Hoe Vrouwen Denken

Van ons, voor jullie, mannen.

Mijn maat is vol (45) – Een half jaar na D-Day (en met de billen bloot)

door

Bron: Pixabay.com

Zaterdag
Ik heb een familiedag en een feestje en ik heb ineens zoveel kleding die me staat en waar ik me lekker in voel dat ik niet weet wat ik aan moet. Wat een luxe. Mijn familie heb ik al een tijd niet gezien en ik kijk er naar uit om mijn nieuwe ik te showen. Tegelijkertijd word ik nog steeds verlegen van alle aandacht. Het is een leuke dag. Ik wandel hele einden, sjouw trappen op en neer en weer verbaast het me hoe soepel dat allemaal gaat. Ik dacht dat ik gewoon geen conditie had, maar het meeslepen van een zware rugzak overgewicht zorgt er blijkbaar ook voor dat dingen niet zo makkelijk gaan.

’s Avonds hebben we een verjaardagsfeest van een vriend en ook daar tref ik mensen die ik al een tijd niet heb gezien. Op enig moment tilt iemand me op en danst rond met me door de zaal al “dat kon vroeger niet!” roepend. Vroeger zou ik me kapot hebben geschaamd, maar nu vond ik het leuk. Ook spontane selfies en foto’s die op dit soort, met alcohol doordrenkte, avonden ineens bij de vleet worden gemaakt, boezemen me geen angst meer in. Ik sta tegenwoordig zelfs oké op foto’s als ik niet in de gaten heb dat ze gemaakt worden. Uiteraard heb ik geen druppel alcohol gedronken want dat is echt een no-go als ik buiten de deur ben. Op vakantie heb ik een half glaasje wijn gehad en ik rolde als een doedelzak mijn bed in. Nou was ik al geen drinker, dus ik zit er niet mee.

***

Zondag
Dagje bijkomen van het feestgedruis van de avond ervoor. We hangen op de bank en kijken Netflix. Tussen deze enerverende bezigheden door bereid ik mijn sollicitatie voor. Ik heb besloten om ervoor te gaan, ook nu de timing niet helemaal geweldig is. Ik word op mijn huidige werk niet gelukkiger. Ondanks de enorme waardering voor mijn werk, wordt er geen enkel perspectief geboden. Ik wil verder en dat gaat hier niet lukken. Dan toch maar weer mijn veilige haven loslaten.

Het lijkt me ook heerlijk dat ze op mijn nieuwe werk straks mijn oude ik niet kennen. Ondanks dat ik de belangstelling heel lief vind, word ik er gek van dat ik elke dag wel drie keer hetzelfde verhaal ophang.
Ja, ik voel me best goed. Nee, ik weet niet hoeveel ik nog afval. Nee, ik overweeg nog geen buikwandcorrectie. Ja, ik heb kipfiletarmen. Ja, dit zijn nieuwe kleren. Ja, ik ben blij. Ja, ik denk dat mijn man me nog aantrekkelijk vindt, maar om het zeker te weten zou je hem moeten bellen. Nee, ik heb niet echt een oude kop gekregen. Ja, mijn borsten zijn kleiner geworden.
Je kunt het zo gek niet bedenken of het komt wel een keer voorbij. En natuurlijk krijg ik voortdurend de vraag hoeveel ik kwijt ben. Dát vind ik dan wel weer leuk om te vertellen. Inmiddels is er, op 400 gram na, dertig kilo af.

Nog ongeveer 4 kilo en ik heb mijn persoonlijke streefgewicht van 69 kilo gehaald. Een mijlpaal die ik totaal onmogelijk achtte toen ik het in de afval-app vastlegde. Maar nu lijkt het toch te gaan lukken. Ondanks dat de operatie al een half jaar geleden is, blijf ik nog steeds afvallen. Sinds ik wat meer ben gaan bewegen en weer keurig en regelmatig eet en drink, gaat het ineens weer heel erg hard.

Het klopt inderdaad dat minder eten echt geen zin heeft. Regelmatig, genoeg en gezond is de toverformule. Het gaat me inmiddels goed af. Het eten en drinken meeslepen in een koeltasje is een tweede natuur geworden, evenals altijd nadenken over wat ik mee moet nemen. Naast de Blistex (verslaafd!) heb ik nu ook in alle tassen noodvoer zitten.

***

Woensdag
Vandaag is het op de kop af een half jaar geleden dat ik, vlak na mijn operatie, bericht ontving dat mijn allerbeste vriend een vreselijke drama te verwerken kreeg. Voor hem staat sindsdien de wereld stil. Ik zie mezelf nog voor me, hyperventilerend in bed met pijnlijke wonden, oververmoeid en met een onzeker hart over wat ik had gedaan en wat me te wachten stond, terwijl ik verwerkte wat ik zojuist aan de telefoon had gehoord. Voor hem is er in een half jaar tijd nog niet veel veranderd. Leven is nog steeds overleven en zijn gebroken hart is nog nauwelijks geheeld. Het voelt als gisteren…

Mijn leven is in positieve zin totaal veranderd in die zes maanden tijd. Het voelt alsof de operatie al jaren achter me ligt. Ik ben dankbaar hoe het nu met me gaat, trots op de maanden die achter me liggen en op het zetten van deze enorme stap naar een gezonde toekomst.

Dat was een half jaar geleden anders. Kiezen voor dit traject voelde als falen en ‘de makkelijke weg’. Ik schaamde me voor mijn gewicht, maar ook voor het feit dat het zover was gekomen dat ik in een gezond lichaam liet snijden om af te vallen. Maar ik was niet gezond en kiezen voor dit traject was een cadeautje aan mezelf.

En makkelijk was het allesbehalve. Ook na een gastricbypass is afvallen een strijd en keihard werken. Dat zie ik nu in.  Ik wilde destijds niet open zijn over de beslissing die ik had genomen, maar wel graag het hele traject van me afschrijven. Dat is de reden waarom ik het afgelopen half jaar onder pseudoniem mijn verhaal heb gedeeld. Petra Kasteel voelt als een dierbare vriendin, maar het is tijd om haar los te laten.

Het wordt tijd dat ik mezelf laat zien, een stap vooruit zet en van de daken schreeuw dat ik trots ben op mijzelf. Vanaf nu schrijf ik deze column daarom verder onder mijn eigen naam. Dag Petra, hallo Marga.

In de wachtkamer voor de operatie in een tent van twee bij twee meter (Bron: Eigen foto MvdB)

 

En toen was het, na maanden angst en twijfel, ineens allemaal achter de rug. (Bron: Eigen foto MvdB)

 

Een paar weken voor de operatie en een paar weken geleden. Allebei roze. Daar houdt de vergelijking op. (Bron: Eigen foto MvdB)

Wat hieraan vooraf ging: Mijn maat is vol (44) – Wankel in de winkel

En met deze ‘coming out’ kunnen wij als, redactie van HVD én als vriendinnen, ein-de-lijk óók zeggen hoe trots wij zijn op onze eigen Marga!! Een ijzersterke vrouw.

Wij vinden je geweldig! Wees inderdaad heel trots op jezelf; je hebt een enorme prestatie geleverd. :-*

0

De nieuwsbrief van HVD

Ja, die wil je! (wekelijks het beste in je mailbox)

Lees ook

Reacties

  2. Wauw Marga wat ongelooflijk stoer van je om deze stap te zetten. En met wat voor een geweldig resultaat. Een stralende, mooie vrouw (hoewel je dat natuurlijk altijd al was, snap ik dat je dat nu waarschijnlijk zelf pas echt voelt) Topper dat je bent

    • Dankjewel. Dit was best een stap. Zowel het traject als het bekendmaken van mijn ware ik. Ik vond het nu wel passend. Ik wil me niet meer verstoppen. Dankjewel voor je reactie!

  4. Gewoon tranen hier. Heb je het afgelopen halfjaar gevolgd hier. En door jou toch ook de stap gezet na een Kwalitief Uitermate Teleurstellende winterspport vakantie waar ik mij echt ruk voelde. De tijwfel en het falen die je beschrjft heb ik ook. Ik sport nu weer val een beetje af voor de OK en deel het ook met niet veel mensen. Je hebt het kamp voor en kamp tegen zoals mijn man zegt.
    Ik ga woensdag onder het mes. En ga ervan uit dat het beter wordt als ik jou verhalen zo lees.

    • Lieve Gwen,

      Wat een dappere beslissing. Het wordt een zware tijd voor je, maar ik heb het afgelopen jaar meerdere malen geroepen dat ik te dik zijn zwaarder vond dan alles waar ik nu mee moet dealen. En het is echt waar, zes maanden later is het zoveel beter. Ik hoop dat het voor jou ook brengt wat je wenst.

      Je man heeft gelijk, niet iedereen begrijpt het en ik vond het ook altijd belangrijk wat men zegt. Nu niet meer. Ik weet dat ik alles geprobeerd heb en het zelf niet voor elkaar kreeg. Het is goed. Dat was het voor mij en dat is het voor jou ook.

      Wees vooral heel erg trots! Ontzettend veel sterkte gewenst voor woensdag. Dan start je nieuwe leven.

      Liefs,
      Marga

  7. Ook al stond jouw naam er niet bij, gek genoeg wist ik al dat het om jou ging. Maar dat komt misschien ook omdat ik jou ‘privé’ via FB volg. 😉 Er zijn er meer in mijn omgeving die deze heftige, moedige en pittige stap tot een operatie hebben genomen. En ik zeg ze allemaal hetzelfde; R.E.S.P.E.C.T. voor jouw keuze!!! Degene die durft te beweren dat dit de makkelijke, luie weg tot afvallen is, wens ik Jeuk (met een hoofdletter inderdaad), en te korte armen om erbij te kunnen. De keuze voor zo’n operatie is de keuze voor een compleet nieuwe leef- gewoonte en eetstijl. Deze keuze vraagt om kracht, lef, durf en vooral ruggengraat en doorzettingsvermogen. Ik vind het super dapper en stoer dat je deze stap hebt genomen én dat je jezelf nu kenbaar hebt gemaakt. Er is zo ontzettend niets om je voor te schamen. En al helemaal niet voor het feit dat je er wel zo onwijs goed, gezond en prachtig uitziet! Knuffert voor jou. X

    • He lieverd,
      Misschien herkende je de schrijfstijl ;-).
      Je hebt helemaal gelijk. Je doet dit niet zomaar even. Het is niet even een dieet, het is voor de rest van je leven. En juist dat wilde ik graag, ik was de strijd zo moe omdat het telkens geen resultaat had. Dan liever strijd die iets oplevert. Nu nog leren dat ik goed genoeg ben in elke vorm.

      Dankjewel voor je complimenten. Sterkt me enorm.

      Knuffel terug!

  8. Hi Marga,

    Volg je al een tijdje omdat ik iemand ken die een dergelijke operatie onderging. Ik begreep door jouw blog veel beter hoe ingrijpend het is.

    Zelf ben ik een paar keer afgevallen en nu al jaren stabiel, maar ik herkende toch een heleboel dingen waar jij ook mee worstelde van zelfbeeld etc.

    Ik hoop dat je blijft schrijven.

    • Hoi Dorothé,

      Wat leuk dat je me volgt en meer wilde lezen over het hele traject. Uiteraard beleeft iedereen het anders, maar veel dingen komen bij iedereen voor. Knap dat het jou ook gelukt is om af te vallen.

      Ik blijf sowieso schrijven, ik weet alleen niet hoe lang mijn blog nog duurt. Op een gegeven moment valt er niet veel meer te vertellen denk ik ;-).

      Groetjes
      Marga

  9. Hoi, ik volgde je al jaren op twitter (wat was dat ook alweer) en kwam je nu hier tegen. Je was al een mooie vrouw, maar je eigen ik terug vinden, klinkt wel heel bijzonder. Ik zit in hetzelfde schuitje en durf die stap niet te wagen. Zoals je zelf al zei: ‘snijden in een gezond lichaam’ . Het is me een stap te ver, al weet ik de gevaren om zo door te leven.
    Ik hoop dat ik de kracht heb om af te vallen en ook in alle winkels terecht kan 😉 en me niet een 80 jarige stijve vrouw voel.

    • Hoi,

      Ik ben nu wel nieuwsgierig wie je bent :-). De twittertijd, prachtig was die. De gloriedagen als @prinmess… Ik kan ook niet anders zeggen dan dat dit traject heel bijzonder is en ook voor mij was het een gigantische stap om te nemen. Toen zelfs de arts zei dat het een niet te winnen gevecht was, wist ik dat ik de goede keuze had gemaakt. Want met een steeds zwaarder lichaam was ik niet oud geworden en daarvoor heb ik het leven te lief. (Al zijn er uitzonderingen natuurlijk).

      Ik wens je alle kracht toe en blijf erbij; als het je zelf lukt om af te vallen is dat de allerbeste manier.

      Veel geluk,
      Groetjes
      Marga