Kinderen niet gewenst! - Hoe Vrouwen Denken

19 augustus 2018 door Lou Bartels

Een paar dagen geleden las ik een artikel in het AD over een Duits restaurant dat sinds kort na 17 uur kinderen onder de 14 de toegang weigert. Een ‘Adult Only’-restaurant, dus. In dit geval alleen ’s avonds, maar het liefst hadden ze hun deuren helemaal gesloten voor kinderen. Als moeder van twee kinderen van 12 en 15…

…kan ik me die maatregel he-le-maal voorstellen.

Ja, nee, sorry, totaal geen verontwaardiging hier. Elders blijkbaar wel. ‘Kinderhaters zijn het!’ schreeuwen heetgebakerde ouders. ‘Discriminatie!’ roepen anderen. ‘Bemoei je met je eigen zaken, en kinderen!’ zou ik willen zeggen. En vooral: voed ze eens fatsoenlijk op, zodat anderen met wél beschaafde, luisterende, niet-overal-en-altijd-schreeuwende kinderen niet de dupe worden van jouw lakse opvoedmethoden.

bron: pixabay.com

Nu moet ik toegeven: 14 vind ik wel weer wat hoog gegrepen. Voor meisjes althans. Die zijn doorgaans met een jaar of 12 redelijk volwassen. Jongens c.q. mannen met 38 nog niet, maar dat is weer een ander verhaal. Mijn dochter is 12 (bijna 13) en uitermate volwassen qua gedrag. Ze kan rustig zitten, beleefd dankjewel zeggen, gedempt discussiëren, netjes met mes en vork eten, beschaafd bestellen en wat dies meer zij. Kan zijn dat ze af en toe een glas omgooit, maar dat gebeurt mij met bijna 47 jaren ook regelmatig. Maar goed, ergens moet je de grens trekken, dat snap ik. Die ligt voor dit restaurant bij 14 jaar. Prima. Hun keuze.

Ik erger me soms dood aan kinderen van anderen. Niet alleen in restaurants; ook in vliegtuigen, hotels, zwembaden of bioscopen. Kinderloze vluchten zijn inmiddels een gat in de markt. Hetzelfde geldt voor hotels en zelfs hele vakanties. Mensen willen zelfs best méér betalen voor kindvrije accommodatie.

Begrijpelijk, vind ik, want ’t kindervolk gaat op stoelen staan of rent er tussendoor, ligt languit in het gangpad, legt de voeten in je nek, trapt van achteren met vol geweld tegen je stoel aan, krijst de boel om het minste of geringste bij elkaar, gilt zonder reden of noodgeval, maakt van ieder buffet een slagveld, doet een mega-giga-spetterbommetje naast jouw relax-stoel, flikkert popcorn op je schoot, gooit met opzet de limonade om omdat het eten niet bekoort, enzovoort. Nu doen sommige volwassenen dat alles óók, maar die worden dan doorgaans met enige overtuigingskracht het restaurant uit gewerkt (toegegeven, uit het vliegtuig gooien is wat lastiger). Maar een kinderloos restaurant? Ik zou er meteen naartoe gaan. Kinderloze vluchten of hotels? Ik zou ervoor tekenen als ik in alle rust alleen met mijn lief op vakantie ga.

bron: pixabay.com

Ik kan mij volledig voorstellen dat mijn vroegere buurvrouw een geluidswand (alias schutting) heeft laten bouwen toen wij ernaast kwamen wonen. Onze kinderen, toen een jaar of 6 en 3, schreeuwden immers zoals alle jonge kinderen dat doen. En ik brulde luidkeels terug dat ze eens even rustig moesten zijn. Wat niet hielp. Want kinderen. En dat was dan nog in mijn eigen achtertuin.

Nu heb ik dezelfde situatie met mijn huidige buren: kinderen van goed 2 en bijna 5, die de godganse dag schreeuwen, zingen, huilen, elkaar plat stampen en half vermoorden. En luid corrigerende ouders. Die ook. Ik vind ’t prima: ik ken het.
En ik wist het, toen ik hier kwam wonen.
En ik weet óók: het gaat voorbij.

Maar als je in alle – al dan niet gepensioneerde – rust met je partner een hapje en drankje wilt doen in ‘Omas Küche’, dan wil je gewoon niet om de haverklap geconfronteerd worden met andermans krijs- en krioelkroost. Ga met ze naar het pannenkoekenrestaurant. Of naar de Chinees, waar kinderen zelfs regelmatig in de bediening zitten. Maar gun anderen hun rust en respecteer de beslissing van een restaurant dat na 17 uur géén kinderen meer in het etablissement wil.

Nee, ik heb geen hekel heb aan kinderen. Integendeel. Ik heb er zelf twee en ik wéét hoe ze kunnen zijn. Bovendien is er is zat keuze voor uitjes (en bijvoorbeeld ‘normale’ vluchten of hotels, for that matter) voor mensen mét jonge kinderen. Maar er is (was!) dus totaal géén keuze voor mensen die níét constant het kroost van een ander in hun nek willen hebben (en dat soms letterlijk). Je krijgt het jongvolk opgedrongen, of je wilt of niet.
Want kinderen. De toekomst. En zo. Wel, voed die toekomst dan ook eens toekomst- en medemensgeschikt op. Stel grenzen. Of ga gewoon niet met ze uit eten als ze nog dit soort gedrag vertonen. Dan hadden we dit ‘probleem’ helemaal niet.