Toegegeven; het was gisteren – zaterdag 5 mei – behalve Bevrijdingsdag ook bij uitstek een weertje om eens lekker naakt te gaan tuinieren. Maar aangezien ik mét kleding aan al vaak met onverklaarbare schrammen en jeukende rode plekken eindig, en er kleine kinderen in de buurt wonen wiens ouders ik liever te vriend hou, heb ik wat dat betreft verstek laten gaan.
(On)gezellig
Bovendien was ik bij mijn vriend en daar kom ik het balkon niet eens op. Doei, mij niet gezien op de 7e verdieping, mij te hoog. Met uitzicht op een tankstation. Er ligt trouwens alleen zo’n ranzig nepgrastapijtje. Überhaupt geen plant te bekennen in dat ongezellige hok, mijn geliefde presteert het nog om een varentje met een waterreservoir te laten verpieteren. De gezelligheid komt puur van ons samenzijn, wat dan wel weer erg goed zit eigenlijk. We gaan ook zelden de deur uit, want als je elkaar alleen in het weekend ziet heb je daar niet zo’n behoefte aan. Nou ja, ik ga wel eens mee naar optredens, en dat is hartstikke leuk maar ook veel van hetzelfde.
Nieuwe herinneringen maken
Bron: eigen foto KvdS
Dus vandaag wilde ik per se iets doen. Je bent gek om met dit weer binnen te blijven en ik wil ook wel eens andere herinneringen maken. Gelukkig is er op Bevrijdingsdag genoeg te doen hier. Mijn keuze was gevallen op Het Vrije Westen, hét gratis bevrijdingsfestival in Amsterdam .
We togen met de tram richting Westerpark, waar we iets na 12 uur arriveerden. Het was uitgesproken rustig, zowel tijdens de reis als in het park. Heel fijn! Vooral René is niet zo van de menigtes. Nu is het ook een enorm park, dus ik maakte me niet zoveel zorgen dat het snel hutjemutje zou worden. We slenterden op ons gemak richting de grote weide, waar het hoofdpodium zich bevond. Gisteren hadden we al even wat filmpjes bekeken van verschillende muzikanten, ter voorbereiding ende vermaeck. Mijn lief is ietwat kieskeurig in zijn muziekkeus en vooral van dance en hiphop moet hij niks hebben, maar de keuze was reuze en je moet ook niet al teveel mierenneuken op zo’n gratis festival natuurlijk.
We werden direct aangenaam verrast. De openingsact was Dieter van der Westen, een band die voornamelijk Americana speelt, precies in René’s straatje (good old country boy). Het filmpje dat we gister zagen deed beslist geen recht aan de kwaliteiten van deze jongens! We waren het er dan ook roerend over eens dat een openingsact te min was, ’s avonds waren ze beter tot hun recht gekomen.
Wandering
Edoch, na een stief kwartiertje luisteren wil je toch even verder kijken wat er nog meer te doen is. Qua muziek viel dat een beetje tegen, maar goed, het was nog vroeg. Tijdens onze wandering-wandeling liet ik me verleiden tot het tekenen van een petitie van Amnesty en folders in de handen drukken door een medewerker van FNV. De rest van de sponsoren hebben we gemeden als de pest; al die verkooppraatjes, daar kwamen we niet voor.
Ik meende me te herinneren dat er ook iets met kunst was, maar dat hebben we niet gevonden. Wel een zweefmolen en minireuzenrad, naast de minstens 3 sowieso aanwezige speeltuinen in het park. Even later vonden we ook nog een pierenbadje waar de kiddies uitzinnig aan het spetteren waren. Sowieso waren er veel kindjes. Op de weides lagen hele gezinnen, soms in het trotse bezit van een tentje om het kroost – en de zelf meegenomen versnaperingen – tegen de zon te beschermen. Ik heb me meermaals laten vertederen door enthousiaste dansertjes en mijn hart vastgehouden als het talentje plat op de bek ging. Toch heb ik geen enkel krijsend of jammerend kind gezien; de stemming was ontzettend relaxt.
Bron: compilatie eigen foto’s KvdS
We hebben nog wat rondgekeken verderop in het park (echt een prachtige omgeving!). De Vrijheidscollege’s en ander gelul hebben we maar overgeslagen, veel te lekker weer om binnen te hangen. Er werd gedanst bij het jazz-podium waar de menigte klappend omheen stond. Er waren allerhande food trucks met goedgevonden namen als Pofferdikkie en Hieper de Pieper, maar onze favoriet was Dikke Bertha. Een koffiegelegenheid met 2 kek geklede heren met bolhoed en iets wat leek op een stoommachine waarop de koffiezetters gemonteerd waren. Goeie koffie ook! Wel duur, maar dat was alles; mijn patatje kostte 4 fucking euro. Pofferdikkie. Maar daar moet je niet over zeiken op zo’n dag.
Uitdagend
Rond een uur of 3 begon het opeens heel druk te worden en toen was mijn schat het zat. De weg uit het park was dan ook een behoorlijke uitdaging. Hordes fietsers werden door een verkeersregelaar op nogal brute wijze gedirigeerd naar een volgende ingang, terwijl daarachter de auto’s gewoon doorreden; “ja het is een beetje wazig hier, oversteken moet je zelf maar uitzoeken”. We waren blij toen we aan de overkant waren en in relatieve veiligheid de tramhalte haalden.
Eenmaal thuis waren de kleren alsnog snel uit. Er werd wel het een en ander geploegd en gegraven, maar dat had niets met tuinieren te maken. En de buren hebben er niks van gemerkt!
