“Sinds we gescheiden zijn, zijn we hele goede vrienden geworden,” vertelt June rustig. “Zoals we eigenlijk nog nooit eerder zijn geweest. We wonen zelfs tijdelijk samen in het appartement, dat ik onlangs heb gekocht.”
“Oh, echt waar?” reageer ik verbaasd.
“Hij slaapt in de logeerkamer, hoor! We voelen ons allebei sinds lange tijd eindelijk weer gelukkig,” glundert June, “maar nu eerst even lekker huilen!”
June neemt een slok van de kop koffie die ik haar net heb aangeboden, haalt dan een diepe teug adem, en begint hartverscheurend te huilen. Met lange gieren laat ze zich volledig gaan.
Volledig verrast kijk ik haar aan. Voor zover ik weet, was er in ons gesprek geen enkele aanleiding om te gaan huilen. Ik heb eigenlijk geen idee wat ik met deze ogenschijnlijk therapeutische huilbui aan moet.
Even abrupt als ze is begonnen, stopt June met huilen.
“Dat was echt heerlijk!’ zucht ze. “Ik wíst gewoon dat dat bij jou thuis wel even zou kunnen.”
***
bron: pixabay.com
Ten tijde van bovenstaande kende ik June net een half uur. Ik had haar uitgenodigd voor een kop koffie nadat ze op het schoolplein uitviel naar een andere moeder.
“Blijf uit de buurt van mijn vent, ik waarschuw je!” had ze hysterisch en met overslaande stem geschreeuwd naar de moeder van Ferdinand. Haar vurige blik verraadde toen al haar temperament. Ik vond June meteen leuk.
Terwijl de bakfietsmoeders hun neus ophaalden voor de doordringende vislucht van haar woorden, liep ik naar haar toe.
“Gaat het een beetje?” vroeg ik terwijl ik naast haar ging staan.
“Och jawel, hoor.”
“Maar iedere keer zoekt ze mijn man – eh, inmiddels ex trouwens – weer op. Dan gaat ze gezellig naast hem staan babbelen. Terwijl ze dondersgoed weet, dat hij niets meer met haar te maken wil hebben.”
“Voorheen dan wel?” had ik stomverbaasd gevraagd.
“Jawel, ze hadden vorig jaar een geheime affaire. Maar zij heeft de relatie verbroken, toen haar man erachter kwam. Zij zijn trouwens wél bij elkaar gebleven.”
“Maar wel ZONDER SEKS,” voegde ze er extra hard aan toe, zodat de moeders, die stiekem ons gesprek afluisterden, het konden horen.
Snel liep de moeder van Ferdinand naar haar auto. Haar geërodeerde huwelijk met weggespoeld seksleven had een onuitwisbaar spoor op het schoolplein achtergelaten.
***
June ruikt naar kokosolie en palmzeep. De regenbuien van June zijn drijfnat. Maar ze verdampen altijd weer snel door de warmte van haar persoonlijkheid. Al haar emoties, maar ook haar vrouwelijke vormen zijn nét iets uitvergroot. June doet mannen verlangen naar een volgend seizoen. Naar de zinderende zomer, waarin ze zich bloot geeft. Een natte herfst, die je weg kan kussen op haar frisse wangen, zodat ze zich tijdens de vrieskou behaaglijk in je armen vleit. Haar weerbarstige haren kriebelen op haar wangen en maken krulletjes van haar mondhoeken. Net zoals June spontaan kan huilen, kan ze ook naar hartelust lachen. En hartstochtelijk liefhebben.
Natte bodems bodems zijn kwetsbaar, maar ook heel vruchtbaar, zo blijkt. Een half jaar later stelt ze me haar nieuwe vriend voor.
“Leuke vent!” complimenteer ik haar.
“Ja, dat vind ik ook,” straalt ze, “hij heeft zijn huis verkocht en een appartement bij mij in de buurt gekocht.”
“En je ex?”
“Die heeft vorige week de ook sleutel gekregen van zijn nieuwe woning.”
Even is het stil.
“Weet je,” misschien kan jíj eens langs gaan bij mijn ex om naar zijn nieuwe woning te kijken? Dat zou hij vast erg fijn vinden! Hij zit daar de hele dag zo alleen, ik maak me best zorgen om hem. Jullie zouden zelfs wel bij elkaar passen,” lacht June ondeugend.
“Nee hoor,” schrik ik.
“Jammer,” vindt June.
“Uitgesloten!” benadruk ik nog eens extra.
“Ik heb een beter idee,” oppert June meteen als alternatief: “wie weet heeft de moeder van Ferdinand nog steeds belangstelling?”
“Misschien moet je binnenkort eens een visje uitgooien op het schoolplein?” geef ik haar als tip.
June lacht hard en uitbundig.
Moeiteloos past ze zich aan ieder jaargetijde aan. Ik bewonder haar wisselvalligheid. Haar onstuimige winterse buien en haar vrolijk schaterende zomers. Met af en toe een bui. Desnoods op het schoolplein.
bron: pixabay.com
