Eftelingdingen: nooit te oud!

21 augustus 2018 door Deen Dondersteen

Bron: commons.wikimedia.org (Holle Bolle Gijs, Efteling, Kaatsheuvel, The Netherlands Picture taken by Hullie – July 2006 – CC Attribution-Share Alike 3.0 Unported)

Aaah, de Efteling. Na er 12 (!) jaar geleden voor het laatst geweest te zijn, mocht ik eindelijk weer. En niet zomaar, nee, ik had VIP kaarten gekregen! Wat heb ik me  verheugd! Mijn jongste dochter is zwaar Efteling-fanaat, níét normaal. Ook is ze een adrenalinejunkie. Wat heel gek is, want ze durft niet alleen naar boven om zichzelf klaar te maken voor bed, maar wel in de Baron/Bobslee/Python (“Oh nee hè… issie dicht?!”) en al die andere enge dingen. Dat heeft ze zeker niet van mij. Ik verheugde me namelijk op – jawel, jawel… – het SPROOKJESBOS!

Ik ben altijd al gek geweest op het sprookjesbos. Toen de koters nog klein waren, was het vaste prik. Slenteren langs gekleurde huisjes, fabelfiguren en natuurlijk de befaamde foto bij de paddenstoel met dat irritante muziekje. De omgeving van de Efteling is – zeker in de lente en zomer, met al die bloemen – voor mij al genoeg om een leuke dag te hebben.

Maar wanneer je er 12 jaar lang niet bent geweest, veranderen er dingen. Zoals: de kinderen die groter zijn geworden en nu zelf door de Efteling banjeren. ‘Doei mam! Ja, ik bel wel!’ De Efteling zelf is óók groter geworden: er wordt elk jaar wel weer iets bijgebouwd. En last but not least: ik ben óók groter.

Het was gelukkig prachtig weer die dag, een geluk voor iemand die nergens in durft. Wachten tot je 10-jarige dochter en vriendinnetje semi-bleek uit de baron komen, is in de regen heel wat minder tof. Ik moet zeggen dat ik een hele leuke dag heb gehad. Genoten van mijn kroost, wat een schatjes. Zo dankbaar en blij.

Iets minder heb ik genoten van het sprookjesbos. Mijn mede Efteling-ganger vond het maar vreemd. Blijkbaar is het toch een beetje gek als je daar als volwassene alleen doorheen loopt. Uit paniek heb ik maar een kleuter bij de arm gepakt en meegesleurd (nee, tuurlijk niet, boeit mij dat nou, ik huppel gewoon door het sprookjesbos!). Helaas moest ik er als het ware doorheen rennen, omdat mijn jongste op me stond te wachten. Ergens. Ze kon onze afspreekplek niet vinden. Desillusie. Echt heel erg jammer voor mijn innerlijke kind.

Wat me opviel, was dat er werkelijk ÓVERAL eten te vinden is! Op elke hoek van de Efteling staat een hotdogkraam of een snoepwinkel, een aardappel-op-een-stokje-voor-2,50-kraam of een compleet restaurant.
Ik moet zeggen dat ik daar wel van schrok. Ik had de kids allen een rugzak gegeven met water, fruit, brood en wat lekkers. Ja, 12 jaar geleden was dat er allemaal nog  niet hoor! Toen ging je gewoon braaf in de saaie bootjes zitten of op dat huge grasveld liggen om te lunchen. Wij maakten er een sport van om zo weinig mogelijk geld uit te geven.

Ik zal niet gauw teruggaan naar de Efteling wanneer ik de kaarten zelf moet betalen. Ik kan dat sowieso niet betalen voor vier man. En het lange wachten voor de attracties is toch wel het meest tijdslurpende wat ik, nee eigenlijk zij die ergens in wilden, gedaan hebben.
Ik daarentegen heb me mogen bedwingen om me tijdens het wachten niet vol te douwen met suikerspin, ijs, friet en cola. Met mijn bakkes een uur lang in de zon toekijken hoe mijn liefjes uit de Vliegende Hollander het water in knalden met hun karretje, was daarentegen erg leuk.

Hopelijk krijg ik in de toekomst nog eens een kaartje. Dan ga ik zonder kinderen, alleen, naar het sprookjesbos. Huppelend en een selfie makend op de paddenstoel. Want:

Eigen foto (DD)