Bron: Pixabay.com
Donderdag
Ik heb een prima dag tot het ineens helemaal mis gaat. Met een paar collega’s pak ik tijdens de lunch een terrasje en bestel een veilige tosti van bruin brood, omdat ik inmiddels heb geleerd dat de broodjes hier, naast heel duur, ook heel groot zijn. Ik begin vol goede moed te eten, maar geef het halverwege op. Niks aan de hand, dat hoort erbij. Ik wandel terug naar mijn werkplek en op het moment dat ik achter mijn bureau ga zitten, krijg ik het ineens ontzettend benauwd. Bovendien voelt het alsof de kiwi van binnenuit wordt opgeblazen. Het is een heel beangstigend gevoel. Ik wandel rond, ga weer naar buiten, spring op en neer om mijn eten te laten zakken, maar het nare gevoel verdwijnt niet. Ik sluit mijn ogen en probeer rustig te worden, maar ik ben helemaal in paniek. Zo’n pijn heb ik sinds de operatie niet meer gehad.
Hijgend van ellende bel ik naar de NOK en ik spreek uitgebreid met de arts. “Nee, pijn is niet normaal, nee een dumping is het niet, het lijkt wel een ontsteking te zijn, had je niet een hoge bezinking tijdens je laatste bloeduitslagen, slik je je maagbeschermers nog wel trouw elke dag?” Ik val stil. Ik kon toch al stoppen met die pillen toen de pot leeg was? Ik blijk twee maanden te vroeg gestopt te zijn met de medicijnen. Als je een gevoelige maag hebt, is dat geen goed idee. Waarschijnlijk is mijn maag flink overstuur. De stress die ik heb, helpt niet mee.
Wat ik ook probeer, het gevoel zakt niet, dus ik begin met frisse tegenzin aan de fietstocht terug naar huis. Wat Een Hel… Na drie keer overgeven in de struiken kom ik bezweet en doodmoe thuis waar het nog een keer mis gaat. Hondsberoerd ga ik op de bank liggen waar ik uiteindelijk in slaap val. Het nare gevoel houdt nog uren aan, maar de pijn is weg. Wat het ook was, een dwarse tosti of een maag die overstuur is, dit was niet fijn.
***
Zaterdag
Ik kom thuis na een nachtje logeren en een verjaardag bij een vriendin en er wacht me een verrassing. Mijn laarzen zijn binnen! Heel optimistisch had ik bij Zalando vier paar laarzen besteld. Laarzen kopen is met stevige kuiten en korte benen een crime. Ze passen nooit. En nu… elk paar glijdt soepel om mijn voet en benen. De rits zipt omhoog alsof het niets is. En ze staan me ook nog allemaal geweldig.
Ik droomde al mijn hele leven van korte rokjes, panty’s en mooie laarzen. De laarzen zijn gelukt, nu de rest nog. Ik ben zo blij dat ik ze de hele avond, onder mijn pyjamabroek aanhoudt. En nee, ik heb ze niet allemaal gekocht. Jammer dat tegelijk met het verliezen van gewicht niet een geldschip is binnengevaren.
***
Zondag
Ik krijg vriendlief mee naar de stad. En dat op zondag. Ik kan tegenwoordig in alle winkels terecht, maar ik hou het nog even veilig. Ik koop een jas, twee rokjes, twee shirts, een vest en panty’s. Nu ik zoveel keuze heb en alles aan kan, zijn de mogelijkheden eindeloos. Vroeger was het makkelijk. Ik kon slagen in 3 winkels en in die winkels stonden 4 dingen me leuk. Die kocht ik dan. Nu kan alles en weet ik niet meer wat ik wil. De kast is, zelfs na deze shopsessie, nog steeds leeg. Ik weet gewoon niet wat ik moet kiezen, wat mijn nieuwe stijl is en wat me staat. Het is een vreemde gewaarwording, na jaren graven naar de grootse maat, met M en soms S de deur uit te lopen. Het voelt fantastisch en toch… Na al die beperkingen die ik had (of mezelf oplegde), maken de eindeloze mogelijkheden me onrustig en onzeker.
Ik ben benieuwd wanneer mijn nieuwe lijf echt van mij wordt…
Wat hieraan vooraf ging: Mijn maat is vol (43) – Uitrusten in het paradijs
