Lou, de hoofdredactrice van deze blogpagina, heeft een verhaal over de nieuwe EU-wetgeving wat betreft auteursrechten geschreven. Ze vertelt hierin haar zorgen over het inperken van de vrijheid, die ze tot nu toe heeft genoten waar het om het opschrijven van haar mening gaat. Verder oreert ze dat ze niet begrijpt waarom weldenkend Nederland niet op de barricades gaat staan.
Ik las het, en ik dacht toch even: “Dus?”
Ik snap het allemaal best wel. Ze is eigenaresse van een best wel bekende blogsite, en als deze wet ingaat zal ze veel meer tijd moeten besteden aan het redigeren en inhoudelijk checken van alle inkomende teksten. Want rechtszaken, daar heeft ze een broertje dood aan. Ook al wint ze.
Aan de andere kant, dan weet ze ook eens wat het is om continu bezig te zijn met wat wel en wat niet te kunnen zeggen of doen. Ik, als bekende Nederlandse, moet mij bij elke vorm van publicatie afvragen hoeveel stront ik over mij heen ga krijgen, en of het mij dat waard is. En dan heb ik het niet alleen over platte tekst.
Ik moet mij bij elke geplaatste foto bedenken of de negatieve reacties mij gaan boeien. Bij elk gepubliceerd filmbeeld moet ik mij beseffen dat er over gemekkerd gaat worden. Overal waar ik verschijn, wordt er online een gigantische hoeveelheid negativisme over mij heen gedrapeerd. Allemaal platte tekst, geschreven door reaguurders die veelal geen idee hebben waar de punt, de komma of de hoofdletter op het toetsenbord te vinden is. Teksten die bol staan van spelfouten, begeleid door foto’s van mijn hoofd of andere lichaamsdelen. Waar doorgaans geen rechten over betaald worden.
Ik heb hier jaren geleden al aandacht voor proberen te vragen, maar ik kreeg vooral te horen dat hoge bomen nu eenmaal veel wind vangen.
“…en veel doekoe viese vuile kuthoer met je graftakkemening,” stond er niet veel later op internet.
Beperking van denk- en uitingsvrijheid? (bron: quote uit voornoemd blog).
Welkom in mijn wereld!
bron: pixabay.com (+ eigen bewerking)
