Vega-indoctrinatie op school revisited (deel 2)

10 februari 2019 door Lou Bartels

Mijn blog over de indoctrinatie-actie van de veganistische kookjuf op school heeft nogal wat losgemaakt. Ik kreeg veel uiteenlopende reacties, van “schandalig, dit kan écht niet” tot  “Nou en? Prima dat ze de harde waarheid zien!” en “Wat een gezeur, de realiteit moet toch getoond worden?”
Daarom is enige nuancering nu wel op zijn plaats. Daarna zal ik ook even vertellen welke (koeien)staart dit geheel nog gekregen heeft.

Nuance 1: Het gaat om een Oostenrijkse school

Dat dus: een buitenlandse school, ver van uw bed. Een reactie daarop was gelijk: “Oh, wat zeik je dan? Da’s een klere-eind weg.” Ja klopt. Maar heel Nederland is nu in rep en roer omdat een leraar naar pornobeelden keek in een huiswerkklas – nota bene op mijn oude middelbare school, de RSG Lochem. Dát kan wederom echt niet. En de kans is groot dat die leraar er zelfs ingeluisd is door de leerlingen, met hun ouwe, flauwe assteen-grapje (iets waar ik persoonlijk van overtuigd ben). Hoe dan ook: dat een stel 16-jarigen (per ongeluk) beelden ziet van een beetje seks, een penis of een kontgat, dát kan dus ééécht niet; te schokkend, die harde realiteit. Ieuw.

Maar vooropgezet en weloverwogen een stortvloed aan uitvergrote, bloederige beelden van grof mishandelde dieren tonen aan 12- en 13-jarigen, puur om je gram te halen, dat kan dan weer wel? Hoe hypocriet. Maar goed, daar gaat het niet om: pedagoog is en blijft pedagoog. En pedagogen moeten hun grenzen kennen van wat toelaatbaar is in het onderwijs en wat niet. Pogingen tot bekering en indoctrinatie c.q. brainwashen – waarvan je in dit specifieke geval zou kunnen spreken – zijn dat in mijn ogen in ieder geval niet.

Nuance 2: ik ben níét tegen het tonen van de realiteit

Ik ben er absoluut NIET op tegen om kinderen de realiteit te laten zien. Kinderen moeten ook weten wat er gebeurt, welke misstanden er zijn in de massavleesverwerking, waar hun schnitzel vandaan komt en hoe die schnitzel ontstaan is. Het gaat me echter om de manier waarop dit nu gedaan is: bikkelhard, met horrorfilmpjes van de radicale dierenbeschermingsorganisatie PETA. Daarnaast werden meerdere video’s getoond met allerhande ander zwaar dierenleed en dierproeven in de wereld (honden, katten, paarden, leeuwen, neushoorns, slangen, whatever), even gruwelijk als de rest, maar totaal misplaatst in het kader van een simpele kookles (!).

Ik heb mevrouw overigens meteen een – in mijn ogen – ‘betere’ documentaire aan de hand gedaan. Een 45 minuten durende docu die alle aspecten van vlees eten en de vleesindustrie belicht; ook de gevolgen voor de eigen gezondheid en voor milieu en klimaat. Een docu die echt wel ‘hard’ genoeg is om kinderen tot nadenken aan te zetten – inclusief beelden van een varkensslachting, de massa-kippenhouderij en vleesindustrie – maar waar dus méér informatie en argumentatie aan bod komt dan ‘je mag geen dieren mishandelen’, want dat weet iedereen, lijkt me. Een docu waar de echt gruwelijke beelden, begeleid van commentaar, op een achtergrondscherm te zien zijn en niet vol in beeld. Nog steeds behoorlijk hard, maar veel beter geschikt ter opvoeding. (Voor wie Duits spreekt, here you go: “Akte Fleisch” (2013)). En zoiets toon je dan a) met goedvinden van de ouders, b) met een waarschuwing vooraf, en c) met goede begeleiding en een gesprek met de kinderen nadien. Niet als plompe activistische propaganda, maar als informatieverstrekking in het kader van het geboden onderwijs: kookles c.q. voedingskunde.

Nuance 3: Wat is wiens taak?

Ik ben en blijf van mening dat dit alles MIJN taak is: de taak van de ouder/opvoeder, niet die van de docent. Die moet in de les zo objectief en pedagogisch verantwoord mogelijk te werk moet gaan. Alles wat verder voert, zie ik als mijn taak, die ik in wil vullen naar mijn eigen inzichten, visie en overtuigingen. Want IK ken mijn kinderen. ZIJ niet.

Het vervolg: Contact met docent

Enfin. Ik heb afgelopen vrijdag, na thuiskomst van mijn getraumatiseerde dochter, meteen met school (klassendocent) gemaild, teneinde in contact te komen met de kookles-docent. Dat was lastig (geen mail, geen telefoonnummer), dus besloot ik uiteindelijk maar om ’s maandags zelf op goed geluk naar school te gaan voor een gesprek. Helaas werd mijn dochter ziek. Ik meldde dat, waarna mij verteld werd dat de docent dan zelf wel telefonisch contact op zou nemen. Dat deed ze ook prompt; we hebben een dik kwartier gepraat en gediscussieerd, in nette bewoording. Mij werd daarbij wel meteen duidelijk hoe waanzinnig fanatiek zij in haar overtuigingen en streven was.

Wat op zich ook prima is: iedere vorm van mishandeling van onschuldige wezens moet tegengegaan worden. Maar níét over de ruggen van jonge kinderen, die per definitie al een zwak hebben voor dieren. Ga dan met volwassenen aan de slag. In dat gesprek heb ik om de links naar de betreffende filmpjes gevraagd, zodat ik ze zelf zou kunnen bekijken en oordelen of ze echt wel zo erg waren als dochter vertelde. De docente vroeg daarbij overigens zélf uitdrukkelijk om mijn mening met betrekking tot het beeldmateriaal.

Ongeschikt propagandamateriaal

Na het zien van de video’s was ik echter zo mogelijk nóg meer geschokt. Totaal onnodig, propagandistisch materiaal, volledig ongeschikt voor kinderen. Beeldmateriaal dat zijn doel compleet voorbij schoot en absoluut misplaatst was in het kader van een simpele kookles. Vegetarisch of niet. Een aaneenschakeling van gruwelijkheden, die stuk voor stuk werkelijk niets meer met het ‘ontstaan’ van dat schnitzeltje of die kippenpoot te maken hadden.

En toen ontplofte ik dus helemaal. Wat bezielt een docent om uitgerekend dít totaal onverwacht, ongevraagd, onbegeleid en zonder vooraf te waarschuwen aan kinderen van anderen (!) te laten zien? Ik kon mij er niets anders bij voorstellen dan dat zij tot doel had om leerlingen met een shockmethode heimelijk zo jong mogelijk tot fanatieke dierenactivisten en dierenrechtenextremisten om te vormen. Het vegetarisme was in deze duidelijk ondergeschikt en ‘slechts’ een prettige bijkomstigheid.

Leraar, blijf je bij je leest c.q. lessenaar

Ik heb, ondanks mijn ontsteltenis, een keurig nette, zeer uitvoerige mail teruggeschreven. Hoofdargumentatie: Het is niet aan een docent om zijn/haar persoonlijke overtuigingen, religie, levensbeschouwing, ideologieën of politieke opvattingen op mijn kind over te dragen, ook al ziet zij deze als ‘de absolute waarheid’ c.q. de realiteit.
Een docent behoort informatief, objectief en vooral weloverwogen te werk te gaan bij het onderwijzen van andermans kinderen. En vooral ook bij het kiezen van de juiste methodes daarvoor: dat is wat een goede docent uitmaakt. Op al deze vlakken heeft zij met deze actie schromelijk gefaald.

Bij die bewuste mail heb ik de schoolleiding dus in de CC gezet, omdat ik mij simpelweg niet voor kon stellen dat men dit willens en wetens zou goedkeuren binnen het onderwijskader. Wat bleek: de schoolleiding had geen flauw idee van de keiharde ‘bekeringsacties’ van de docent. De directrice heeft de video’s vervolgens ook bekeken (wat pas mogelijk was nadat ik de links in mijn mail meegestuurd en besproken had) en gelijk de volgende dag werd ik door haar gebeld. Hoe blij ze was dat ik aan de bel getrokken heb, dat dit verwerpelijk en onmogelijk was en dat deze beelden nooit getoond hadden mogen worden in de les. In geen enkele les aan kinderen. Dat ik helemaal gelijk heb als ik stel dat dit (het behandelen en laten zien van zwaar dierenleed in het algemeen!) zaak en taak van de ouders is en niet van een leerkracht. Dat hier duidelijk grenzen overschreden waren.

Excuses

Ik kreeg plaatsvervangend excuses aangeboden voor deze pedagogisch onverantwoorde actie. De docente werd op het matje geroepen. Aansluitend kreeg ik echter een zeer boze mail van haar: ze wilde nu pertinent geen kookles meer geven, ik had haar ‘onderwijswerk’ ten onrechte bekritiseerd, ik was ‘zonder eerst met haar te overleggen naar de schoolleiding gestapt’, etc.

Daar klopte dus geen bal van: ik had haar werk als zodanig (het geven van – al dan niet vegetarische – kookles) op geen enkele wijze bekritiseerd. Integendeel, ik juichte het leren van vegetarisch koken zelfs meteen toe. Ik bekritiseerde enkel haar grof activistische en idealistische poging tot ‘bekering’ van minderjarigen. En daarnaast hád ik eerst contact opgenomen met haar. De schoolleiding stond bij de reply-mail enkel op CC, wat ik overigens ook van tevoren aangekondigd had.

PETA/ALF ‘keurig’ en niet fanatiek?

Een heftige mailwisseling volgde (en is nog steeds aan de gang). Zo is PETA volgens haar een ‘keurige organisatie‘, vrij van enig fanatisme. Volgens mij totáál niet. Met campagnes als deze of deze zijn ze wel degelijk extreem fanatiek bezig. Daarnaast helpt PETA het gros van de dieren dat zij ‘redt’ of ‘bevrijdt’ zelf systematisch om zeep (want geen tijd om ook nog eens naar opvang te zoeken). PETA steunt openlijk organisaties als ALF (Animal Liberation Front, een militante en extremistische organisatie, gelieerd aan PETA).

ALF ziet het schenden van dierenrechten als een ‘state of war’, waarbij werkelijk álle middelen geoorloofd zijn. Brandstichting, diefstal, zelfs moord: “In the past, PETA has handled the press for the Animal Liberation Front (ALF), a violent, underground group of fanatics who plant firebombs in restaurants, destroy butcher shops, and torch research labs. The FBI considers ALF among America’s most active and prolific terrorist groups, but PETA compares it to the Underground Railroad and the French Resistance.” (bron)

Iedere organisatie die dergelijke ‘methoden’ hanteert en/of goedkeurt om haar doelen te bereiken, is in mijn ogen niet enkel bloedfanatiek, maar inderdaad terroristisch te noemen. De filmpjes van ’t WWF zijn in ieder geval onnoemelijk veel geschikter. Voor kinderen.

Leraren en methodevrijheid

Voorts genieten leraren, volgens haar, per definitie ‘methodevrijheid’. Dat wil zeggen dat indien zij de methode waarop zij kinderen iets wil leren, goedkeurt, die methode toegestaan is. No way, José. Ga je kinderen dan ook in een gaskamer stoppen en via douchekoppen damp naar binnen spuiten, zodat ze eens over de harde realiteit van vernietigingskampen in de oorlog (volgens PETA gelijk staand aan ‘dierenvernietigingskampen’) kunnen leren? Laat je kinderen dan ook maar meteen een real life IS-onthoofding zien, om ze even de waarheid over het huidige terrorisme in al zijn gruwelijke vormen te tonen? Ga je de handjes van die kinderen in de kookles maar eens flink op de gloeiende kookplaat drukken, zodat ze zich pas écht goed bewust worden van het feit dat je je daar lelijk aan kunt verbranden? En als je dat zelf – als leraar – toch echt goede methodes vindt, zijn die dan per definitie toegestaan? Denk ’t toch niet. In mijn ogen is dat kindermishandeling. Net als het tonen van de desbetreffende video’s. Dat kan ook anders.

Samengevat

… vind ik het mijn taak als ouder om mijn kinderen de ‘harde realiteit’ op mijn manier en naar mijn inschatting onder ogen te brengen.
… vind ik de videokeuze van de docent onmogelijk: daar zijn betere alternatieven en methoden voor, die ik ook aan de hand gedaan heb. Daar hoef je niet veel moeite voor te doen.
… heeft een leraar zeer zeker de taak om kinderen, met inachtneming van de leeftijd, tot nadenken aan te zetten. Dit rechtvaardigt echter zeker niet iedere methode.
… heeft een docent op een openbare school iedere vorm van ideologie, religie, fanatisme of politieke  c.q. extremistische overtuiging thuis te laten. Daarvoor is in een klaslokaal geen plaats.

Ik heb gezegd. En nu ga ik maar uit mijn neus eten, want dat is tenminste nog toegestaan.

bron: pixabay.com