gestaan. Als minister van Buitenlandse zaken onder Obama heeft ze dat – volgens het narratief – afdoende bewezen. Ze zou manipulatief zijn, de waarheid achterhouden voor de bevolking. In mijn kont en uit mijn kont zijn met allerhande dubieuze dictators. Om nog maar te zwijgen van haar weigering haar man aan de dijk te zetten na zijn seksuele escapades.
Ik heb het interview van Clinton met Jinek niet gekeken. Ik had er geen zin in, het was vooraf zo gehypet en dat gedoe over die foto die Eva al jaren als een token met zich meesleept. Blèh. Ik had Hillary afgeserveerd.
Maar Michelle bracht me op andere gedachten. Ze benadrukte nog maar eens hoe ongelooflijk gekwalificeerd Hillary is. Verrek, da’s waar ook. Hillary Clinton was first lady, senator én minister. Er is geen mens op aarde met zoveel ervaring met – en zoveel zicht op – het ambt van president van de VS.
Natuurlijk heeft ze zich van de nodige leugens en smerige praktijken bediend. Ze heeft haar man, haar partij en haar president moeten verdedigen in zaken waar de honden geen brood van lusten. Dat schijnt een dingetje te zijn in de politiek. Liegen tot je met je smoel in de modder valt, en dan nog proberen om je gezicht te redden.
Misschien is dat nou juist wel het probleem geweest. Saving face. Donald doet er tenslotte geen enkele moeite voor. Blijkbaar vindt een deel van de bevolking dat juist bewonderenswaardig. Hij spuugt de ene na de andere leugen uit, hij volhardt erin, terwijl bewijzen van het tegendeel hem in de ballen bijten, maar dat negeert hij stoïcijns. Een keiharde man die zijn eigen werkelijkheid creëert. Hij doet waar hij zin in heeft, lult een eind in de ruimte en sabelt iedereen neer die hem tegenspreekt. Zijn ballen moeten inmiddels wel honderd keer verschrompeld zijn, maar hij schudt ze af en groeit gewoon een paar nieuwe. Geen wonder dat Melania steeds chagrijniger wordt, het lijkt me geen prettig gezicht. Arme vrouw.
Bron: pixabay.com
En ja, ook een beetje arme Hillary. We weten niet hoe de wereld eruit zou hebben gezien als zij aan de macht was. Stabieler waarschijnlijk, in elk geval in het Westen. Hoe dan ook had ze op diplomatiek niveau honderd keer beter gepresteerd dan Donald. En ze had het gewoon verdiend. Als je zo hard gewerkt heb voor volk en vaderland, daarbij niet meer crooked – wat zeg ik – veel minder crooked bent dan je tegenstander, zou je daarvoor beloond moeten worden. Het heeft niet zo mogen zijn. Maar van wat ik gezien heb, is ze het uiteindelijk wel te boven gekomen. Good for her.
Bij mezelf merk ik wel enige cognitieve dissonantie. Ik probeer heel hard om enig goeds te zien in het presidentschap van Trump. A blessing in disguise. Gek als een gulden, maar hé, de neoliberale status quo staat onder druk, joehoe! Chaos en anarchie op de wereldhandelsmarkt kan alleen maar goed zijn, daar mag wat mij betreft wel de bezem door. Dat gesleep met producten van hot naar her is werkelijk van de zotte.
Zucht. Het zijn ingewikkelde tijden. Vind ik het nu wel of niet jammer dat Hillary niet de eerste vrouwelijke president van de VS is geworden? Eigenlijk doet het er niet toe. We moeten roeien met de riemen die we hebben.
