bron: pixabay.com
Arme kinderen van nu. Wanneer zullen ze bezwijken onder die enorme bemoeizucht, beschermmanie en regeldrang van volwassenen, die enkel nog naar de utopie van de maakbare wereld streven? ‘De inclusieve samenleving’ is de volgende stap.
‘Leuk’ was geen doel
In mijn jeugd – lang geleden, ik weet het – konden kinderen de wereld verkennen zonder dat er overal volwassenen stonden te waarschuwen, bij te sturen of op te vangen. Je kreeg weleens een klap, je deelde er eens een uit. Je vond niet iedereen leuk genoeg om mee te spelen en het was weleens slikken als anderen jou oversloegen. Als je verloren had bij een wedstrijd, had je beter je best moeten doen. Maar als je gewonnen had, moest iedereen het weten. Het was echt niet altijd leuk en dat probeerde ook niemand na te streven.
Alles moet eerlijk zijn
Het was natuurlijk in het verleden ronduit beschadigend voor veel kinderen dat bij sport of schoolgym twee kinderen om en om een teamgenoot mochten kiezen. Daarbij bleven altijd dezelfde kinderen als laatste over. Dat komt gelukkig niet meer voor. Dergelijke uitsluitingsrituelen zijn inmiddels verbannen van het schoolplein. Maar we zijn wel doorgeslagen in het feit dat alles altijd leuk moet zijn. Met de kinderen van mijn vriend heb ik er hele discussies over.
Zij leren dat meedoen belangrijker is dan winnen. Je best doen is al voldoende. Maar je best doen is een heel rekbaar begrip gebleken; zij vinden hilarisch genoeg hun aanwezigheid ook al ‘je best doen’. Vinden het volkomen vanzelfsprekend ook applaus te krijgen als ze als achtste over de streep komen. Competitie is niet leuk. En alles móet koste wat ’t kost eerlijk zijn. Eerlijk verdeeld, onder leiding van volwassenen.
Rubbertegelgeneratie
bron: pixabay.com
Wat is dáár nu nog leuk aan? In hun drang naar de pijnvrije samenleving hebben volwassenen zo onderhand werkelijk overal de spanning en verrassing – en daarmee ook de lol – uit gehaald. Gemiddeld is de norm, liefst zijn we allemaal gelijk en hetzelfde. En kleurloos. Het belangrijkste is dat niemand ooit nog hoeft te huilen of zich gekwetst hoeft te voelen. Het voorkomen van pijn of angst hadden we al eerder getackeld. Nu groeit er dus een “rubbertegelgeneratie” op. Een generatie die ervan uitgaat dat alles wel mee zal veren. Dat alles schokvrij is en niets pijnlijk.
Daarmee heeft zich ook meteen een nieuw dieptepunt van die extreme bemoeizucht en beschermdrang aangediend. Nota bene afkomstig van een orthopedagoog; iemand die zich beroepsmatig met kinderen mag bemoeien. Laura Batstra, zo heet ze, heeft in al haar universitaire wijsheid besloten dat kinderen helemaal niet hoeven te worden voorbereid op de reële toekomst; liever bereidt het basisonderwijs hen voor op hun toekomstige Utopia.
Inclusieve samenleving
Batstra stelt dat kinderen vooral moeten leren dat ‘iedereen erbij hoort’. Niemand mag buitengesloten worden. Daar is dat prachtige jeukwoord voor: ‘de inclusieve samenleving’. Om elke mogelijke vorm van kinderlijke teleurstelling te voorkomen, is deze dame na uitgebreid onderzoek tot de conclusie gekomen dat het een heel goed idee is als je in ieder geval op je verjaardagspartijtje je hele klas uitnodigt. Want dát is het belangrijkst in de inclusieve samenleving: géén teleurstelling, iedereen hoort erbij! Wel zo eerlijk.
Pestkoppen incluis
Ja, leuk! Dan komen de kinderen die jou dagelijks pesten en mobben óók gezellig op je verjaardag! Juist hun gedrag wordt dan niet gestraft of gecorrigeerd, terwijl uitsluiting in zulke gevallen wel een goed effect zou kunnen hebben. Afgezien van het feit dat zulke feestjes voor de organiserende ouders per definitie kostbare logistieke nachtmerries zijn en de jarige job waarschijnlijk volledig ondersneeuwt, is het ook nog eens één grote leugen.
Want zodra kinderen wat groter zijn, zullen ze alsnog moeten leren dat de wereld keihard is en niet iedereen je vriend. Hoe graag we dat misschien ook willen, die eerlijke, iedereen includerende samenleving bestaat niet en zal ook nooit bestaan. De mens is er simpelweg niet geschikt voor noch in staat toe. Alsof volwassenen altijd de héle straat of álle collega’s uitnodigen op hun party. Echt niet; inclusiviteit heeft dan immers wél z’n grenzen.
Weet je wat ik niet eerlijk vind? Dat we daarover liegen tegen kinderen.
bron: pixabay.com
Helemaal mee eens. Mijn jongens zitten allebei op scouting. Daar worden nog van die coolen dingen gedaan. Koken op kampvuur. Eigen tentje opzetten. Bootje maken van een oude badkuip. Of spellen doen in het donker met een zaklamp. Heerlijk. De jongens hebben het er erg naar hun zin.
Gaaf, fijn dat de scouting er nog is!