Shit. Lou heeft me gedwongen om mee te doen. Met d’r reeks over een ‘nieuwe lifestyle’. Bummer. Nu kan ik niet meer dan luisteren naar de hoofdredactrice van HVD en braaf op mijn koolhydraten letten.
Maar ze heeft een punt. Wat Lou in haar tweede blog beschrijft, ervaar ik ook zo. Eten is emotie en ik denk er de hele dag aan. Zeker ook omdat ik dol ben op het bakken van vegan taarten die natuurlijk ook geproefd moeten worden.
Míjn inspiratie is niet Mieke, maar zijn de artikelen van Marjena Moll die suggereert dat je je relatie met eten kan verbeteren. Helaas heb ik geen honderden euro’s liggen om haar traject te volgen, dus lees ik af en toe een blog en heb een ‘oh ja’-gevoel. Herken mijn gevoel wanneer ik wil eten. Heb ik honger of verveel ik me? Heb ik honger of moet ik eigenlijk een potje janken? Heb ik honger of is dit PMS? Best ingewikkeld soms.
Ik weet wel dat ik kilo’s kan afvallen en ik weet ook dondersgoed wat ik wel en niet moet eten. Weinig koolhydraten, bijna geen suiker meer, veel, héél veel groentes en dan gaat het als vanzelf. Ik voel me fitter en gezonder. Heb meer energie en zie de kilo’s langzaam van me áf vallen. Dat ging goed toen we met z’n allen lekker meededen met Linda De Mol en haar HOU VOL! actie.
Helaas werd het toen winter. Die -10 kilo was leuk vorig jaar, maar ze zitten er na alle stamppotten en zit-op-de-bank-avonden allemaal weer heerlijk aan. Dat vind ik niet het ergste, maar wat ik wel jammer vind, zijn al die kleren die nu in mijn kast hangen. Kleren die vorig jaar nog wel pasten en nu niet meer.
Dus.
Mijn nieuwe lijfstijl wordt weer het omgooien van mijn levensstijl. Hoe? Dat vertel ik je de volgende blog!
