Bron: Pixabay.com
Zondag
Een vriendin komt logeren en we praten tot diep in de nacht over van alles en nog wat. Uiteraard komt ook mijn afvalproces weer uitgebreid ter sprake. Mijn vriendin zegt dat ze me nu meer onzeker vindt dan voor de operatie. Ik zeg haar dat ik niet onzeker ben, maar wel zoekend. Ik voel me soms een beetje verloren en al pratend realiseer ik me ook waarom dat is. Vroeger was mijn overgewicht mijn houvast. Mijn hele identiteit hing ik op aan ‘klein en rond’. Nu ben ik slank. Of in ieder geval, minder dik. Dertig jaar lang lag de focus op mijn lichaam. Nu dat niet meer hoeft moet ik die focus verleggen. En dat vind ik nog steeds moeilijk. Als mensen naar me kijken, eigenlijk met een bewonderende blik, dan word ik onrustig van de ogen die op mij gericht zijn. Ik begin te plukken aan mijn kleding en vraag me af wat ze denken. Ik moet er sch**t aan krijgen wat anderen van me vinden, leren loslaten en het juk van overgewicht van me afgooien. Maar hoe vertel je je geest dat je lichaam is veranderd? Wanneer krimpt mijn bovenkamer mee met het onderstel? Wanneer klopt het beeld wat ik van mezelf heb met de werkelijkheid? En wanneer is het moment dat mijn lichaam geen big deal meer is, maar een medium of misschien wel small? Lichamelijk slanker worden was nog maar het begin. Mijn geestelijke transformatie begint nu pas en ik word er flink onrustig van.
***
Maandag
We worden goed begeleid door de NOK maar, mede door de zomervakantie, zit er veel teveel tijd tussen de sessies. Ik merk aan mijn groepsleden ook dat ze wat worstelen. De één nog steeds met eten, de anderen (waaronder ikzelf) hebben moeite met het goed voor zichzelf blijven zorgen. Voldoende eten en drinken, het blijft een uitdaging. De crackers komen me de neus uit en ik ben totaal door gezonde inspiratie heen. Steeds vaker grijp ik een ‘Bolletje goed begin- ik lijk wel gezond, maar barst ook van de suiker’ uit de kast terwijl ik eigenlijk een bakje sla mee had willen nemen. Het is zo’n gedoe elke keer om weer wat te verzinnen. Ik mis mijn groepsleden en hun verhalen. Ik zoek op internet naar afvalcurves, resultaattabellen, recepten en blogs van andere GBP’ers. Ik wil bevestiging dat mijn verhaal normaal is, maar vind het nergens. En wat is normaal eigenlijk? Op Facebook reageerde een lezer dat ik op weg ben naar een nieuw normaal. Ik vind dat een goede. En dat nieuwe normaal, dat bepaal ik zelf!
Ik heb veel aan een lid van mijn groep. Ze komt op visite en we delen alle verhalen van de afgelopen tijd met elkaar. Heerlijk om in alle openheid alle toiletverhalen, pijntjes en gedoe met elkaar te kunnen delen. Er is totaal geen gêne en we lachen wat af. Wat had ik dit ontzettend nodig zeg. En wat is ze mooi! Dat was ze al, maar ik sta er zo versteld van hoe slank ze is geworden. Anderen kijken dus ook zo naar mij. Dat realiseerde ik me pas toen ik haar zag. Ik denk terug aan die dag dat ik de groep ontmoette. Acht uitgebluste dames en één heer worstelden ieder op zijn of haar eigen manier met overgewicht. We zijn nu een paar maanden verder en ik voel de transformatie bij velen en ook bij mezelf. Ik wil de wijde wereld in. Ik heb me te lang verstopt en geschaamd. Ik wil genieten van mijn vriend, kind en hond en ik twijfel of mijn baan nog wel bij me past. Er gebeurt in mijn hoofd zoveel dat ik het nauwelijks uit kan leggen. En ook nauwelijks bij kan benen.
***
Woensdag
Op mijn werk bij de lift kom ik een collega tegen en we kletsen wat. Hij vraagt hoe het gaat en ik zeg het gebruikelijke ‘goed’. Hij kijkt me onderzoekend aan en vraagt of dat wel echt zo is. Hij vindt me onrustig en gejaagd. Dat heeft te maken met wat gesprekken die ik op mijn werk moet gaan voeren, maar ook met de onrust die zich sinds een paar weken in mijn lijf heeft genesteld. Wat volgt is een fantastisch gesprek. Op alle fronten slaat hij precies de spijker op zijn kop. Ik onderga een complete geestelijke, lichamelijke en hormonale transformatie. Het is logisch dat ik twijfel en zoek en het even niet meer weet. Hij raadt me aan om met iemand te gaan praten. Dat advies heb ik vaker gehad en misschien moet ik het maar eens ter harte nemen. Het voelt wat stom. Ik voel me goed. Beter dan ooit. Toch? Of is dit hele traject wat nu al bijna een jaar duurt me toch wat teveel aan het worden, al met al?
Als we afscheid nemen, kijkt hij me aan en zegt zachtjes: “ik ken je nog niet zo heel lang, maar wil wel even zeggen dat ik het prachtig vind om te zien hoe je verandert. Alsof je eigen ik en je eigen gezicht tevoorschijn komen.” Ik gloei van het prachtige compliment. Tijdens de reis terug naar huis laat ik het gesprek in gedachten nog eens de revue passeren. Ik denk dat hij gelijk heeft. Mijn eigen ik komt tevoorschijn, maar ik heb het gevoel dat ik opnieuw moet kennismaken, want ik heb haar al zó lang niet meer gezien…
Wat hieraan vooraf ging: Mijn maat is vol (39) – Te losse teugels
