Op een avond doe ik met een groepje ouders oefeningen in een sportzaaltje van de lagere school om te leren wat de cursus ‘Weerbaarheid’ voor onze kinderen betekent. De cursus is bedoeld om de kinderen voor te bereiden op het voortgezet onderwijs. Een beetje weerbaar worden kan geen kwaad. Straks zijn ze “brugpiepers” en zullen ze met enige regelmaat hier bruut op worden gewezen.
Wij leren deze avond ons territorium af te bakenen, duidelijk aan te geven waar onze persoonlijke grenzen liggen en te spreken vanuit ons gevoel. We leren dat we ‘goed geworteld’ moeten staan, als een grote boom, zodat een ander ons niet omver loopt. En indien het er toch op aan komt, leren we klappen te ontwijken of mogelijk zelfs welgemikt uit te delen. Hopend dat mijn kinderen het voortgezet onderwijs gaan overleven en er leuke jeugdherinneringen aan overhouden, dwalen mijn zorgen af richting een jong fjordenpaard…
Bron: eigen foto (MvdV)
Er loopt namelijk een kleine kudde in het natuurgebied, waarvan er één het sulletje is. Tot twee keer toe kwam hij al naar huis gegaloppeerd nadat hij vermoedelijk door de rest uit het weiland was weggejaagd. Het jonge paard laat zich altijd door de bully’s in een hoekje trappen en durft niet in de buurt van het voer te komen als de anderen staan te eten. Als de anderen uiteindelijk klaar zijn, loopt hij quasi onopvallend in de richting van het voer om de restanten op te eten. Tot hij wederom wordt weggejaagd, want de anderen liggen net lekker uit te buiken naast de voerbakken en wensen niet gestoord te worden. Tja, sociaal gedrag is niet altijd een natuurlijk gegeven, ook niet voor kuddedieren.
Bron: eigen foto (MvdV)
Ik spreek hem de volgende dag op menselijke wijze toe. “Luister,” zeg ik, “allereerst moet je je grenzen gaan bepalen. Laat een ander deze respecteren door duidelijk aan te geven waar ze liggen. Als een andere fjordy te dichtbij komt, maak het hem duidelijk. En ga voortaan als een stevige boom midden in de kudde staan, laat je niet wegjagen of omver lopen. Let maar op, de anderen zullen onmiddellijk respect voor je krijgen en je voortaan mee laten eten uit de voerbakken.”
Waarschijnlijk heeft hij er sowieso niets van begrepen. Maar gelukkig vonden we nog een ander sulletje. Samen kunnen ze zich redden tussen de dominantere jaargenoten. Ik zal voorlopig deze zomer maar met twee grote voorbakken langsgaan en de sulletjes apart voeren. Hun plaats binnen de rangorde is bepaald en geen cursus weerbaarheid zal daar iets aan veranderen. Hun enige hoop is dat er ooit een andere fjord komt, die nóg docieler en sulliger is en waar zij zich vervolgens weer op kunnen afreageren. Het leven is hard.
Maar één troost voor mijn kinderen, straks op de grote school, indien ze geen stoere binken of koninginnetjes worden: Sulletjes en nerds zijn tegenwoordig cool! Zet gewoon je bril op, trek je tijdloze no-name-kleding aan en geef open toe dat je wiskunde leuk vindt. Wie weet schuilt er een Bill Gates of een Tim Cook in je. En voor de sullige paarden-jaarlingen: wie weet worden jullie nog eens beroemde, mooie dekhengsten. Of geweldig leuke ruinen, waar menig Penny-meisje meteen voor valt!
Bron: eigen foto (MvdV)
Marga Kuitenbrouwer-Van der Vet schrijft informatieve, kritische en humoristische blogs, columns en artikelen. Meer informatie hierover is te vinden op haar website: MargaKuitenbrouwer.weebly.com
Haar paardencolums kun je lezen op paardencolumns.com
