“Vijf moorkoppen voor de prijs van vier, mevrouw,” prijst de veel te blije banketverkoopster haar gebak aan.
bron: eigen foto (LB)
Ik ben even een week in Nederland en sta bij een banketbakker. Gewoonlijk word ik erg blij van koopjes, ware het niet dat de wieg van de aangetrouwde achterachterachter-stiefneef van mijn moeders kant in het donkere Mauritanië stond. Die neef is allang dood, hoor. En ik heb het van horen zeggen. Maar het bruine donkere bloed kruipt waar het niet gaan kan en als je aan mijn familie komt, zelfs die in de (verre) verte, dan kom je aan mij! Dus als ik een ‘moorkop’ zie, dan word ik daar bijzónder verdrietig van. Bijna gekwetst. Had de verkoopster geweten dat de moorkop bij mij in het verkeerde keelgat zou schieten, dan had ze het wel uit haar hoofd gelaten om haar gebak zo aan te prijzen.
Ik kook van binnen, maar koop met een uiterst vriendelijk gezicht vier moorkoppen. Voor de ogen van de verbaasde verkoopster gooi ik die in de prullenbak bij de toonbank. De vijfde – toch gratis – laat ik achter op de kop van de verkoopster. Hierna plaats ik uiteraard nog snel even een foto van het resultaat op Instagram.
Je zult het met mij eens zijn: dit – overigens zeer ongezonde – gebak, dat krampachtig pogingen doet zijn grote neef de Bossche Bol na te apen, moet verdwijnen uit Nederland. En wel nu meteen!
#Wehalendemooruitdekop
Ach, nu ik toch bezig ben…
Goed op dreef zijnde loop ik naar de dichtstbijzijnde supermarkt, om daar met veel kabaal in één keer alle jodenkoeken uit het schap te vegen. Uiteraard heb ik nog even gecheckt of alle veiligheidscamera’s aan stonden en heb alle rommel uitgebreid gefilmd. Voor op Facebook.
Niet dat ik Joodse familie heb, hoor, maar het voelde gewoon erg goed. Weg ermee! Ook de blanke vla, al het witbrood, de kletsmajoors, huzarensalade, het Eskimo-ijs en de flesjes zigeunersaus moeten het bezuren. Bij de mokkakoffie sta ik te twijfelen. Wel of niet? Nee, toch maar niet. Ik houd van koffie. De groene appels moeten het wel ontgelden. Niet dat ik iets voor of tegen appels heb, maar het was een euforisch gevoel om het hele kistje om te kieperen. Temeer omdat ze me aan al die arme, groen uitgeslagen, zieke mensen doen denken. Maar vooral omdat ’t kan.
#groeneappelsdatkanechtnietmeer
bron: pixabay.com
Maar toch, hè, lief Nederland, als ik nog een keer iets hoor of zie over Zwarte Pieten, ga ik gillen. Heel hard! Het is zo onbelangrijk, dat toespelen van de Zwarte Piet naar elkaar op die paar vierkante kilometer achter de duinen, over het wit, gevlekt, gekleurd, beroet of zwart zijn van de beste man. Stop er alsjeblieft mee en volg mij op Instagram en Facebook in mijn strijd tegen al die gewichtigere zaken.
Laat Zwarte Piet even met rust, want dit eindeloos gezemel begint naar muffe pepernoten te rieken. En ik heb jullie hulp hard nodig, want in navolging van het grote succes van mijn recente campagnes wil ik in januari de spekkoek gaan aanpakken. Het vet op mijn dijen trilt namelijk van verontwaardigd ongenoegen, iedere keer als ik met deze kwetsende koek geconfronteerd wordt. Doen jullie mee?
#koekklinktprimawehebbenhetspeknietnodig
2019. Ik heb er nu al zin in.
bron: pixabay.com
