Bron: Pixabay.com
Zaterdag
Mijn vriendin viert de verjaardag van haar twee dochters, dus het wordt tijd om voor het eerst na de operatie de lange afstand richting mijn geboorteplaats in mijn eentje af te leggen. Ik ken mijn vriendin al vanaf de kleuterschool, dus zij heeft de levenslange worsteling met mijn lijf van dichtbij mee gemaakt. We hebben nog foto’s dat we samen bij haar ouders in de tuin staan te dansen. Zij, broodmager, ik… not so much. Desondanks droegen we altijd dezelfde kleding. We kochten het samen, of ik perste me in haar rokjes. Zusjes zonder bloedband, we zijn het na al die jaren nog.
Ik word gebruikelijk warm onthaald door haar, haar meiden en haar familie. Ook haar moeder ken ik al mijn hele leven en uiteraard komt het gesprek al gauw op mijn proces. Ze zegt me dat ze blij is dat ik de stap heb gezet omdat ze zich nog zo goed kan herinneren hoe ik als jong meisje al gebukt ging onder onzekerheid en verdriet over mijn lijf. Haar woorden raken me diep. Mijn lichaam is mijn hele leven al zo’n big deal geweest. Als ik er nu nog steeds zo mee bezig blijf, dan ben ik met de operatie dus helemaal niets opgeschoten.
Ik vertel mijn verhaal meerdere malen tot ik er zelf gek van word. Mensen complimenteren me met mijn nieuwe uiterlijk, maar ik hoor ook vaak dat ik voor de operatie ook al mooi was. Velen vallen de verloren kilo’s helemaal niet op. Het was voor mij altijd groter dan dat voor anderen was.
Het feestje is leuk, maar ondanks alle mensen en aandacht voel ik me eenzaam. Ik snap niet goed waar dat gevoel vandaan komt. Misschien omdat ik de enige ben die met een flesje meegebracht bronwater op een feest zit. Of omdat ik de enige ben die een mueslireep opdiept uit de tas omdat er weer gegeten moet worden en die zich druk maakt of ze straks wel wat kan eten zonder er ziek van te worden. Ik word er gek van dat ik me schaam voor mijn koeltasje en dat ik niet gewoon met opgeheven hoofd die mueslireep weghark in gezelschap. Ik trek de aandacht en dat wil ik niet, dus loop ik weg om te eten. Waarom kan ik daar niet gewoon schijt aan hebben?
Ik raak in gesprek met de buurvrouw van mijn vriendin. Ook geopereerd, superslank en zo vol begrip. Ze hoort mijn worsteling aan, ik deel mijn gevoel en het is fantastisch. Ik hang aan haar lippen als ze me vertelt over haar proces en de hobbels die ze tegenkwam. Ik ben echt niets bijzonders, het hoort er allemaal bij. Het troost me enorm.
Tijdens de terugreis overdenk ik alle gesprekken. Ik ben met terugwerkende kracht verdrietig over alle dingen die ik gedaan heb of juist gelaten vanwege mijn lijf. Zo was het uitzoeken van mijn trouwjurk bijvoorbeeld een andere ervaring dan ik graag had gewild. Ik wilde graag een jurk met lange mouwen en een zwierig dun en luchtig model. Bij geen enkele winkel hadden ze zo’n jurk in mijn maat die ik kon passen. Uiteindelijk is het een andere prachtige jurk geworden, maar ik heb me wel eens afgevraagd of ik deze heb gekocht omdat ik hem echt wilde, of omdat hij paste. Zo kocht ik mijn kleding namelijk ook.
De tranen lopen over mijn wangen wanneer ik naar huis rijd, maar ik wil dit niet. Als ik blijf hangen in wat was, dan kan ik nooit genieten van het feit dat het nu allemaal anders is en wordt.
***
Maandag
Drie-maanden-controle bij de NOK. Veel te vroeg, want de operatie is nog niet zo lang geleden. Desondanks kom ik nu al glansrijk door de APK. Ik ben 39% van mijn overgewicht verloren, 12 cm omvang en veel minder spiermassa dan ik had gedacht. Ik kan het nauwelijks geloven. Het gesprekje met de arts is kort. Te kort. Ik heb nog kunnen zeggen dat ik in de knoop zit met mezelf en dat ik een extra afspraak met de psycholoog wil. Dat vond ze een goed idee. Ik had haar ook willen vragen of het normaal is dat ik zo labiel ben en dat ik hormonaal alle kanten op vlieg. Ik had haar willen vragen of het normaal is dat ik soms pijn heb, dat mijn littekens branden, dat mijn darmen op veel voedsel niet florisant reageren en of die reactie voor altijd is. Maar ik stond te snel weer buiten en ben eigenlijk alles vergeten. Niet handig.
Gelukkig heb ik vrijdag ook weer de gebruikelijke groepssessie bij de NOK met de diëtist, psycholoog en de sportinstructeur. Ik zie dan ook eindelijk mijn groepsleden weer. Zo benieuwd hoe zij alles beleven en hoe ze eruit zien!
Wat hieraan vooraf ging: Mijn maat is vol (31)- Laat het loooos, laat het gaaaaaan!
