Een zweterig zaaltje, met zo’n 50 stoelen in theateropstelling, vol met vrouwen en een enkele verdwaalde man. Workshop over emoties. Ik jankte al toen ik binnenkwam en voelde me daar vreselijk schuldig over. Veiligheidshalve nam ik beschaamd plaats op de achterste rij, zodat ik snel en met zo min mogelijk schuldgevoel, weg kon ingeval ik overmand zou raken. Een rolkoffer met spirituele attributen naast mij, voor het geval dát.
Al jaren intrigeren ze mij; wat zijn het nu eigenlijk precies, waarom heb je ze überhaupt, wat moet je er in godsnaam mee en hoe kom je er in vredesnaam vanaf? We hebben het er wel vaak en graag over, maar niemand weet er het fijne van, heb ik het idee.
Boekenkasten vol zijn erover geschreven. Alsof emoties ernstig gedragsgestoorde kinderen zijn, behept met het gehele scala aandoeningen uit de DSM-5. Ongeleide projectielen, waar geen hulpverleningsland mee te bezeilen valt.
U kunt ook niet met uw emoties omgaan? Welkom! Kent u überhaupt iemand die dat wél kan? Echt? Met álle emoties? En wat maakt dat u vindt dat diegene dat zo goed kan? Niet boos te krijgen, voor de duvel niet bang, schaamt zich nergens voor? Of juist het tegenovergestelde: kort lontje en snel op de kast, bang om zich aan koud water te branden en een blozend verlegen heel-erg-sorry-dat-ik besta-houding?
Wanneer kan je er op de juiste wijze mee omgaan? En wat ís dan die juiste wijze? Wie het weet, mag het zeggen en eens héél duidelijk uitleggen.
Emoties dienen als een soort navigatiesysteem, hoorden we. Dat vond ik een mooie, troostrijke gedachte; het houdt in dat ze mij niet in de weg willen zitten, doch juist de weg willen wijzen. Helaas doen ze dat tot op heden op een bijzonder onduidelijke manier. Óf ik ben te dom om die te begrijpen.
Ons werd gevraagd een recente situatie voor de geest te halen die veel onprettige emotie opriep. Appeltje eitje. Conflict met mijn baas twee weken geleden. Er volgde een oefening om je volledig in de betreffende situatie, mét de bijbehorende nare gevoelens, te storten en deze eens flink te doorvoelen.
Met de briesende baas in zijn flodderige driedelig pak en lichtblauw overhemd met koffievlekken op het netvlies, deed ik, met gierende hartkleppen, mee. Ik keek mijn emoties – die zich al krijgertje dansend met speren en al, in de borstkas bevonden – figuurlijk strak, doch liefdevol in de ogen, zoals ik veronderstelde dat de bedoeling was. Na enige tijd bemerkte ik tot mijn grote schrik, dat ze het dansen staakten en vervolgens een voor een het hazenpad kozen.
Het begon wat te rumoeren in de zaal. Mijn geheel in het verschoten wit geklede, belegen Belgische buurvrouw Brigit, met hennarode haren, om de hals een zilveren ketting met een uit de kluiten gewassen bescherming biedende tijgeroog, met een parfum van zware shag, stootte me zacht aan en fluisterde hees verontrust met grote ogen: “Het gevoel is weg!” en wees op haar omvangrijke buik.
“Bij mij ook!”, antwoordde ik ontsteld naar mijn, eveneens omvangrijke, borstpartij grijpend, alwaar het te voelen gevoel zojuist zo stiekem was ontsnapt. Gelukkig was ik dit keer niet de enige die het fout deed.
“Zouden we wat verkeerd hebben gedaan? Ik ben het ook kwijt,” piepte mijn licht loensende linker buurvrouw Letty, met Twentse tongval en forse neustussenschotpiercing, weggeschoren wenkbrauwen, véél eyeliner en een zwarte mandala-tatoeage op de onderarm, zittend in lotushouding. Haar handen bij de keel. Het zweet op de bovenlip.
In blinde paniek verlieten wij gedrieën de ruimte. Mét de rolkoffer. Op de gang snikten en hugden we, zoals spiritueel gestemden betaamd, al hyperventilerend en jammerend dat falen echt hélemaal niet bestaat.
Er waren een aardig aantal Astrologische duidingen, een berg Bach Rescue Remedy, een uurtje Chakra-balancing, een dozijn Droomduidingen, een elftal Edelstenen, een fles Floridawater, negen gram Gelukspoppetjes, een horde Heilig Hout, indianen-Inzichtkaarten, een jachtige Jin Shin Jyutsu, een kilo Kristallen, lopen op Leylijnen, een mud Meridiaankogels, enige New Age neuzelarij, een ons Oorkaarsen, een potje Pendelen, een quantum Qi-gong, een rondje Reiki, een stille Sacred Dance, een twaalftal Tarotkaarten, unicorn-achtige Universele Liefde, een vleugje Vortex-healing, een wolkje Witte salie, een xenofoob genaamd Xander op de Xylofoon en helaas ook wat Yin Yang yeuk en nog een zooitje zennige Zonnegroeten voor nodig om weer enigszins in model te komen.
Omdat dit allemaal niet afdoende bleek, trokken we van ellende een fles of wat biologische wijn open. Dat hielp. Toen we, eindelijk gekalmeerd, uren later weer in de zaal plaatsnamen, kwamen we gelukkig net op tijd om te horen hoe het zat:
Als je de emotie niet verdringt of naar je omgeving toe ventileert, en er ook zeker niet over nadenkt in een poging het te begrijpen, maar volledig accepteert en helemaal durft te voelen, gaat ie binnen enkele minuten weg. Meer hoef je niet te doen!
Opgelucht en vol trots keken we elkaar aan; voor even voelden we ons zo verlicht als de vinketering.
bron: pixabay.com
.
