Bron: Pixabay.com
Dinsdag
Vorige week gaf ik het al een beetje aan, ik twijfel momenteel aan mijn werk. Anderhalf jaar geleden ben ik naar mijn huidige woonplaats verhuisd en heb een baan aangenomen in dezelfde branche. Dat voelde toen prima, want de verhuizing en opnieuw beginnen vond ik spannend genoeg. Ik merk nu dat ik er klaar voor ben om verder te kijken en dat is dus precies wat ik afgelopen week gedaan heb. Ik heb een mooi gesprek gevoerd met een potentiële werkgever en dat voelt ontzettend goed. Ik durfde tijdens het gesprek open en eerlijk aan te geven wat ik wil en nodig heb in mijn werk en haal merkbaar zelfverzekerdheid uit mijn nieuwe lichaam. Het is prettig dat ze mij niet anders kennen dan in deze vorm en geen weet hebben van de hele geschiedenis rond de operatie. Ik heb zin in deze nieuwe start. Het zijn daardoor wel spannende tijden en het zou fijn zijn als mijn energieniveau evenredig is aan hoe goed ik me voel. Dat is helaas niet het geval. Ik sleep mezelf ’s ochtends uit bed en de dag door en ik ben voortdurend duizelig en suf. Voldoende rust nemen is nog steeds een uitdaging, maar verder zorg ik écht goed voor mezelf. Gelukkig staat er nog een vakantie voor de deur. Volgende week nog één week werken en dan vertrekken mijn lief en ik voor een week naar Griekenland. Ik kan niet wachten en ben zo benieuwd of het nu allemaal wat soepeler loopt dan tijdens de week in Turkije, afgelopen april. Eén ding is zeker, we tetteren daar niet de tent uit door het entertainment, want het is een kleinschalig appartementencomplex en elk appartement heeft een privé-zwembad. Het was een rib uit ons lijf, maar wat kijk ik er enorm naar uit! Rust, beetje lezen, zwemmen, knuffelen en rondrijden in ons kleine huurautootje.
***
Donderdag
Tijdens één van de voorbereidende sessies op de NOK is ons meerdere malen meegedeeld dat stress niet alleen het afvallen tegenhoudt, maar dat het er ook voor kan zorgen dat eten en drinken minder makkelijk gaat. Je maag is een spier en die verkrampt als het allemaal niet zo rustig is in de bovenkamer. Het is te merken. Na weer een onrustige nacht vanwege de komende veranderingen, krijg ik het ontbijt maar moeilijk weg en blijf ik de uren erna kotsmisselijk. Ik varieer weer wat met hoeveelheden en soorten voedsel, maar ik word overal hondsberoerd van. En het ging zo goed! Dan maar weer even stoppen met de medicijnen en kijken of dat beter gaat. Ik word er wel een beetje moedeloos van. Dit keer zorgt de stress er echter niet voor dat ik niet kan afvallen zoals dat voor de operatie wel het geval was. Ik ben de afgelopen week dik 2 kilo verloren. En niet op de fijnste plekken. Mijn gezicht begint nu echt te tekenen en help waar zijn mijn borsten gebleven! Op 22 september is mijn operatie een half jaar geleden. Eigenlijk zou het afvallen nu al heel erg langzaam moeten gaan. Het gaat echter gestaag door. Ik klaag niet hoor, maar vraag me soms wel af waar voor mij het eindpunt ligt. Er is nu ruim 27 kilo af.
***
Maandag
Op Netflix is een nieuwe serie verschenen. Lekker laagdrempelig en soms ook wel wat flauw. Het gaat over een meisje dat dik is en door een ongeluk 30 kilo afvalt. Daarna wil ze wraak op haar klasgenoten die haar gepest hebben. Ze is nu slank, een prachtige meid ook, maar ziet zichzelf nog steeds als te dik. Op enig moment staat ze voor de spiegel en vertelt haar vriendin dat ze zich afvraagt wanneer het voor haar gaat beginnen. Het is alsof ze nog steeds wacht op een moment dat haar leven echt van start kan omdat ze haar doel heeft bereikt. Dat stukje raakt me. Ik merk dat ik hetzelfde heb. Ik wacht en wacht tot ik die 69 kilo heb bereikt. Dan ben ik ‘klaar’. Maar wat is er dan anders dan nu? Ik ben nog iets lichter, maar die zes kilo gaan het verschil niet meer maken. Het moet nu al goed zijn en dat is het nog niet. En daar baal ik van.
***
Dinsdag
Voor de allereerste keer sinds mijn operatie word ik op mijn werk niet herkend. Een collega vraagt me of ik nieuw ben. Nou ken ik ook niet al mijn 150 afdelingsgenoten, maar met haar heb ik toch regelmatig contact gehad. Een collega verheldert ‘subtiel’ dat ik vroeger dik was. “Ze is gehalveerd!” Later word ik straal genegeerd door de koffiedame. Ik kwam wekelijks een paar keer bij haar langs voor een dosis Latte Machiato onder het motto: ik kan ook op een lekkere manier 600 milliliter melkproduct naar binnen krijgen, maar was al een tijd niet geweest. Ik kreeg netjes mijn koffie, maar ze negeerde me verder volkomen. Een rare gewaarwording. Op internet zie ik de transformaties ook wel, maar dat zijn vaak mensen die van een heel dik gezicht naar een heel mager gezicht zijn gekrompen. Dat is bij mij niet het geval. Kennelijk is het verschil groter dat ik zelf zie. Heb ik niet al eerder geschreven over een zelfbeeld dat nog niet klopt met de werkelijkheid?
Wat hieraan vooraf ging: Mijn maat is vol (40) – Hernieuwde kennismaking met mijn ‘ik’
