bron: pixabay.com
Vier dagen naar Zuid-Frankrijk met de kids! Met Ryanair, vanaf Eindhoven. Alle kleding in kleine rolkoffertjes, instappen en een paar uur later zullen we op plaats van bestemming zijn. Makkelijk toch? Een laatste vakantie in Europa, alvorens we weer terug naar huis gaan… ‘Huis’ in ons geval is Kuala Lumpur, Maleisië.
Een dag voordat we naar Frankrijk gaan, wijst mijn zoon mij op een artikel op een billboard:
“Ryanair aanvaardt rolkoffertje niet langer als handbagage.”
Van schrik laat ik mijn schoenen vallen, die ik net in mijn reeds volle rolkoffertje wil proppen. Het derde paar schoenen, want ik weet niet eens hoe je ‘treffeling laait’ spelt; laat staan dat ik er moeite voor doe. Oh gelukkig, de regel gaat pas per 18 november in.
Volgens het nieuwsbericht geeft de low-cost carrier als reden op: ” De nieuwe regels zijn nodig om passagiers vlotter aan boord te laten gaan…”
Dat zie ik toch anders. Ik vind het een uiterst creatieve manier om meer geld te verdienen aan de grote groep mensen die zich tot de luchtkilometervreters mag noemen.
bron: pixabay.com (met eigen bewerking/toevoeging)
Je kan natuurlijk altijd een Priority Boarding Pass aanschaffen, aldus het artikel. Dat kost wel geld, maar dan mag je niet alleen een rolkoffertje mee aan boord nemen, maar ook twee stuks handbagage.
Hmm.
En zo betalen we dus voor een service, die voorheen gratis was. Jammer, want in principe vind ik het geen probleem om een minimum bedrag te betalen om slechts van A naar B vervoerd te worden. Wil je daarna meer betalen voor een maaltijd of voor een dekentje bij langere vluchten: helemaal prima. Maar om te betalen voor een service die voorheen niet werd belast, dáár word ik narrig van. En daarbij: Ik Reis Nou Eenmaal Niet Licht.
Wat heeft deze creatief denkende ondernemer nog meer voor ons in petto? Ik stel mij zo het volgende scenario voor, eenmaal aan boord van het vliegtuig:
Klik. Mijn stoelriem is los en ik begeef mij naar het toilet. Omdat ik vaak ‘moet’ (principe ‘kleine-blaas-groot-hart’), kies ik altijd een stoel aan het gangpad. Daar betaal ik extra voor, maar dat vind ik prima. Zo hoef ik niet continue over mijn medepassagiers heen te klauteren.
Het toilet is klein en bedompt. Maar ja, het is tenslotte een vliegtuigtoilet, geen Hilton-sanitair. Zo. Schuifje van de deur naar links (ja hoor, ik heb geleerd van voormalige, nogal vernederende situaties), ik ga zitten en doe mijn ding.
Omdat ik prijs stel op een fris ruikende onderkant, maak ik altijd gebruik van een wc-papiertje, dat, gehangen aan een toiletrol, in de meeste toiletten of op links, of op rechts hangt. Maar hier hangt geen houder. En al helemaal geen papier. Huh? Wat nu?!
Ik zucht, klap mijzelf dubbel (ik zit nog steeds) en sta op het punt een schoen uit te doen, met als voornemen mijzelf dan in godsnaam maar van onderen met een sok te kuisen (met dank aan de zuiderburen voor het lenen van dit kostelijke woord). Ineens gaat er een klein luikje open in de rechterwand. Wablief?!
Ik gluur naar binnen, zie niets en nadat ik mij ervan heb vergewist dat dit geen glory hole is, roep ik bedeesd: “Hallo…?”
Een vriendelijke robotstem antwoordt: “Goedemorgen en welkom op uw Ryanair toilet. Bent u klaar? Wenst u nu gebruik te maken van toiletpapier? U kunt kiezen uit de gerecyclede versie, het standaard witte papier, óf onze special: gekleurd papier met de frisse geur van Ierse lenteweiden.”
Overrompeld door al die keuzen, mompel ik: “Doe die gekleurde maar.”
“Dat is dan twaalf euro vijftig en als u nu “akkoord” zegt, wordt dit automatisch van uw creditcard afgeschreven.”
bron: pixabay.com
“Ehhh… oké… euh… akkoord?”
Floep.
Welgeteld twee velletjes (blauw en geel) pleepapier komen uit het luikje gerold. Ik scheur ze af en doe mijn kuisactiviteit. Bij het verlaten van het toilet maak ik nog even een mentale notitie: een volgende keer wat pleepapier van thuis meenemen.
