Uitzieken

22 juni 2018 door Karin van der Stoop

Zondagavond

Bron: pixabay.com

Ik lig al 3 dagen op apegapen met een knallende koppijn, stevige spierpijn en af en toe een opspelende buik. Paracetamol doet weinig, dus ik doe ook maar heel weinig. Behalve mijn bed uit zweten. Gisteravond ging het een poosje iets beter. Het eerste dat ik deed was onder de douche springen, en het tweede een blog schrijven. Dingen waar je normaal nauwelijks over nadenkt maar die opeens heel erg belangrijk waren. Maar vannacht was weer helemaal naatje. Vandaag kwam mijn vriend onverwacht even poolshoogte nemen, nadat ik hem gister pas had verteld wat er aan de hand was. Die voelde aan mijn klieren en zei dat ik vast koorts had. Nadat ik dat stellig had ontkend, reed hij me naar de Appie zodat ik ibuprofen kon halen, in de hoop dat dat de pijn beter zou verlichten. Weer thuis heb ik toch maar even getemperatuurd. Oeps: 39,4. I hate it when he’s right. Morgen toch maar even naar de dokter. Vanzelf uitzieken gaat denk ik niet gebeuren.

De ibuprofen doet zijn werk inderdaad beter. Ik zweet nog als een otter maar ik heb minder hoofdpijn en heb min of meer normaal kunnen eten. Helemaal helder ben ik blijkbaar nog niet, want iets in mij vond het een goed idee om Say yes to the dress te gaan zitten kijken. Wat ik al jaren niet meer doe. En nu zit ik, naast me te verbazen over die overdreven wijven, hun entourage en hun way-over-the-top-jurken (Oh My God, why would you even think about wearing THAT), de hele tijd te snotteren. Nou kan ik best een traantje laten bij een lekker drama, maar de bridezilla’s hebben me daar nooit eerder toe bewogen. Nooit geweten dat koortsigheid ook tot sentimentaliteit leidt. Ik ben heel benieuwd wat de diagnose zal zijn.

Woensdagavond

Bron: pixabay.com

Maandag en dinsdag heb ik letterlijk geen stap kunnen verzetten, dus een gang naar de dokter zat er niet in, al is het maar een piepstukkie lopen. Maar maandagochtend was de koorts gezakt tot 38 dus ik dacht, dat komt wel goed. Het kwam niet goed, vanmorgen zat ik op 39,8. Ik schrok me rot, maar was nog steeds niet in staat om die 5 minuten te lopen. Zelfs naar de wc ging het bijna kruipend. Dus ik belde maar eens om te kijken of er niet iemand langs kon komen. Dat kon niet blijkbaar, maar een telefonisch consult natuurlijk wel. Wat ook al een drama was, die hel verlichte telefoon en dan dat getetter in je oor. Maar goed. Volgens de dienstdoende arts gaat het waarschijnlijk om een virus (welk virus? Nobody knows) “en dat zul je gewoon moeten uitzieken”. Pardon? Hallo, ik ga dood hier!

Ik heb moeten lullen als Brugman om haar ervan te overtuigen dat ik met paracetamol en ibuprofen echt geen verlichting kreeg. Ze werd nog bijna pissig toen ik zei dat ik in 2 dagen zo’n 20 pillen had geslikt. Dat mag helemaal niet! Joh. Ik had zelf helemaal niet doorgehad dat het er zoveel waren trouwens, ik merkte het op toen ik zag dat het doosje nog maar 1 strip had. Maar dat deed het ‘m waarschijnlijk wel, gelukkig. Ze ging een recept uitschrijven voor Tramadol, een morfineachtige pil. Voor 10 dagen, nou ik mag hopen dat ik er dan wel vanaf ben. Gelukkig was mijn geliefde bereid een ritje naar de apotheek te maken, anders had ik alsnog een probleem gehad. Hij had er eigenlijk geen tijd voor, gooide ze een uur later min of meer in mijn handen en ging er weer vandoor. Ik heb ’t nog nooit zó níet erg gevonden dat hij niet bleef. Jezus wat was ik dankbaar. Het duurde nog wel een uur of 3 voor het middel zijn werk deed, dus eerst was ik nog boos ook; al die moeite voor niks.

Maar toen: oooooh! Bijna geen pijn meer, ik kon normaal op mijn benen staan en ondanks dat het een opioïde is, voelde ik me helderder dan in dagen. Ik ben nog nooit zo blij geweest om even mijn huis te kunnen aanvegen en hier en daar wat poetsen. Je wil niet weten hoe het eruit zag na 5 dagen verwaarlozing, met die ranzige kat van mij. Overigens voelde ik een uurtje geleden al de eerste tekenen dat het uit begint te werken, dus toen heb ik er gelijk nog een genomen. Al met al begint het effect dus al na zo’n 5 uur af te nemen, beetje raar voor zo’n zwaar middel, maar het kan natuurlijk ook aan mij liggen. Hoe dan ook, eindelijk weer lekker slapen vannacht! O en ik voel totaal geen behoefte om Say yes to the dress te kijken. Met dat uitzieken zal het vast wel goed komen dus.