Er viel zaterdag iets op de deurmat dat eruitzag als een verlate Kerstkaart. Het bleek jouw lavendelkleurige rouwkaart. De dag na Kerst ben je vertrokken; je wilde vast andermans verjaardag niet bederven.
Dat je ziek was en niet meer beter kon worden, was bekend. Dat je er alles aan deed om de ongewenste transfer zo lang mogelijk uit te stellen, wist ik ook. Dat het opeens zó snel kon gaan, dáár had ik geen rekening mee gehouden.
Zo’n twee jaar terug werd je ziek aan een orgaan dat je niet eens meer had. Ter preventie verwijderd. Onvoorstelbaar. Het is haast als hoofdpijn hebben zonder hoofd. Hoe kan iets wat er niet meer is ziek worden? Tóch kan dat. Als je hele dikke vette pech hebt.
Mijn vader stevent af op de 100 en is het leven al jaren zat. Jij was net 50 en het leven was jou kennelijk nu al zat. Onbegrijpelijk. Het leven is óf niet goed snik, óf het heeft een verkeerde afslag genomen.
Een jaar of 30 geleden trok je vanuit het Oosten van het land naar de havenstad, omdat daar toentertijd wél werk was in het basisonderwijs. Je kwam in het piepkleine voor-tussen-achter-woninkje naast me te wonen en vroeg of je mijn stofzuiger even mocht lenen. Dat kon uiteraard. Een kopje thee kon ook. Graag zelfs. Koekje erbij?
Al snel werd je verliefd op een ruwe Rotterdamse zeebonk, met een bijpassende grote mond en klein hartje. Hij is aan wal gegaan, omdat jij die lange periodes alleen niet trok. Ogenschijnlijk zo verschillend, maar toch zo goed bij elkaar passend.
Toen ik trouwde, was jij mijn getuige. Nadat onze tweeling geboren was, hebben we jullie gevraagd om, in geval van nood, de voogdij op je te nemen. Dat deden jullie. Jullie waren zelfs vereerd. Wat vraag je dan eigenlijk wel niet van iemand? Een verhuizing naar een fatsoenlijk huis mét een badkamer volgde en daar kregen jullie drie kinderen. Een jaar of 15 geleden keerde je, samen met de zeeman en jullie jongens, weer terug naar het Oosten des lands.
Voorop de kaart staat, naast jouw stralende foto, de tekst “Vier het leven…” Het klinkt bijna als een gebod, maar zo is het zeker niet bedoeld. Er staat ook geen punt of een uitroepteken achter, maar een zogenaamd beletselteken; drie puntjes achter elkaar. Die geven aan dat een deel van de tekst is weggelaten.
Welk deel? Het deel waaraan je zelf invulling kunt geven. Een beletsel is iets wat in de weg staat. Jouw boodschap en wens voor ons is dan ook duidelijk:
Laat niets je ervan weerhouden om te doen wat écht van belang voor je is en vier daarmee, op jouw eigen unieke wijze, het leven.
Geen drukmakerij meer om triviale zaken. Pas als de tijd plots gaat dringen, besef je wat er werkelijk toe doet. Diep van binnen weten we dat ook allemaal. Jouw grote hart, waarin heel de wereld kon wonen en dat daardoor ook zo makkelijk te raken was, wist dat echter als geen ander.
Mijn Wijze uit het Oosten is op reis naar het licht.
Meer tekst heb ik niet, dus het blijft een kort gedicht…
bron: pixabay.com
Wat mooi geschreven, ik voel met je mee… 🙂
Dankjewel! <3