Een aantal meiden van de redactie van Hoevrouwendenken.nl is op dit moment hard bezig met een nieuwe lijfstijl. Ze willen gezonder worden, minder gewicht meetorsen en zich lekkerder in hun vel voelen. Ik heb veel bewondering voor Lou, Deen en Petra, want ik weet hoe moeilijk het is om je gewoontes te veranderen. You go girls! Tot nu toe heb ik me echter een beetje op de vlakte gehouden, omdat ik bepaald niet kan meepraten over overgewicht. Ik kan het me wel indenken, maar heb geen idee hoe dat echt voelt, dus ik meng me niet in de discussies. Behalve zo nu en dan een bemoedigend woord natuurlijk.
Maar onlangs las ik het betoog van zelfbenoemd Rubens-fetisjist de Laatbloeier, en ik vind dat ik daar toch even wat over moet zeggen. Want ik weet wél hoe het is om met je lichaam te worstelen. En daar doet onze Laatbloeier nogal laatdunkend over. Ik zal zijn dubieuze opmerking over een niet-bestaand patriarchaat maar even daar laten, want het gaat nu niet om een geschiedenisles.
Dat vrouwen vaak met hun lichaam bezig zijn is natuurlijk een feit. Maar dat heeft echt niet alleen met de spiegel en de weegschaal te maken. Dat zijn maar symptomen.
Bron: pixabay.com
Om te beginnen hebben vrouwen biologisch gezien een heel andere band met hun lichaam dan mannen. Wij hebben nogal wat hormoonschommelingen. Sowieso elke maand en daarnaast tijdens de zwangerschap en de overgang. Dat doet niet alleen wat in je hoofd, maar veel duidelijker ook met je lichaam. Buik en/of ledematen zwellen op, je rug doet pijn, je borsten staan op knappen, je ingewanden doen van zich spreken. Stel je eens voor heren, en vervang borsten dan even door ballen bijvoorbeeld. Dat je elke maand een paar dagen als een pijnlijk opgezwollen bolletje ellende moet rondlopen. (Note: de mate van ellende verschilt van vrouw tot vrouw en ook per leeftijd. In mijn pubertijd was het de hel, daarna had ik weinig last, tegenwoordig loop ik weer op mijn tandvlees rond die tijd.) Het punt is dat het vrouwenlichaam ook buiten de seksuele beleving nogal wat aandacht vraagt. En veel meer – bijna constant – aan verandering onderhevig is dan een mannenlijf. Het lijkt me niet zo gek dat we er dus ook meer mee bezig zijn.
Daarnaast worden we meestal opgevoed om er te allen tijde zo aantrekkelijk mogelijk uit te zien. Veel vaker dan mannen worden vrouwen afgerekend op hun uiterlijk. Tuurlijk krijgen dikke, roodharige, puisterige of brildragende jochies ook rotopmerkingen naar hun hoofd geslingerd tijdens de schoolgaande periode. Maar na die tijd gaat het bij mannen vrijwel nooit over kleding, kapsel, rimpels of lichaamsomvang. Je moet als vrouw wel van verdomd goede huize komen wil je na je 50e nog als presentatrice aan de bak komen.
Bron: pixabay.com
En dan nog gaat het vaak over: “Wat heeft zij nou aan?” of “Jeetje ze is wel oud/dik/grijs geworden zeg!”. Als ze er dan iets aan doet: “Nou die staat strak van de botox, er kan geen lachje meer af!”, en meer van dat soort commentaar. Sterker nog, ik maak me daar zelf ook schuldig aan. Zo zijn we geconditioneerd. Ik ben me daarvan bewust en doe heel erg mijn best om nu hetzelfde bij mannen te doen. Want ja, die uiterlijkheden doen er toch best wel toe.
Iets wat de Laatbloeier trouwens zelf ook ruiterlijk toegeeft. Zijn schoonheidsideaal zit hem onder meer in de dikke billen en hij is niet de enige (gelukkig). Veel mannen hebben graag iets om vast te houden. En daar zit nou net weer mijn probleem. Weinig vlees, amper rondingen. Ik heb een afwijkende eetstoornis die niets met een vertekend lichaamsbeeld te maken heeft (ja dat kan ook). Ik zeg bewust “heb” want van dat soort zaken kom je nooit helemaal af, hoewel het onder controle is. Maar dat is een verhaal voor een andere keer.
Vergis je niet in die conditionering. Wat ik maar wilde zeggen, voor zover dat nog niet duidelijk was; iets meer begrip voor de worsteling van de vrouw met haar lichaam zou wel op zijn plaats zijn.
Bron_ pixabay.com
Jij mag je verlustigen aan ronde vormen. Maar de vrouw in kwestie moet ze wel de hele dag met zich meedragen. Enig idee hoe het voelt als je borsten op je buik hangen? Ik niet, maar jij al helemaal niet. En die ronde billen passen niet in elke broek. Net zoals ik met mijn slanke maar korte lijf nauwelijks een passend exemplaar kan vinden.
De laatste alinea van het betoog van de Laatbloeier vind ik wel weer lief. Natuurlijk zijn we allemaal mooi op onze eigen manier. Maar die laatste zin: “En juist hij is in staat om je negatieve zelfbeeld weg te nemen.”
Nee! Nou ja, misschien voor heel even. Maar een zelfbeeld is, precies zoals het woord zegt, een beeld dat jij hebt van jezelf. Dat zal een ander never nooit voor jou kunnen bepalen. De liefde en aanmoediging van je naasten zal helpen, is zelfs heel belangrijk, maar dat helpt alleen als jij ervoor open staat. Je moet het zelf willen. En dat is precies de moeilijkheid. Willen, kunnen en krijgen zijn allemaal verschillende dingen.
Tot slot: Lieve Laatbloeier, ik snap je betoog helemaal en je hebt deels gelijk. Dat weten wij vrouwen ook allemaal. Beauty is in the eyes of the beholder. Maar het bagatelliseren van iemands gevoelens over zijn/haar lichaam (of andere problemen, for that matter) is funest. Het gaat niet om wat jij ziet en vindt. Dan vind je het maar gejammer op de vierkante millimeter. Hou dat lekker voor je, het is niet constructief. Er rest ons slechts één houding in dit soort zaken. Niet oordelen en keihard aanmoedigen. You go girls!
