Onze auto heeft het begeven. Hartstikke kapot. Verroest. Total loss. Onze stokoude Mercedes is niet meer. Of eigenlijk wel, want hij staat nu al een tijdje werkeloos op het erf. Inbrekerspreventie noemen we het maar, want het lijkt in ieder geval of er altijd iemand thuis is. Ik dacht er nog aan om er een paar kussens in te gooien en de deuren open te laten. Zo kan de auto nog fungeren als extra slaap- en speelparadijs voor de katten. Of als tijdelijke opvang van de migratiestroom van egels in de herfst.
bron: pixabay.com
Maar toegeven, een auto als decoratief element is toch een duur verhaal. De onderdelen zijn wellicht nog goed, dacht ik nog, maar de plaatselijke garage keek mij vies aan toen ik een inruil voorstelde.
“Regel jij die auto nog even?” vroeg mijn man toen hij voor een paar dagen richting verre oorden vertrok. Ik gooide hem uit de auto (eentje die het wel nog deed) en hij rende richting trein.
“Ja, hóé dan?” riep ik na. Maar hij was al weg.
Thuisgekomen klom ik meteen achter de pc. Vervelende klussen kun je immers maar beter gelijk doen. Maar wát moest ik in godsnaam doen om die auto kwijt te raken? Marktplaats? Alsjeblieft niet, dat feest heb ik al te vaak meegemaakt, geen zin meer in. Bovendien ik wist niet eens wat ik moet invullen, qua type, kilometers, banden, interieur, tierelantijntjes etc. Ik ben zo’n vrouw die weliswaar in een auto rijdt, maar er verder nooit een seconde over nadenkt. Status, merk, kleur, ’t maakt me allemaal geen snars uit. Zolang het ding maar rijdt en mij van A naar B brengt.
‘Ik wil van mijn auto af!’ tikte ik aldus in op Google. Het antwoord kwam meteen terug. Een website die paste als de vuist op ’t oog! Ik vulde de nodige gegevens in. Kenteken en postcode, meer was niet nodig. Geweldig!
Binnen een paar uur had ik al spijt van mijn actie. En die spijt heb ik nu nog steeds. Al wekenlang.
Ik kreeg instant mail: het ‘dichtstbijzijnde filiaal’ zou contact met me opnemen om een afspraak te maken. Nou, ik heb het geweten. Het verkeerde kenteken ingevuld. Niet alleen het dichtstbijzijnde maar álle filialen in heel Nederland wilden mijn Bentley wel overnemen. De aanbiedingen vlogen me om de oren. Torenhoge bedragen woeden geboden. Vele mailtjes en telefoontjes. Zelfs mensen aan de deur! Maar…
IK. HEB. GEEN. BENTLEY!!! Alsjeblieft, geen mailtjes meer? En nee, ik hoef echt niet naar de miljonairsbeurs. Ik wíl helemaal geen beleggingsadviseur! Ik heb géén tweede huis op de Kanaaleilanden, ik ben geen Socialité en ik wil geen Patek Philippe om door te geven aan volgende generaties. Extra blauwe enveloppen stromen trouwens ook nog steeds binnen.
Hoe moest ik dit mijn man vertellen?
Samengevat: Hoe word je héél snel rijk? Althans, voor de buitenwereld? Nou, zó dus! Ik wilde alleen maar van dat stuk schroot af, dat hier nog steeds op het erf staat. En nu ben ik eeuwig verdoemd tot het imago van de Nouveau Riche.
bron: pixabay.com
