Het is alom bekend: steeds meer vrouwen stappen weer op de fiets! Vooral vrouwen van middelbare leeftijd. Vrouwen zoals ik. Niet omdat fietsen ineens zo geweldig leuk is (want dat is het niet), maar omdat er tegenwoordig een motortje in zit. En dat betekent: lekker scheuren zonder zweten. De ordinaire fiets is een heuse Pedelec geworden! Dat klinkt als de Cadillac onder de pedaalijzers, toch? Uitermate vrouwgeschikt.
Hulp is fijn
Feit is dat bij vrouwen – naarmate ze ouder worden – de spierkracht sneller afneemt dan bij mannen. Maar feit is óók, dat mannen niet graag – of liever gezegd, helemaal niet; nóóit – willen toegeven dat ze zo nu en dan best wat ondersteuning of hulp kunnen gebruiken. Vrouwen hebben daar weer totaal geen moeite mee. Het ‘laat je helpen’ principe is voor ons dames geen schande. Ik zit immers ook niet meer met een schrobbordje aan de rivier; ik heb een wasmachine. En dat is dan blijkbaar wel weer oké en volledig geaccepteerd. Waarom dan niet de e-bike om het werk sneller gedaan te krijgen? En überhaupt: vanwaar nog steeds dat suffe imago? Niks suf! Enkel handig.
Van A(ppie) naar T(huis)
bron: pixabay.com
Zo is het nog altijd zwaar trappen met bulkboodschappen in de fietstassen. De meeste stadswegen zijn onderhand super auto-onvriendelijk en achterwaarts inparkeren is en blijft een crime (áls je al een passende parkeerplek vindt).
Allemaal zaken waarvan je met een elektro-brik geen last meer hebt of die makkelijker gaan. Én je komt met zo’n elektrische fiets natuurlijk véél sneller van A(ppie) naar T(huis), zodat je nog even thee kunt leuten bij de buurvrouw. [Vergeef me het hier geschilderde stereotype vrouwbeeld; dat is puur voor ’s mans beeldvorming en -bevestiging]
Training
Enfin. Ik ben dus óók vrouw (voor zover ik mij bewust ben). En ongetraind. Qua sportief fietsen dan; er zijn andere – al dan niet gemotoriseerde – hartslagversnellende hulpmiddelen waar ik al menig trainingsuurtje mee door heb gebracht. Maar hét argument voor een e-velo is toch wel het feit dat ik in Oostenrijk woon.
Juist. Bergen. Ellende.
Zéker als je een stel teenagers hebt, dat heel graag voor hun lol fietst. De berg op. En ma mot mee. Maar ma’s lol is het niet; ma heeft absoluut geen trek in dat onnodige vrijetijdsgezwoeg. Wat is er dan mooier om je sportieve kinderen er pontificaal uit te rijden, zónder die roodbezwete kop aan de top? Zónder hartritmestoornissen en zónder tot in je neusgaten doorgelopen mascara?
Juist. Niets. Doe mij dus maar een elektrische fiets.
Bron: pixabay.com
Zwoegend en zwetend
Natuurlijk is menig masculine muscle-sportman gefrustreerd als ik er doodgemoedereerd langs suis. ‘Watje! Eigen spierkracht is alles!’ roepen ze verbeten zwoegend en zwetend. Wel, díé heb ik niet. En ik geef dat ook grif toe. Dus ik laat mij helpen. Ik heb daar geen moeite mee. Ik vrouw.
Terug beneden zie je al die topsporters dan hun lichtgewicht en paardenkrachtloze carbon-ros in mega SUV’s en transportbusjes laden. Dán is de ondersteuning van een gemotoriseerd monster ineens wél weer acceptabel? Wees dan een echte man en sleep je moeie fietsje ook op je schouders terug naar huis, in plaats van ‘m lui in de kofferbak te flikkeren?
Neus in de wind
Nu moet ik ook nog even vertellen dat ik laatst naar een evenement van de lokale (automo)wielrijdersclub ben geweest (daarover in een latere blog meer). Je mocht er allerhande e-snufjes testen: zelf inparkerende auto’s (dus dát probleem is inmiddels opgelost), piepende en plingende waarschuwingssystemen, assisted driving, noem maar op. Maar ook de nieuwste e-bikes waren van de partij. Bij het teststation voor elektrische fietsen stonden, u raadt het al, uitsluitend vrouwen. De mannen liepen er met de neus in de (tegen)wind straal aan voorbij.
Ik, semi-opoe
Maar juist in Nederland heb je daar dan weer méér last van. In de lage landen geen ’tegenbergen’, maar wel massa’s tegenwind, tegenregen en tegenwegen (alias modder- of mulle zandpaden). Laat mij dat nu óók absoluut niet kunnen bekoren? En aangezien ik de helft van de tijd op de Hollandse hoogten vertoef, ga ik daar binnenkort ook naar de fietsenwinkel om in de herfst-uitverkoop een hippe semi-opoe pedelec te snorren. Semi-opoe, ja. Klinkt prima. En wat kan mij de minachting van jullie kerels nou schelen? Ga fietsen, man.
Pfff typisch mannenpraat, ik vrouw 50 jaar fiets nog meer dan 10.000 km per jaar op een racefiets zonder ondersteuning! Er zijn vele dames met mij, dus wij vrouwen denken niet zo, en doen niet zo zoals in jullie advertentie!!!! Meer voor mannen enz enz! Woman power, geen geen slap mannengezwets
Meer voor mannen, powervrouwen, check! Binnenkort, in dit theater 😉
In ieder geval al helemaal geweldig om al die foto’s van powervrouwen op Facebook te zien. Mission accomplished.
Enne, die fietsenwinkel heeft ook bérgen fietsen zónder e-snufjes hoor 😉
Dus. Ik (vrouw) heb (bewust) geen auto (maar kan wel achteruit inparkeren – of qualificeer ik dan überhaupt niet meer als vrouw? Hoe stereotiep wil je het hebben?). En rijd me met heel veel plezier in het zweet op een fiets zonder elektrische aandrijving. Racefiets of niet. Bergen (graag!) of niet. E-bike? Later, misschien, ooit? Als ik echt niet meer anders kan… Tot die tijd: vooral moeite blijven doen. Daar blijf ik vitaal van.
Gelijk heb je! En ja, stereotypering werkt erg goed, dat blijkt wel weer 😉
Ik vind het in ieder geval super om te zien, al die fietsende krachtvrouwen. All thumbs up!
Meestal kom ik toch wel bezweet thuis van een ritje…
Ik kan heel veel positieve dingen over de ebike schrijven, en weet uit ervaring dat juist in de bergen ook veel (oudere) mannen hier gebruik van maken, kunnen ze toch met een groep mee zonder compleet kapot te gaan. Wat een slecht en negatief verhaal vind ik dit dan ook, geeft echt een slecht gevoel. Ik als vrouw fiers graag op de racefiets, in de bergen maar ook in Nederland.