Ja! Het is weer LENTE!
SHIT! Het is weer lente!
Ik kijk beteuterd naar mijn blubberbuik en veel te dikke dijen. In de winter zijn die prima te verhullen. Paar stoere leren boots, legging, rokje of jurkje, shirt, jasje. Liefst zwart. Alles. Dan zie je er best kek uit, zelfs met [… ja, vul zelf maar in …] kilo overgewicht. Maar die laarzen kan ik binnenkort met goed fatsoen niet meer aan. En colbertjes ook niet. Alles moet weer luchtig, open en bloot. Want lente. Gatver.
Gefrustreerd ploeter ik wat in de tuin, lekker in de zon. Ik merk dat ’t me zwaar valt. Na een uur of anderhalf ben ik gesloopt. Rugpijn, spierpijn, zweet op mijn voorhoofd, kramp in mijn handen. En ik zie hier en daar sterretjes. Ik ben duidelijk zo on-fit als de pest. En dan ben ik het ineens zat. Ik zie mezelf al zitten, als oud, afgeleefd, dik wijf. Afgepeigerd door het leven, voorovergebogen wegens stijve bochelrug en krakkemikkige heupen en knieën. En dat eeuwige glas wijn in de hand, want je moet jezelf toch íéts gunnen, niewoar?
Ik wil dit niet meer.
Ik wil weer fit zijn. Ik wil drie uur tuinwerk kunnen doen zonder compleet kapot te gaan. Ik wil weer een paar kilometer kunnen joggen. Ik wil mezelf weer goed voelen in mijn vel. Ik wil mijn spieren, die ik wel degelijk heb, weer kunnen zien, zonder al die lagen eromheen. Ik wil weer zonder afkeer naar mezelf kunnen kijken in de spiegel. En ik wil dat voor mijzelf. Ik doe het voor mij. Voor niemand anders.
Maar: ik wil niet wéér ‘op dieet’. Ik heb de afgelopen 30 jaar niets anders gedaan dan diëten. Ik heb alles geprobeerd, van Weight Watchers tot injecties, van keto tot astronautenvoer, van shakes tot voederblokken, van excessief sporten tot overgeven. Het werkte allemaal, maar slechts voor een relatief korte termijn. Daarna zat alles er in een mum van tijd weer aan, omdat ik aan mijn levensstijl niets veranderde. Ik heb daar ook al meerdere keren over geblogd. Zo’n 6 jaar geleden typte ik mijn dieetsores in een opwelling in een blog . De enige blog die ik ooit op mijn telefoon tikte. Een emotioneel relaas.
En nu, nu ben ik er klaar mee. Geen dieet meer voor mij. Diëten hou ik best vol, maar daarna ga ik zo weer de fout in. Ik moet mijn manier van leven veranderen, er zit niks anders op. En dat niet langer met die gigantisch ingrijpende eetmaatregelen. Nee, (klein) stapje voor (klein) stapje. Geleidelijk. Nu lees ik regelmatig de verhalen in de ‘Hou vol’-rubriek van LINDA. En daar zag ik het verhaal van een vrouw die zonder echt te diëten toch enorm was afgevallen. Omdat ze had leren denken als een ‘slank persoon’, stond er. Via haar story kwam ik uit bij Mieke Kosters en op haar site: SkinnyMinds.
Kort samengevat: de meesten weten – net als ik – heel goed ‘hoe het moet’. Wat je moet doen, wat je moet eten, en wat vooral niet. Dat je keuzes moet maken. En meer bewegen. Ze weten alles. Ze weten ook waartegen ze echt ‘NEE’ moeten zeggen. Alleen DOEN ze het niet. Net als ik. Weten is nog lang geen doen. Ik wéét dat ik die chips in het weekend af moet slaan. Ik wéét dat ik nee moet zeggen tegen dat dagelijkse (!) glaasje wijn ’ter ontspanning’. Ik wéét dat ik (veel) meer zou moeten bewegen.
Maar ik weet ook heel veel geweldige uitvluchten. Daarover in mijn volgende blog meer.
Ik weet echt wel wat ik moet doen.
Maar nu eerst een glaasje water met citroen.
(Blèh)
bron: gratisography.com
Je kan het, Lou !
Bij mij helpt meer slapen omdat ik meer energie krijg en beter tegen alles kan. Het schijnt ook qua hormoon iets te doen. Google eens op leptide.
Succes