Langzaam haalt hij ‘m tevoorschijn. Hij kijkt mij met zijn grote blauwe ogen aan.
“Wil je?”, vraagt hij zacht.
“Ik dacht dat je het nooit zou vragen,” zucht ik.
bron: pixabay.com
Ik sluit mijn hand eromheen. Niet te hard, want ik weet uit ervaring dat dat soms niet goed is. Deze ziet er in ieder geval uit alsof hij voorzichtig moet worden behandeld. Dus dat doe ik. Terwijl ik ‘m bewonderend in mijn linkerhand houd, trek ik met rechts teder het huidje wat omlaag. Wat ziet dat er prachtig uit… Het vlees nodigt uit om in te bijten.
Ik weet niet hoe anderen te werk gaan, maar ik heb nogal een aparte manier van doen, waarbij ik mijn mond er eerst helemaal omheen vouw. Vervolgens wacht ik een moment, om hem dan weer langzaam uit mijn mond te laten glijden. Even voorproeven, zeg maar. Heerlijk. Dan pas begin ik met het echte werk.
Hoe je hem vasthoudt, is ook belangrijk. Knijp je te hard, dan gaat er van alles kapot. Maar als je hem te slapjes hanteert, kan het gebeuren dat ie weg glibbert. Ook niet goed! De gulden middenweg, die is in dit geval ’t beste. Een ferme greep, terwijl je bezig bent, dan kan er niets misgaan.
bron: pixabay.com
Sommige vrouwen hebben er gewoonweg geen trek in. Die blijven op veilige afstand en weigeren vriendelijk doch beslist als er eentje wordt aangeboden. De een vindt de smaak maar niks, de ander vreest – natuurlijk ten onrechte – dat ze er een dikke buik van zou kunnen krijgen. Het is dus niet aan iedereen besteed. Maar ik? Ik kan er wel een paar keer per dag van genieten. Zoals van dit prachtexemplaar. Perfectie tot in het topje. Ik lust er wel pap van.
“Veel plezier ermee,” mompelt B. met een glimlach, terwijl hij zich met zijn handen achter zijn hoofd uitrekt.
“Wekwen maawr,” mompel ik ietwat onverstaanbaar; mijn mond zit immers al vol met zaligheid.
“Slik maar lekker door, het schijnt gezond te zijn.”
Als in trance doe ik mijn ogen dicht.
“Dat was héérlijk!”, verzucht ik, terwijl ik nog net een restje doorslik. Omdat ik er dit keer een behoorlijk zooitje van heb gemaakt, veeg ik mijn lippen af met de achterkant van mijn hand.
“Weet je dat je mij hiervoor midden in de nacht wakker mag maken?”
“Echt waar?!”, roept B. verheugd uit.
Ik kijk hem nu voor het eerst aan.
“Echt waar.”
Mijn favoriete merk is overigens Chiquita, maar die van Dole zijn ook prima te pruimen.
bron: pixabay.com
