Bron: Pixabay.com
Maandag
De operatie is nu zeven weken geleden. Mijn gewicht is van drie cijfers naar een achtje gegaan. Het is lang geleden dat ik dat op de weegschaal zag staan. Nog elke keer als ik me weeg kan ik het niet geloven. Ik heb wel het gevoel dat ik veel spiermassa ben verloren en in verhouding minder vet. In mijn gezicht en bij mijn schouders ben ik echt slanker geworden, maar mijn benen en buik verslappen slechts. Qua vulling gebeurt er daar nog niet veel, waardoor ik langzaam in een gezellige peer transformeer. Ik klaag niet hoor, zoals al zo vaak gezegd is dit een traject waarin je vanzelf leert om veel geduld te hebben. En eerlijk is eerlijk, van al die heftige sportplannen is nog niet veel terecht gekomen. Wat valt het werken me zwaar en wat ben ik er moe van. Mijn concentratie is weg, de drukte grijpt me naar de keel en er is zoveel gebeurd tijdens mijn afwezigheid dat ik er moeite mee heb om weer een beetje te weten wat er speelt. Na het eten plof ik ’s avonds op de bank en lig om half tien in bed. De sportschool is nog ver weg.
***
Woensdag
Vanwege een evenement komt een vriendin twee nachten logeren. Naast weer een kaartje met bemoedigende teksten krijg ik van haar een receptenboek speciaal voor de kleine maag. Ik ben ontroerd over het attente cadeau. Sowieso jank ik momenteel om alles. Hormonaal weer in balans komen is een soort postnatale depressie meets voortdurende PMS op het moment. Ik ben drie keer per maand ongesteld, spring regelmatig uit mijn vel, jank om alles, voel me enorm labiel en heb last van ‘donkere wolkjes’. Het schijnt erbij te horen en het kan ook nog wel een paar maandjes duren. Jottem.
Het festival is super leuk en ondanks de voortdurende vermoeidheid geniet ik enorm. Ik heb een koeltasje meegenomen met mijn eigen eten. Voor mij geen friet en hamburgers. Al zou ik het willen, mijn lijf accepteert vet voedsel echt niet. En ‘gezellig’ een middag doorbrengen op een Dixie is niet iets waar ik naar uit kijk. Foodpreppen hoort er tegenwoordig gewoon bij. Ik maak ’s avonds al alles klaar voor de volgende dag en zorg ervoor dat er voldoende eiwitten in mijn dagmenu zitten. Mijn gezinsleden eten ook gezond, omdat ik anders nooit door de voorraad heen kom. De sla is al verrot voor ik het op heb.
***
Dinsdag
Qua passende kleding begint het nu wel een lastig verhaal te worden. Gelukkig bevindt mijn werk zich tegenover de Primark, dus de pauze wordt vandaag besteed aan shoppen. Een collega gaat mee en dat vind ik spannend. Wat nou als ik nog steeds niets vind dat past, grotere maten zijn hier altijd beperkt. Maar ik heb me voor niets druk gemaakt. Ik pas met gemak twee maten kleiner en ik vind geweldig leuke dingen voor heel weinig. De kwaliteit is niet om over naar huis te schrijven, maar ik doe er toch geen maanden mee, dus dat geeft niet. Voorheen kocht ik wat past, nu heb ik wat te kiezen. En… ik koop mijn eerste riem!
***
Vrijdag
Ik mag weer naar de NOK. Dit keer een ochtendsessie met de diëtist en de bewegingsdeskundige. Tijdens het eerste uur praten we over hoeveelheden. Aan de hand van plastic groenten en vlees kunnen we aangeven wat we eten. Wat een verschillen! Ik eet nog niet de helft van wat sommigen kunnen eten. En ook die hoeveelheden zijn prima. Ik mag dus best wat meer gaan proberen. Van de bewegingsdeskundige krijgen we informatie over spieropbouw en we doen een mindfullnessoefening. Voor veel van ons is eten zo’n spannende aangelegenheid geworden dat het beter is om eerst even tot rust te komen voor we beginnen.
Met een NOK-maatje praat ik daarna nog een tijd na. Over ons lijf, onze gevoelens, over het inpassen van eten en drinken in een druk bestaan en over dit toch wel eenzame traject. Het is niet de eerste keer dat ik met haar de diepte in ga en ik koester deze gesprekken enorm. Het is verschrikkelijk moeilijk om aan mijn omgeving uit te leggen hoe het voelt om jezelf volledig kwijt te zijn. Ik kijk er enorm naar uit dat alles weer een beetje in balans is. Dat eten en drinken gewoon wordt, mijn gewicht en lichaam niet zo’n enorm ding en mijn geest weer wat stabieler is. Daar is iedereen om mij heen echt heel erg bij gebaat en niet in de laatste plaats, ikzelf. Dit hele gedoe put me behoorlijk uit. Dat ‘blaken van energie’ wat ik overal lees, duurt bij mij kennelijk wat langer. Ik zeg het nog maar eens. Geduld is een schone zaak…
Wat hieraan vooraf ging: Mijn maat is vol (29)- Back to work!
