Bron: Pixabay.com
Woensdag
Omdat ik op het strand aan het werk ben, app ik mijn zoon of hij zin heeft om ook te komen zodat we lekker op het terras wat kunnen eten. Door allerlei gedoe duurt het lang voor hij er is en tegen de tijd dat we een plek hebben uitgezocht en eten hebben besteld, ben ik uitgehongerd. Mijn lichaam kan wel degelijk honger aangeven, als het te lang duurt voor ik eet. Ik heb een hoofdgerecht besteld wegens grote honger, maar al na een paar happen weet ik dat de zalm met groenten geen goed idee waren. Ik krijg vijf happen op terwijl ik de dag ervoor een redelijk normale portie pasta kon eten. Ik begrijp er niets van. Met geweld zet ik door, want ik vind het uitermate lullig en ook zonde om alles te laten staan. Maar het gaat niet en ik word misselijk. Omdat ik me zo bezwaard voel, loop ik naar de aardige barman om te zeggen dat het eten heerlijk was, maar dat ik het niet op krijg. Hij vraagt me of ik een maagverkleining heb gehad. Het viel hem op dat ik geen drinken bij mijn eten wilde en zijn moeder was ook net geopereerd. Ik ben opgelucht omdat hij het begrijpt. Nu nog leren om eten te laten liggen zonder dat ik me verplicht voel om daarbij uitleg te geven. ‘Eet je bord leeg’ was onderdeel van de opvoeding en zit diepgeworteld. De volgende keer hou ik het wel weer alleen bij een voorgerecht.
***
Donderdag
Ik slaap tegenwoordig met een dun kussen tussen mijn benen. De botten van mijn knieën steken ineens uit door verdwenen vetjes en liggen op elkaar als ik op mijn zij slaap. Ik heb er blauwe plekken van gekregen. Mijn lichaam verandert echt met de dag. Als ik met mijn vriend in bed lig, voel ik zijn onderzoekende handen. Ik vind het heerlijk als hij me aanraakt. Ik voel me voor het eerst van mijn leven mooi en ik vind het eigenlijk verschrikkelijk dat deze enorme ingreep daarvoor nodig was. Nog elke dag spreek ik mensen die niet zien dat ik meer dan twintig kilo kwijt ben. ‘Was je zó dik dan?’ Waarom heb ik het toch zo’n big deal laten worden?
Ik zette mijn nieuwe gewicht in de app vandaag en zie dat ik twee overgewichtklasses ben gezakt. Ik heb nu alleen nog ‘normaal’ overgewicht. Wat er ook gebeurt vanaf nu, ik ben uit de gevarenzone.
***
Zaterdag
Met een vriendin ga ik naar een strandfeest. Uitgaan was niet mijn favoriete bezigheid. Massa’s mensen en bekeken worden, ik vermeed het liever. Maar nu heb ik er zin in. Ik trek een blouse aan die tegenwoordig een jurk is en mijn laarzen die tot op mijn enkels afzakken, maar ik voel me goed. En dat blijft de hele avond zo. Ik dans, spring en voel me vrij. Ik kijk niet om me heen of ik in positieve of negatieve zin ‘gezien’ word. Ik focus op de muziek en mijn vriendin, we lachen, ik krijg een gat in mijn panty en het kan me niet schelen. We fietsen diep in de nacht bij het licht van de zaklantaarn van mijn telefoon door de duinen weer terug. Mijn vriendin zegt me dat ik veranderd ben. Qua karakter gelukkig niet, maar mijn zelfvertrouwen groeit. Ze kent me al sinds mijn vierde (ik ben gezegend met twee meiden die sinds de kleuterschool deel uitmaken van mijn leven) en ze weet dus ook hoe erg ik geleden heb onder mijn lichaam. Wat zonde toch eigenlijk en wat heb ik mezelf daarmee tekort gedaan. Nu ik (bijna) bevrijd ben van die last, realiseer ik me nog meer wat ik gemist heb. Ik zou willen dat ik het over kon doen.
***
Dinsdag
De foto’s van het recente afdelingsuitje verschijnen. Ik zit klaar bij de delete-knop om alle foto’s die onbewust van mij zijn genomen, te deleten. Een dikke rug, onderkin of buikjes, ze verdwenen jaar na jaar in de prullenbak voor iemand anders ze zag.
Tientallen foto’s komen voorbij. Ik zie mezelf schaterlachen met collega’s, in gedachten verzonken luisteren naar een speech en diep in gesprek met mijn manager. Op alle foto’s oog ik blij en ontspannen. Glimlachend scroll ik door de foto’s en sluit af zonder iets weg te gooien…
Wat hieraan vooraf ging: Mijn maat is vol (34)- Ik ben best oké
