Bron: Pixabay.com
Vrijdag
Het is ontzettend leuk om mensen te ontmoeten die me al een tijd niet hebben gezien. Voor hen is de transformatie heel heftig en ik word overspoeld met complimenten. Ik kan daar nog maar moeilijk mee om gaan. In plaats van te reageren met een een simpel ‘dankjewel’ begin ik enthousiast de onderdelen aan te wijzen waar nog wat af moet. Ik prik in mijn slappe buik, zwabber mijn bovenarmen heen en weer en als ik echt los ga, duw ik zelfs mijn borsten op de plek waar ze horen te zitten. Als mijn lief er toevallig bij staat, kan ik rekenen op een boze blik. Hij heeft al een paar keer gezegd dat ik daar mee op moet houden en hij heeft natuurlijk gelijk. Waarom doe ik dit? Het is ontzettend irritant. De complimentengever zit vast ook helemaal niet te wachten op mijn plastische beschrijving van veloverschot. Iets wat trouwens ook nog eens ontzettend meevalt, maar lief voor mezelf ben ik nog nooit geweest en mezelf naar beneden halen is kennelijk een tweede natuur.
Ik verwijt het mijn moeder ook altijd, dus ik zal dit wel van haar hebben. Als zij iets nieuws aan heeft en ik geef haar een compliment volgt er ook altijd een “Het was maar tien euro op de markt”, of iets van die strekking.
***
Zaterdag
Ik duik even in Facebook omdat ik weer zoveel lieve reacties heb gekregen op mijn columns. Het is zo fijn om te lezen dat mensen me volgen en er echt wat aan hebben. Ieder verhaal is anders, maar toch zit er veel overlap in en het is zo leuk om de vorderingen van de dames te volgen die me al vanaf column 1 lezen. Ik hoop dat ik nog heel lang door kan gaan met schrijven, maar merk dat het steeds lastiger wordt. Veel dagen ga ik gewoon mijn gang en gebeurt er weinig noemenswaardigs. En gejubel over nieuwe kleren gaat op enig moment ook vervelen. Jullie dan hè, ik kan er geen genóég van krijgen. Toch kan ik nog geen afscheid nemen, dus voorlopig hoop ik nog wekelijks (of soms iets minder frequent) te publiceren. Nogmaals dank voor alle steun en lieve reacties in de afgelopen maanden. Jullie zijn top!
***
Maandag
Wat een fantastische zomer hebben we toch. Ik geniet zo ontzettend van dit weer. We hebben een zwembad in de tuin neergezet en ik zit er elke dag in, alleen of met mijn lief en lezend of gewoon maar niksend. Ik kom eindelijk tot rust. Eten en drinken gaat alleen niet helemaal lekker. Met dit warme weer heb ik nergens zin in. Ik eet onregelmatig en ook niet alles is even gezond. Op het moment zelf gaat het er allemaal zo soepel en prima in, dat ik ook niet echt een signaal krijg. Dat komt dan vaak de volgende ochtend pas. Ik geniet teveel en denk te weinig na en dat gaat dus soms heel erg mis. Zo ook vanochtend. Al vroeg word ik gewekt door een helse buikpijn en ik weet meteen dat ik in de problemen zit. Uren breng ik door op het toilet waar ik probeer mijn protesterende darmen tot rust te brengen. Mijn hoofd bonkt, mijn maag(je) verkrampt en het zweet loopt in straaltjes van mijn rug. Doodmoe rol ik daarna mijn bed weer in, maar het slapen lukt niet meer. Ik ben verdrietig en snikkend werp ik me in de armen van mijn vriend, die het maar al te goed begrijpt. Echt vrij kan ik me niet meer voelen. Ik kan genieten, maar moet nog steeds met alles opletten. Ik heb de afgelopen dagen de teugels laten vieren en genegeerd dat ik geopereerd ben. Ik had er zo’n behoefte aan om me even helemaal ‘normaal’ te voelen. Maar dat is het niet. Het wordt nooit meer normaal. Ik moet de rest van mijn leven op blijven letten en als ik dat niet doe, dan word ik bestraft. Dus, ondanks de vakantie ga ik weer op een strak regime van eten, drinken en medicijnen. Naast de nieuwe garderobe, de complimentjes en alle fijne dingen die horen bij afvallen, is dit óók het hebben van een verkleinde maag.
Wat hieraan vooraf ging: Mijn maat is vol (38) – Kaal haar
