Trucker Babes – respect!

2 februari 2019 door Lou Bartels

Laatst keek ik voor het eerst sinds lange, lange tijd weer eens écht televisie. Ik kijk nooit televisie (en ik heb hier alleen Duitstalige zenders) dus ik zapte me suf. Niks an. Stom gelul. Reclame. Nog minder an. Reclame. Ieuw, nee. En toen… bleef ik hangen. Bij Kabel1. Want ik zag gigantische trucks. En vrouwen die ze bestuurden. Hola, interessant!

De serie heet ‘Trucker Babes’. Ik keek klaarblijkelijk aflevering 8 (<- link naar meerdere clips uit deze aflevering). De serie laat dit keer het wel en wee van een vijftal vrouwelijke vrachtwagenchauffeurs zien. Jana, Brita, Manu, Bettina en Lissy, stuk voor stuk op en top stoer wijf met hoogblond kapsel en een interessant verhaal.

A man’s world

Nu zijn vrouwen nogal moeilijk te vinden in deze branche: 98% van de Europese vrachtwagenchauffeurs is mannelijk. It’s still a man’s world. Daarom was mijn interesse ook meteen gewekt. Ik heb ook al enige keren minder positief over het gedrag van vrachtwagenchauffeurs op de snelweg geschreven (o.a. hier). Mijn irritatielevel is over het algemeen torenhoog, als graag jakkerende personenautobestuurder. Maar dit wilde ik dus wel even zien. En ik ben blij dat ik gekeken heb. Om het gelijk maar met één woord te zeggen: respect! Voor die dames dus. En voor vrachtwagenchauffeurs in het algemeen. De serie is om te smullen.

Even vooraf: het merendeel van de vrouwelijke chauffeurs vloekt net zo hard als de heren. En ze hebben bijna allemaal minstens één tattoo (zie foto hiernaast: Jana met ‘volle’ armen). En toch zijn het zeker geen manwijven! Integendeel. Echte vrouwen.

Groeiend respect

Hoe langer ik kijk, des te groter mijn respect. De dames besturen 40-tonners (en meer) met honderden paardenkrachten alsof het niets is. Soms zelfs zonder handen omdat ze een broodje eten + koffie drinken + bakkie én smartphone bedienen. Gevaartes met 400 tot 730 PK, die meerdere seconden lang gewoon niet bestuurd worden. Ik moest even slikken toen ik dat zag (respect-minpuntje). Ik zal daar toch meer rekening mee houden als ik in de toekomst een vrachtwagen inhaal…

Maar: ze parkeren hun giga trucks óók met precisie in de kleinste gaatjes op overvolle parkeerplaatsen. Rijden over bar slechte, soms zelfs onverharde wegen. Moeten steeds weer verplichte wegingen en controles (en smalende mannengezichten) doorstaan. Maken zelf hun silotanks schoon (van binnen!), laden, lossen, checken, vullen olie bij, repareren wat gerepareerd moet worden en cruisen uren en uren over Europese (en Amerikaanse) autosnelwegen. Of ze staan in de file. Tussen de grotendeels minachtend kijkende mannen. Ja, echt. In de hele aflevering is echter geen enkele verbale interactie met mannelijke mede-truckers te bespeuren. Ik vraag me af waarom.

Manu

Manu [29 jaar, slanke, knappe vrouw, sinds 9 jaar truckrijbewijs, rijdt 500PK-trucks] is niet alleen vrachtwagenchauffeuse: ze werkt ook nog eens twee dagen per week als arts-assistent. Met daar – ter afwisseling – alleen maar vrouwelijke collega’s. De rest van de week rijdt ze in haar truck; een jeugddroom die uitgekomen is, zegt ze. In deze aflevering rijdt ze voor het eerst meerdere dagen naar het buitenland (Italië). Manu is ook de enige van het stel die – opvallend genoeg – nooit (zelden?) scheldt. Ze neemt haar eigen, gezonde maaltijden mee voor onderweg. Geen behoefte aan fast food of vet wegrestaurant-eten. Ook de overige dames letten op hun lichaam en op wat ze eten. Ze zijn dan ook stuk voor stuk fit, slank en gezond. Daar ken ik heel andere truckersoortgenoten…

Het valt me ook op hoezeer de rest van het (personen)verkeer vrachtwagens totaal links laat liggen. Op drukke kruispunten in de stad laat werkelijk niemand ze ertussen en staan ze – net als de auto’s achter hen – soms echt een kwartier te wachten tot iemand – meestal een andere vrachtwagen – op de doorgaande weg zo aardig is om even op de rem te trappen. De frustratie loopt bij tijd en wijle dus hoog op. Die paar minuten die ze op de snelweg met allerhande inhaalacties gewonnen hebben, verdwijnt in de bebouwde kom als sneeuw voor de zon.

Brita

Toen ze 25 jaar was, stapte de van oorsprong Duitse Brita Nowak [nu 51, 500PK truck, ook slank, blond en mooi] op ’t vliegtuig naar de USA, omdat ze totaal verliefd was op de toenmalige gitarist van Kiss. Ze had hem ongeschminkt gezien en wilde hem ontmoeten. Dat lukte ook, maar ter plaatse bleek dat hij getrouwd was. Bummer. Ze is er toch maar gebleven en heeft een jaar of wat als actrice gewerkt, o.a. in Star Trek Voyager. Toen ze dat zat was, heeft ze haar vrachtwagenrijbewijs gehaald, ging de weg op en startte niet lang daarna haar eigen transportbedrijfje BratCat Express. Ze werd door het magazine ‘Overdrive’ zelfs verkozen tot ‘mooiste female truck driver‘.

In de USA is de truckerwereld totaal anders. Afgezien van het feit dat de wegen veel ruimer (inclusief ‘keep your lane’), de trucks nóg groter en de mensen over het algemeen vriendelijker zijn, is de concurrentie ook moordend. Je moet vechten om ‘gigs’ (touren) binnen te halen; ’s ochtends komen de meldingen van jobs binnen en dan moet je zo snel mogelijk ter plaatse zijn, want wie het eerst komt, die het eerst maalt. Op die wijze hengelt Brita in deze aflevering even het transport even 90 ton meloenen binnen. Maar de tijdsdruk is enorm.

Inmiddels heeft ze haar truckerbestaan en haar bedrijf dan ook – grotendeels uit protest – begin januari 2019 aan de wilgen gehangen. De job is te stressig en vooral: ontzettend ondankbaar. In haar eigen woorden:
“I had one of the most THANKLESS jobs one can imagine. Nobody wants trucks around, yet without us everything stops and you have no food or toilet paper. It takes a crisis to get change.” (bron: cdllife.com – voorafgaande link)
En ik kan me dat inmiddels meer dan levendig voorstellen.

Jana

Jana [41, rijdt sinds 17 jaar op een 450PK truck] is de stoerste van het stel. Vloekt het meest op collega’s (“Diese Containerarschgeigen!”), heeft de meeste tattoo’s en rijdt aan één stuk door. Na al die truckerjaren krijgt ze in de serie nu ein-de-lijk haar eigen truck; een enorme eer voor truckers. Bij het afhalen pinkt ze waarlijk een traantje van emotie weg. Het bedrijf waarvoor ze werkt, rijdt met knalgele trucks inclusief adelaarskop op de cabine. Jana’s truck heeft dan ook de toepasselijke bijnaam ‘Tweetie’.

“Zoveel plek om spullen op te bergen! Een echt vrouwengeschikte auto!” jubelt ze. “Rijdt als een trein, trekt als een tierelier.” Zo gelukkig als een man die op het hoogtepunt van zijn midlife crisis in zijn nieuwe Porsche zit. Jana demonstreert ook nog even hoe onmogelijk het stadsverkeer inmiddels geworden is voor vrachtwagens. Zó veel versmallingen, vluchtheuvels, paaltjes, niet op of omkijkende fietsers, busbanen en plekken waar je niet meer langs kunt met een wat groter gevaarte. Ik kan me voorstellen dat je daar wel eens gefrustreerd van raakt.

Lissy en Bettina

Ook ‘Pink Lady’ Lissy [37, rijdt sinds 18 jaar op een 730PK-truck] en ‘Schlagerlady’ Bettina [57, af-en-toe truckster] hebben hoogblonde haren en weten hun vrouwelijkheid in hun voordeel in te zetten. Lissy sleept ladingen worsten heen en weer tussen Italië en Duitsland. En dat doet ze, naar ’t schijnt, eigenlijk alleen maar vanwege het Italiaanse strandleven ná werktijd. 1200 km karren in 2 dagen en dan hop, de pootjes in de zee.

Bettina vergeet nogal eens wat, zo lijkt ‘t, en dit keer is dat het Silotank-verbindingsstuk dat ze nodig heeft om in Engeland haar vracht te kunnen laden. Maar goed, haar man weet alles toch maar weer even zo te regelen dat ze niet helemaal terug hoeft te rijden. Zonder mannen wordt het soms toch lastig, dat is wel duidelijk. En als een beetje hulp benodigd wordt, is vrouwelijke charme best handig. Of, zoals Manu ergens zegt: “Wenn man hat, dann kann man!” wat in deze setting zoveel betekent als: “Als je je charmes hebt, kun je die ook maar beter benutten!”

Wat een job

Na het kijken van deze uitzending is mijn respect voor vrachtwagenbestuurders behoorlijk gegroeid. Wat een zware, ondankbare stressjob. En jemig, wat moet je veel kunnen! Daarnaast zijn en blijven vrachtwagens indrukwekkende megamachines; als je die zó kunt besturen als deze vrouwen, heb je mijn ontzag.

Wat ik wel schokkend vond, is de houding van chauffeurs onderling. Ze schelden en vloeken op elkaar dat ’t een lust is, ook bij ’t laden en lossen, of op de parkeerplaats. Als de dames inhalen op de snelweg, gaan vele mannelijke collega’s bij het zien van een vrouwelijke chauffeur naast zich stante pede harder rijden, zodat zij er niet langs komt. Hoe kinderachtig is dat. Ik vermoed trouwens dat dat bij mannelijke chauffeurs onder elkaar ook veelvuldig gebeurt en dat het dus niet eens zozeer aan het vrouw-zijn ligt, want hoe vaak zie je dat niet van die eeuwig naast elkaar rijdende, blijkbaar om snelheid duellerende vrachtwagens op de autosnelweg? Best wel sneu.

Maar als ik binnenkort weer eens kilometers vreet in mijn bolide, zal ik in ieder geval proberen om meer begrip op te brengen en aardiger c.q. meer meedenkend te zijn waar het vrachtwagens betreft. Zolang ze maar stoppen met dat inhaal-duelleergeintje.