Bron: Pixabay.com
zaterdag
Qua menstruatie ben ik weer in de puberleeftijd beland. Goeiedag zeg, wat een ellende. Ik ben het veel erger en langer en de buikpijn is niet te harden. Ik kruip al twee dagen over de grond. Dít hebben ze er tijdens de voorlichting niet bij verteld. En ook niet dat ik dit nu voorlopig twee à drie keer per maand heb. Ik snap ook wel dat de voorlichting algemeen gehouden wordt en dat ik een uitzondering ben. Hormonaal dik worden, betekent hormonaal afvallen. Met alle ongemakken die daar bij horen. Daarom verloopt mijn traject ook iets anders dan de gemiddelde GBP’er. Omdat alles me zoveel energie kost, ben ik ook op mijn tweede plateau beland; het afvallen staat stil. Het hoort erbij en is juist een heel goed teken. Mijn lichaam gaat weer aan een volgende fase beginnen. Ik weet dat en toch voelt het niet fijn. Ik heb het nog zo nodig om die weegschaal elke week een paar ons te zien zakken. Zo word ik er elke dag weer aan herinnerd dat het allemaal de moeite waard is. Het schijnt dat je vorm tijdens een plateau wel veranderd, dus ik hou de boel enorm in de gaten. Maar eigenlijk wil ik er helemaal niet zo mee bezig zijn. Ik wil dat alles weer normaal wordt. Gewoon leven met wat minder eten. Alles draait nog steeds voortdurend om dit hele traject en ik word er zo enorm moe van. Ik wil de weegschaal het liefst een slinger geven en er gewoon op vertrouwen dat het allemaal goed komt. Maar dat lukt me nog niet.
***
Dinsdag
Een collega loopt langs met een zak drop. Het lijkt me heerlijk. Ze loopt me voorbij met de opmerking: ‘jij mag dit toch niet.’ Ik heb zin om haar achterna te lopen. Hoezo ik mág geen dropje. Ik mag verdorie alles. Ik maak zelf mijn keuzes wel in wat ik wel en niet doe. Maar op de een of andere manier gaat iedereen ineens over mijn voedingspatroon. Bloedirritant. Lijnen deed ik ook altijd in stilte, want anders bemoeit iedereen zich ermee. Ik weet nu weer heel goed waarom ik die keuze altijd maakte. Alles wat ik nu in mijn mond stop, wordt bekeken. ‘Wat eet jij, moet je weer eten, is dit gezond voor je, mag dat wel, moet je niet drinken?’ Heel lief hoor, al die aandacht, maar ik word er soms echt knetter van. Voor eens en voor altijd: ik mág alles, maar ik kán niet alles en ik kies ervoor om dingen niet of wel te doen. En net als vroeger ga ik niet dood aan een dropje. Dat had ik eigenlijk willen zeggen, maar ja, toen was ze al weg…
***
Woensdag
Het boekje wat ik van mijn vriendin kreeg is echt een schot in de roos. Ik eet al dagen super lekker en gevarieerd. Omdat er niet zoveel in gaat, kies ik heel bewust mijn eten. En wat geniet ik van de lekkere wraps met allerlei beleg. Ik ben er echt blij mee, want ik was een beetje door mijn ideeën heen. Elke keer weer wat nieuws verzinnen is best lastig en de volkoren crackers met 15+ smeerkaas heb ik nu wel een keer gezien.
***
Zaterdag
Mijn vriend en ik gaan uit eten. Tapas aan zee. Ik verheug me er intens op. Tapas is heel handig, want zo kan ik makkelijk zelf bepalen wat ik eet en tussendoor ook even stoppen. Tenminste, dat was het idee. De eerste ronde bestellen we vier gerechtjes. Het ruikt heerlijk en ziet er fantastisch uit. Al na twee hapjes merk ik dat dit een zware dobber gaat worden. De kruiden en knoflook vallen als een blok beton. Ik kan wel janken. De hele week heb ik uitgekeken naar dit moment en dan gaat het gewoon niet. Het eten verloopt stilzwijgend. Ik kan niet lekker kletsen tijdens het eten, want ik kauw met veel moeite kleine hapjes weg en sta in intens contact met mijn lichaam. Het is weer even mijn kiwi en ik. Het is bloedheet en ik moet wachten met drinken tot het op is. Tapas is normaal lekker lang tafelen. Dat gaat nu niet, want ik wil drinken. Dus ik stop met eten, kijk hoe mijn vriend de rest van de gerechten verorberd en klok dan eindelijk met kleine slokjes mijn glas water weg. Ik voel de tranen branden. Ik weet dat deze operatie een keuze was, maar soms ben ik het zo zat. Dan snak ik naar gewoon gezellig eten en drinken en een goed gesprek. Naar gewoon eens doorzakken met mijn vriend en wat lekkers bij de koffie. Naar me gewoon normaal en energiek voelen zonder die voortdurende stress of iets wel of niet kan. Ik wil het loslaten, vertrouwen krijgen en niet meer zo gefocust op zijn hele traject. Maar ik weet niet hoe. Ter plekke besluit ik om een extra sessie met de psycholoog aan te vragen. Ik heb hier hulp bij nodig…
Wat hieraan vooraf ging: Mijn maat is vol (30)- Nieuwe cijfers op de weegschaal
Dag Petra,
Je schrijft over een boekje dat je van je vriendin hebt gekregen. Wil je misschien de naam, uitgever e.d. doorgeven?
Verder volg ik je blog met interesse. Zelf heb ik geen maagverkleining ondergaan, maar mijn vrouw wel. Zij is zelf niet zo’n “verteller”, maar soms zie ik bij haar de worsteling. Jou blog helpt mij om haar beter te begrijpen. Mijn dank hiervoor.
Ga vooral verder met je eigen verhaal te vertellen.
Mvg,
Ron
Beste Ron,
Het boek heet ‘Eten wordt weer je vriend’. Het zijn makkelijke recepten die voor het hele gezin geschikt zijn. Voor mij werkt het goed maar ieder GBP verhaal is anders en ook het verdragen van voedsel is voor iedereen verschillend.
Super lief dat je je zo in het proces van je vrouw verdiept. Zoals gezegd, elk verhaal is anders, dus het hoeft niet zo te zijn dat zij dit hetzelfde beleeft. Maar er zijn sowieso veel overeenkomsten.
Ik blijf voorlopig nog schrijven over dit hele proces, dus leuk dat je meeleest.
Veel sterkte en geluk voor jou en je vrouw. Dit hele proces maakt erg onzeker, dus een beetje extra liefde en aandacht kan zeker geen kwaad ;-).
Hartelijke groet,
Petra