Hoe zou een man zich voelen in een wereld waar de man-vrouw-rollen volledig omgedraaid zijn? Waar de vrouw de bepalende, alles overheersende factor is en zelfs lichamelijk, qua spierkracht en behendigheid, mannen de loef afsteekt? Waar vrouwen de jagers zijn, het voor het zeggen hebben en enkel denken aan macht, seks en zuipen c.q. pokeren met maten?
Een wereld waar mannen zich om de kinderen bekommeren, op straat nagefloten of lastig gevallen worden, puur beoordeeld worden op hun uiterlijk, zich moeten ontdoen van lichaamsbeharing omdat de vrouw al die borst-, been-, bikinilijn- en gezichtsbeharing maar bar onaantrekkelijk en vies vindt. Waar mannen puur vanwege hun ‘man-zijn’ achtergesteld worden en dus ook duidelijk minder verdienen. Waar God per definitie een vrouw is. Een wereld waarin feminisme ineens tot masculinisme verworden is.
Oh, de herkenning
Dát kun je zien in de film ‘I am not an easy man’ (Netflix Original, 2018, originele titel: ‘Je ne suis pas un homme facile’). Een steengoede, edoch feministische film die – gek genoeg – maar heel weinig aandacht kreeg (goh, hoe zou dát nou komen…). Ik zeg: verplicht kijkvoer voor iedere man. De herkenning van wat mannen in deze film moeten ‘doorstaan’, is zó groot, dat het bijna hilarisch te noemen is. Als vrouw denk je enkel continu: Ja! Precies! Zó gaat dat dus! Keer op keer. Op keer.
Chauvinistische seksist
De film toont het verhaal van de chauvinistische, seksistische macho Damien (Vincent Elbaz) die in Parijs op een dag pardoes tegen een paal loopt, op het moment dat hij weer eens met een vrouwspersoon flirt. Hij komt weer bij in een soort van parallelle wereld, in een ambulance met potig, vrouwelijk personeel. Langzaamaan merkt hij dat de wereld om hem heen 180° gedraaid is qua man-vrouw-verhoudingen.
Straat- en plaatsnamen zijn veranderd (zelfs de begraafplaats Cimetière du Père-Lachaise is veranderd in Mère-Lachaise). Suckers (‘zuigers’) zijn nu ineens lickers (‘likkers’). En feministen zijn nu masculinisten; fanatieke manspersonen die voor gelijke rechten voor mannen strijden en desnoods met voorbindborsten de straat op gaan (zie afbeelding onderaan). Vrouwen zijn machtig, runnen de wereld op alle niveaus. Mannen zijn daarentegen vooral dienend bezig, als secretaris (voorheen -esse), schoonmaker, assistent, paaldanser, prostitué, huishoudelijke hulp, ver-/bezorger, of gewoon als ‘speeltje’ voor vrouwen.
Fuckable material
De vrouwen daarentegen zijn seksistisch, neuken driftig in ’t rond (en houden hun ‘overwinningen’ nauwkeurig bij), dragen maatpakken, lopen/sporten met naakt bovenlichaam als het warm is, bepalen alles, vinden mannen over het algemeen maar dom (want ‘man’, hè) en in feite enkel handig om het huishouden te doen en de kinderen op te voeden. Fuckable material, dus.
Ondanks deze extreem onwennige en vooral ongemakkelijke situatie krijgt Damien een relatie met Alexandra (Marie-Sophie Ferdane). In de ‘oude’ wereld was zij het dienende assistentje van een groots auteur, maar nu is zij dus ineens zelf de chauvinist, de seksistische, dominante schrijver. Ferdane zet die rol werkelijk fantastisch neer; op een zeer droge, onverstoorbare manier. Een genot om te zien hoe zij, als exemplaar van het dominerende geslacht, showt hoe er met het – al dan niet bewust – als ‘minder’ bestempelde, onderworpen geslacht wordt omgesprongen. Zeer realistisch (alhoewel hier en daar toch ook wel een beetje over the top). Je zou er spontaan een orgasme van kunnen krijgen.
Arrogantie op basis van machtsgevoel
Ik bestempel mijzelf niet als feminist, maar door deze film realiseer ik me toch eens te meer, hoezeer we nog steeds in een patriarchale samenleving leven. Soms vergeet je dat even (op zich al een goed gegeven). De film laat zien hoe sterk vrouwen [in de film dus mannen] hun gedrag (moeten) aanpassen, hoe ze handelen om te (over)leven in een door mannen [in de film dus vrouwen] gedomineerde samenleving.
De vrouwen in de film vertonen deels echt abominabel gedrag, maar intussen is dat wél hetzelfde haantjesgedrag dat (veel te) veel mannen ook in de huidige maatschappij nog steeds bezigen. En nee, lang niet alle mannen zijn zo. Dat weet ik ook wel. Maar veel mannen denken klaarblijkelijk nog steeds dat zij op een bepaalde manier kunnen/mogen handelen of spreken, enkel en alleen vanwege het feit dat zij mannelijk zijn. Pure arrogantie, ontstaan uit machtsgevoel.
Heerschappij? Dameschappij!
De behoorlijk satirische, maar bij tijden ook erg komische film laat de ervaringen van bijna elke vrouw zien. Emancipatie is weliswaar al een stuk opgeschoten en naar mijn mening wordt ‘de macht van de sekse’ in de film hier en daar dus wat overdreven, maar er is absoluut nog geen sprake van gelijkheid. Als mindere behandeld worden vanwege je sekse, je kleding of je uiterlijk (en omvang), het is nog steeds van alledag. Je bent vrouw, dus je bent niks.
Het is het je machteloos voelen in situaties, die wederom volledig oké zijn als je maar van het andere geslacht bent. De hele film is doorspekt van deze ironische tegenstelling: patriarchaat vs. matriarchaat. Oftewel heerschappij vs. dameschappij.
Overigens is de film mogelijk (!) gebaseerd op een boek van Gerd Brantenberg, ‘Egalia’s Daughters’ (1977), waarin een soortgelijk verhaal aan bod komt: een wereld van “wim”, “menwim” en “masculism” in plaats van “men”, “women” en “feminism”. Dat boek zou dan dus ook verplicht leesvoer moeten zijn, maar het boek is alweer zo oud dat de geschetste situaties mogelijk alweer achterhaald zijn. Zover zijn we dan toch weer wél opgeschoten.
Liever een recensie van een man lezen?
Heren, mocht je tot hier gekomen zijn en denken ‘ja duh, wéér zo’n wijf dat een feministische film aanprijst’, hier een (Engelse) recensie van een man, London Vayavong. Lees DIE dan?
En dan vooral dit stukje:
“Truthfully, I had a lot of trepidation going into this analysis. “I Am Not an Easy Man” is a genuine feminist statement against the patriarchy. Being a man and discussing the movie at length just feels wrong, to say the least. Although, taking the time to sit back and contemplate the themes made me realize that this film is meant for men. While women will laugh at the circumstances and movie nerds will enjoy the references to classic cinema, the average man can learn so much. There were so many moments that made me realize the powerful and overbearing nature of the patriarchy. How truly entitled I am to be a man and how different the world could be without that privilege.”
Ook hij zegt dus: “een eye-opener, een must-see.” Voor iedere man.
Mannen, wees eens moedig en kíjk deze film? En kijk dan alsjeblieft ook eens naar jezelf?
Vrouwen, laat je amuseren, kijk deze film ook! En dompel je onder in het bad der herkenning.
Een woord van dank aan Netflix voor het produceren van deze film.
bron: Netflix
Ik heb eigenlijk een hekel aan Franse films, maar deze ga ik mórgen kijken met René 🙂
Je had me bij ” lopen/sporten met naakt bovenlichaam als het warm is … ” al overtuigd, hoor.
Netflix, zei je?