HPV-inenting. Een goed gesprek

24 augustus 2018 door Lou Bartels

Mijn dochter is 12, bijna 13. Een leeftijd waarop ze bloeit en bloesemt dat het een ware lust is. Maar jongens en seks zijn nog een dikke vette ‘ieuw!!’. Gelukkig. Vorig jaar voor de zomervakantie kregen we van school al een brief mee: de dames konden ingeënt worden tegen HPV. Toen hadden we na veel wikken en wegen toch maar besloten om vooralsnog even te wachten. Geen ‘nee’, maar eerst eens kijken hoe de ervaringen met deze specifieke inenting zich ontwikkelen. Dit jaar kregen we begin juli weer zo’n brief mee. En nu weet ik het niet meer…

bron: pixabay.com

Pro-vaccinatie

Begrijp me niet verkeerd: ik ben vanzelfsprekend absoluut pro-vaccinatie. Dat even duidelijk gemaakt hebbende in het kader van de opgelaaide antivaxx-discussie. Klaas Dijkhoff heeft er zijn zegje inmiddels ook alweer over gedaan; duidelijk genoeg, lijkt me. Mijn kinderen hebben alle voorgeschreven prikken gekregen, gewoon op de voorgeschreven momenten. Ook de FSME-inenting (hersenvliesontsteking na tekenbeten), en pneumokokken voor dochter (wegens een klein hartfoutje, een VSD, dus deze inenting was óók van belang) en wat al niet meer. Niet inenten is geen optie: je maakt je kinderen tot een gevaar voor zichzelf en voor de rest van de wereld. Je houdt dodelijke ziektes in stand die al lang en breed uitgeroeid hadden kunnen zijn. Inenten moet. Punt.

Maar bij de HPV-prik heb ik, ondanks enkele zeer verdrietige gevallen van baarmoederhalskanker in mijn directe omgeving, nog steeds gemengde gevoelens. Want in diezelfde directe omgeving ken ik óók een paar dubieuze ‘gevallen’: jonge dochters van vrienden die redelijk snel na de inenting extreme moeheid vertoonden. Vermoeidheid die niet meer wegging. En andere ‘rare’ symptomen. Of dat alles nu met die inenting te maken heeft, of ‘gewoon’ met de doorzettende puberteit (ook heel goed mogelijk; dan slapen ze werkelijk de godganse dag), of met andere omstandigheden, ik weet het niet. Maar de inenting is nog steeds erg nieuw, de langetermijnervaringen – voor zover ik weet – nihil. En aangezien dochter met haar destijds 11 jaren nog allergisch tegen manvolk was, besloten we toen dus te wachten. Maar nu, nu is de HPV-prik dus weer een thema hier in huis.

Tijd voor een goed gesprek

Ze zit in kleermakerszit bovenop het kookeiland, waar ze zorgvuldig trosjes rode bessen van de stokjes aan het scheiden is. Voor een taart die ze wil bakken. Ik kom bij haar staan en help mee.
“Lieverd, heb je wel eens van baarmoederhalskanker gehoord? En van het virus dat het veroorzaakt?”
“Ja, natuurlijk. HPV of zoiets. Ben gekke henkie niet. Daar hebben ze een prik voor op school. Moet ik die ook? Ik heb een bloedhekel aan prikken.”
“Weet ik. En begrijp ik. Maar een prik is soms zóveel minder erg dan de gevolgen van ‘géén prik’. Heel veel mensen dragen dat HPV-virus bij zich en weten het niet eens. Het is net als het herpesvirus. De één krijgt daardoor een koortslip en andere vervelende dingen, de ander heeft nooit ergens last van.”
“Ik heb nog nooit een koortslip gehad, hoor.”
“Nee, lieverd, maar dit is iets anders. Baarmoederhalskanker is een vreselijke, behoorlijk agressieve soort kanker. En die is nu dus te voorkomen. Maar ik wil jou dat niet opdringen; eigenlijk vind ik dat je zelf moet beslissen of je dat wilt of niet. En je bent – in mijn ogen – oud en verstandig genoeg om hierover te praten.”
“Oké dan!”

HPV

Ik som op wat ik zoal weet. “HPV staat voor Human Papilloma Virus, dat is een hele groep van virussen. HPV krijg je door seks, maar je kunt het ook door ander contact via de slijmhuiden, of bijvoorbeeld bij de geboorte van je moeder, krijgen. Door dat virus veranderen de cellen en kun je allerlei soorten kanker krijgen: vaginakanker [“ieuw-yuck!”], peniskanker [“haha, nou, dát krijg ik toch niet”], mond- en keelkanker [“gatsie”]... Tachtig procent van de mensen loopt het virus ooit op, en meestal merken of weten ze het niet eens. En dát is dus zo gevaarlijk als je wél seks hebt; mannen kunnen het ook gewoon dragen en doorgeven.”

“Nou, ik heb nog de komende jaren écht nog geen seks hoor. Ik moet er niet aan denken, ieuwww!” Ze kijkt me vol afschuw aan.
“Hartstikke mooi. Vooral houden zo. Maar als je er te zijner tijd wél aan denkt en het misschien zelfs wilt – en die tijd gaat komen, geloof me – zou ik het heel erg fijn vinden, als je op tijd – dus voordat het echt gebeurt – bij mij zou komen met die gedachten. Niet alleen omdat we dan samen naar de huisarts gaan voor de pil en mogelijk andere voorbehoedsmiddelen – want ik wil echt nog niet oma worden voor mijn vijftigste – maar dus ook om die HPV-prik te bespreken en eventueel te halen, als jij dat ook wilt.”

Waarom nu?

“Kan ik dat niet op mijn 18e doen of zo?”
“Nee, dat moet toch enige tijd voordat je de eerste keer seks hebt.”
Ze kijkt me met grote ogen en vol afschuw aan.
“Nou, dan kunnen we ook wel wachten tot ik 21 ben. Vroeg zat. Maar… waarom dan nu al?”
“Het kán ook wel later, maar dan moet je meer prikken. Voor je twaalfde is één prik genoeg, en die wordt ook nog eens vergoed. Maar ja, daarvoor zijn we al te laat. Na je twaalfde moet je twee prikken, na je 15e zelfs drie, geloof ik.”

“En waarom hoeven jongens dat dan niet? Alleen de meisjes kregen op school zo’n brief destijds!” toetert ze verontwaardigd.
“Ja, jongens zouden eigenlijk ook ingeënt moeten worden. Maar hier is het voorlopig alleen voor meisjes, helaas.”

No sex, please

“Maar sowieso, hè, ik héb echt-echt-echt nog lang geen seks, hoor!”
“Weet ik, weet ik. Maar die zaken veranderen snel. Beloof je me dat je, als je een vriendje hebt en denkt dat het wel eens zou kunnen gebeuren, je mij aan mijn jas trekt? Dan bespreken en regelen we alles samen.”
“Beloof ik.”

“En geloof me lieffie, ik vind niks gek. Ik ben bijna een halve eeuw oud, ik heb alles gedaan wat niet mag, dus van seksvragen – ook over in jouw ogen ‘rare’ dingen – kijk ik echt niet op. Gewoon bij me komen. En vragen. Want je weet het, hè? Mama weet ALLES, gheh.”
Ze grinnikt en springt van het aanrecht.
“Mam, ik beloof je plechtig dat ik je zal vragen als het zover is. Duurt nog lang, geloof mij ook maar. En ik hou van jou, want jij maakt zelfs de gekste dingen normaal. Met jou kan ik over alles praten. En dat doe ik ook. Beloofd.”

Ze geeft me een knuffel.
Ik vertrouw er maar op, want ik heb alle vertrouwen in mijn dochter.
Nu nog vertrouwen in die inenting zien te krijgen.