Bron: Pixabay.com
Maandag
Ik ben thuis, maar rust vind ik niet. Ik kan mijn lijf wel stil zetten, maar mijn geest trapt iets minder makkelijk op de rem. Ik luister muziek, lees een boek, rol me wegens teveel koppijn dan toch maar weer op in een deken en probeer, met mijn ogen dicht, mijn gedachten te ordenen. Ik glijd terug naar zes maanden geleden, maar eigenlijk is de onrust in mijn leven al veel verder daarvoor begonnen. Mijn scheiding zeven jaar geleden, verhuizen uit de echtelijke woning naar een tijdelijk onderkomen, daar plotseling weer uit moeten, in mijn eentje een huis kopen en met zoonlief daar weer heen verkassen, verliefd worden op iemand van ver buiten de stad en dan die moeilijke beslissing moeten nemen om met kind daar te gaan wonen en alles wat me lief en vertrouwd was, achter te laten. De verkoop van mijn eigen paleisje is nu twee jaar geleden. De herinneringen op Facebook vliegen me om de oren. Ze raken me nog steeds.
De start bij mijn nieuwe werkgever en wennen in deze grote stad ging allesbehalve soepel en nadat het eindelijk na een half jaar rustiger was, belde ik de huisarts en zette ik de eerste stap in dit nieuwste avontuur. Dat bewuste telefoontje is vandaag precies een jaar geleden.
Wat een pittig jaar was het, zelfs als ik het vergelijk met alles wat er daarvoor gebeurde in mijn leven. Het afgelopen jaar heeft me zoveel moois gebracht, maar ook zoveel moeilijks. Ik voel me naakt en kwetsbaar zonder mijn 31 kilo schild, maar vooral omdat mijn gevoelsleven zo enorm is opengewroet. Ik vond te zwaar zijn vervelend en bij vlagen heel erg Ka U Tee, maar was niet doodongelukkig. De operatie onderging ik om gezond oud te worden. Maar na alle sessies met de psycholoog en interne dialogen ging ik me meer en meer realiseren dat het me wel degelijk heel lang in de weg heeft gezeten. En dat doet, zelfs nu nog, pijn. Ik heb zoveel gemist. Ik worstel zo enorm met mijn gevoel over dit alles. Soms ben ik euforisch blij over waar ik nu sta om vervolgens weer overspoeld te worden met pijnlijke herinneringen. Het kan blijkbaar niet anders dan hier dwars doorheen te gaan, gevoelens toe te laten en ze dan hopelijk te verwerken.
***
Dinsdag
Ik blijf deze hele week thuis heb ik besloten. Mijn lijf is zo enorm van slag. Eten blijft niet binnen en drinken valt weer als een blok beton. Ik weet dat dat vooral door ‘mijn hoofd’ komt en toch kom ik maar moeilijk tot rust. Via Pathé Thuis huur ik een film om mijn zinnen te verzetten. ‘I feel pretty’ wilde ik al in de bioscoop zien en hij past ook wel mooi bij mijn huidige gemoedstoestand.
De film gaat over een (voor Hollywoodse begrippen :-)) stevige dame die verschrikkelijk de balen heeft van haar lijf. Na een val van een spinning bike ziet ze zichzelf in de spiegel zoals ze altijd wilde zijn. Wij zien dezelfde dame, zij ziet een andere. Ze straalt en loopt met een air van zelfvertrouwen in korte rokjes. Ze wordt gezien, krijgt promotie en de wereld lacht haar toe. Zij is in de veronderstelling dat dat komt door haar nieuwe lichaam terwijl het al die tijd alleen aan haar eigen beeld en instelling lag.
De film raakt me diep omdat er zoveel herkenbare situaties in zitten. In het begin van de film loopt ze in een kledingwinkel en wordt daar weggebonjourd met de woorden: ‘We hebben geen plus-size, misschien kun je de webshop proberen’. Ik was ooit in een winkel waarvan de etalagefiguren al ziekelijk dun waren, met een vriendin die dat toen ook was. De huppelige 18-jarige liet me bij binnenkomst al weten dat ik in die winkel niets zou vinden. Ik stamelde verlegen dat ik met mijn vriendin was. Die bewuste vriendin paste op dat moment een jurk en klaagde dat haar heupbotten zo uitstaken. Toen hoorde ik naast me dat ‘die magere wijven ook altijd wat te zeiken hebben’. Blijkbaar had de dame in kwestie zelf een huizenhoog complex.
In de film staat de hoofdpersoon op enig moment voor de spiegel in een gigantische corrigerende tent. Het verdriet dat uit haar ogen straalde, stroomde over mijn wangen. Het is zo ellendig wanneer je zo enorm de balen hebt van jezelf. De dag erna doet ze bij een wensput een wens om slanker te zijn. Ik zie mezelf, elke jaarwisseling weer opnieuw, wensballonnen volkrassen met dezelfde wens en met een hart vol hoop naar het vuurwerk in de lucht staren en wensen dat het dat jaar dan toch ein-de-lijk mocht lukken. Dit jaar kan ik tenminste weer eens wensen doen die echt ergens over gaan. Gezondheid, geluk, liefde, het is allemaal zoveel belangrijker. Waarom zie ik dat nu pas?
Aan het einde van de film houdt ze een presentatie voor haar werkgever en dat is ook het punt waarop ze zich realiseert dat ze er niet anders uitzag, maar zich alleen anders voelde over zichzelf. De tekst hiervan heb ik opgeschreven omdat hij zo ontzettend raak is:
Als kleine meisjes hebben we heel veel zelfvertrouwen. We laten onze buik hangen, dansen, springen en krabben aan onze kont. En dan gebeurt er van alles waardoor we aan onszelf gaan twijfelen. Iemand zegt iets gemeens in de speeltuin en dan worden we volwassen. Je blijft twijfelen en verliest al je zelfvertrouwen. Je zelfbeeld, het geloof in jezelf, alles is weg. Maar wat als we dat nou gewoon niet toestaan? Als we nu eens sterker zijn dan dat. Als ’t ons nou eens koud zou laten hoe we eruit zien. Als we dat kleinemeisjesvertrouwen nou eens níét kwijt raken.
Als iemand ons zegt dat we niet goed, slank of knap genoeg zijn. Dat wij dan de wijsheid en de kracht hebben om te zeggen dat wat wij hebben of zijn, juist beter is. Want wat ik ben, ben ik. Ik ben mezelf en daar ben ik trots op!
Ik heb dat punt nooit kunnen bereiken. En ondanks dat ik er nu heel anders uitzie, moet ik dringend op zoek naar mijn eigen kleinemeisjesvertrouwen, dat blijkbaar niet spontaan weer aangroeit, evenredig met het verlies van kilo’s.
Ergens moet dat er diep van binnen nog wel zijn…
Wat hieraan vooraf ging: Mijn maat is vol (3) – Shinen tijdens de pitch en daarna is het op
