Inderdaad, dat dachten wij als ouders. Hoe moeilijk kan het zijn om te leren basale basiskennis over te dragen aan kleuters, jonge kinderen en de hogere klassen van de basisschool? Met een diploma HAVO of VMBO-docentassistente als vooropleiding op zak. Dat zullen toch zeker leerzame en leuke jaren HBO-onderwijs worden?
Niet dus. Vier jonge volwassenen uit mijn directe omgeving begonnen met de PABO, of waren er reeds mee bezig. Twee vrouwen (23, 19) en twee mannen (19 en 17). Eén van hen volgde ik het op de voet.
Vers uit de HAVO-banken richting het HBO-onderwijs. Nog nooit eerder gewerkt of ergens stagegelopen (daar doen ze nu eenmaal niet veel aan op de HAVO) bleek dat dus niet mee te vallen. Met nog doorzitplekken op de billen van blokken voor het HAVO-examen, moesten er eerst nog even in de zomervakantie toelatingsexamens worden gedaan voor de vakken waar geen eindexamen voor was gedaan. Natuur & Techniek (biologie) en aardrijkskunde. Zo gezegd, zo gedaan. En geslaagd.
De eerste maanden op de PABO. Ik hoor ’t mijzelf nog zeggen. “Moet jij geen boeken verslinden, verslagen schrijven, examens maken en opdrachten uitvoeren?” Nee, geen idee. Geen schema, plan of opdrachten. De leraren waren nog met hun hoofden op vakantie op Ibiza en één lerares zat nog op Lesbos voor een andere soort vakantie. Die liet haar ongenoegen met de maatschappij duidelijk merken en vergeleek iedere zeurende student met een vluchteling (die niets te zeuren had, maar blij zou moeten zijn dat ie een veilig eiland had bereikt). Een andere docent verwees mijn kind bij iedere zeurvraag naar een mentor, die de vraag bij de decaan neerlegde alvorens de decaan de vraag weer terugverwees naar de betrokkene docent.
Voor de klas! De eerste stage! Leuk, dacht mijn zoon nog. Ja, dat was de eerste dag. De rest van de weken was een drama. De betreffende juf was in haar hoofd haar bruiloft aan het plannen en liet de verse HAVO-leerling alleen achter met een klas van 32 kinderen van groep 4. Daar stond mijn zoon dan. “Dit moet jij kunnen,” zei de verliefde en evenzo gestreste juf en bleef dit iedere dag herhalen.
Tijdens de evaluatie werd de stage slecht beoordeeld. “Maar ik ben hier toch om te leren?” verdedigde mijn kind zichzelf.
“Nee, hoor. Dit talent moet jij hebben en wij zijn hier niet om jou iets te leren maar om jou te begeleiden.” (???)
Navraag bij de PABO-schoolleiding. Wat blijkt?
“Mevrouw, zie maar eens docenten te krijgen voor deze HBO-opleiding. Het valt niet mee hoor. Het moet allemaal maar passen binnen het budget en het gaat hartstikke moeilijk met de onderwijsinstelling…”
Het gesprek laat de andere kant van de medaille zien. Tja, allemaal heel treurig, maar daar heeft mijn zoon geen boodschap aan. Die kwam hier om iets te leren en moet dus rekening houden met ongeïnteresseerde leraren en krappe budgetten.
Nou, dan maar scoren op de theorie, opper ik. En daar deed hij zijn best voor. Keurige verslagen, maar de leraar zag niets in zijn verhaal over ontwikkelingspsychologie, want er zaten maar liefst twee spelfouten in de eerste pagina. Eén keer een spatie teveel en één d/t-fout. Dikke streep erdoorheen en een vijf. “Je mag het nog verbeteren,” zei de leraar. “Maar ik weet niet of ik nog wel zin heb om het na te kijken. In feite doe je dit voor jezelf en niet voor het cijfer”. Mooi verhaal, meneer de demotiverende docent. De druk op de ketel om 60 punten voor het propedeutisch jaar te halen, is immens. Dan is het verschil tussen een 9 of een 5 toch echt erg groot.
Om een lange column kort te houden: PABO, PABO, PABO. Foei toch! Vier jonge mensen, in mijn directe omgeving. Allen binnen een half jaar (oké, één in het tweede jaar) gillend weggelopen. Zij zitten thuis hun wonden te likken en beginnen straks aan een andere studie. Vier potentiële onderwijzers voor de basisschool. Vier verschillende verhalen, maar één ding hebben zij gemeen. Ze begonnen vol enthousiasme aan een studie en hielden er voortijdig mee op.
We kijken naar het journaal en horen Annechien Steenhuizen vertellen hoe hard de PABO studenten nodig heeft en hoe groot de problemen zullen worden voor het onderwijs als de opleiding blijft leeglopen.
Ik zet het journaal uit. “Jij nog koffie?” vraag ik mijn man en loop zuchtend naar de keuken. Vroeger was alles beter. Nou ja, álles is overdreven. Maar de PABO wel. Dat was ooit een trotse opleiding waar studenten voor in de rij stonden.
bron: pixabay.com
Marga Kuitenbrouwer-Van der Vet schrijft informatieve, kritische en humoristische blogs, columns en artikelen. Meer informatie hierover is te vinden op haar website: MargaKuitenbrouwer.weebly.com
