Eh… tja. Hmm. Hoe vertel ik dit. Laten we zeggen dat we vol goede moed en op fantastische wijze begonnen zijn met onze nieuwe lijfstijl en het fucken van die weegschaal. Helaas kwam de terugval eerder dan gepland. Niet dat ik terugvallen standaard inplan, maar ik reken erop dat ze komen.
Op 24 mei melde ik nog met enige poeha dat ik geen kcal (ja ja, kilojoule, ik weet het) ging tellen en gewoon lekker ‘gezond’ ging leven. Dat moest voldoende zijn voor de geplande metamorfose tot fitgirl. Was het ook: de kilo’s vlogen eraf. Na 5 weken -8, of zoiets. Maar toen… kwam de klad er al in. Ik reed naar Nederland (met een ongeplande tussenstop in Iggensbach wegens kapotte remmen; daarover volgt later een eigen feuilleton). Een weekje bijkomen en genieten met mijn lief, naast de geplande werkafspraken. Dat werd meteen ook ‘even pauze’, qua stramien.
“Hugo” (bron: eigen foto LB)
Vervolgens scheurde ik voor 4 dagen terug naar Oostenrijk, pakte de kinderen in de auto, en reed wéér naar ’t Hollandsche. Dit keer zonder tussenstop. We hadden namelijk groot feest: mijn ouders vierden hun 50e trouwdag. Goud voor mijn ouders, gruwelijk lekker eten (en drinken) voor ons allemaal. Op de terugweg had ik mijn lief ook in de auto weten te krijgen; hij ging mee terug naar Oostenrijk, alwaar wij wederom genoten van tapas voor de tv, sushi op de loungebank, salade en een G’spritzte in de Gastgarten, een Hugo op het terras en whisky als afsluitertje.
En natuurlijk kwam ik in al die tijd totáál niet meer aan sporten toe. In het begin deed ik nog braaf mijn grondoefeningen, die Manuel (mijn PT alias Fitfabriek-Terminator) me opgedragen had voor de tijden in het buitenland. Maar na drie keer ‘vergat’ ik dat ook een beetje (helemaal). Ik kreeg zelfs al een mailtje van de sportschool waar ik bleef. Of ik het al opgegeven had? Eh, nee. Ik was even aan het anti-lijfstijlen… En de kilo’s vlogen er in drie weken tijd weer aan. Meer dan de helft was alweer terug! Here to stay. Zo snel gaat dat. De shock was groot. En mijn ‘skinny mind’ zo goed als dood.
Afgelopen zaterdag ging ik met knikkende knietjes – en een stijve rug, want ja, na 3 weken niets doen voelde ik die ook weer danig – terug naar de sportschool. Meer dan een uur heb ik mijzelf afgebeuld. Voor straf. En nu heb ik spierpijn. Overal.
Doorzetten én volhouden. Ondanks afleidende situaties. Ondanks genieten. Volhouden. Dat is alles.
Klinkt zo makkelijk.
Is zó verschrikkelijk moeilijk.
Gewoon weer verder gaan waar je gebleven was dan komt het wel weer goed .
(zolang hyperlinks nog niet verboden zijn)
Als het makkelijk was, zou iedereen het doen.
Voor op een tegeltje aan de muur:
“The impediment to action advances action. What stands in the way becomes the way.” – Marcus Aurelius
Mijn interpretatie is domweg tijd voor blijven inplannen en “no excuses” mentaliteit aanmeten.
’t Zal routine worden.
Ook voor iedereen van onze leeftijd :
https://i.pinimg.com/originals/18/95/bd/1895bd013df236196c80bea011ec0c74.png
“You could leave life right now. Let that determine what you do and say and think.” – Marcus Aurelius
https://dailystoic.com/memento-mori/
Slechts eventuele bijkomstigheid:
https://www.instagram.com/p/BSCfYZ2gcCO/?taken-by=entrepreneurs_in_cars
En zoals Freddie Mercury al zong : “Pain is so close to pleasure” (Wel genoeg gezond eten)
http://www.gezondekeuzes.com/endorfine-aanmaken/