Laatst keek ik de finale van een Duitse afvalshow: Rosins Fettkampf. Zo’n show waarin zwaar overgewichtigen met verschillende diëten proberen een ‘UHU’ (Unter Hundert – onder honderd kilo) te worden. Onder begeleiding, inclusief sportprogramma natuurlijk. Looptijd: 4 maanden. Ik had al eerder een aflevering gezien. Toen was ik zwaar onder de indruk van één dieet, dat eigenlijk helemaal geen dieet is, maar slechts een verandering van wannéér je eet.
Metamorfose door kortstondig vasten
bron: eigen foto (LB)
Nu ben ik mij ervan bewust dat dit ‘eetsysteem’ met de toffe naam ’16/8′ oftewel ‘Intermittent Fasting’ al lang en breed een vette hype is, maar dat is ook geheel terecht. De resultaten zijn verbluffend. Zo ook bij deze kandidaat (en dus ook de winnaar van de show, te zien vanaf ca. minuut 18 in deel drie van de uitzending, zie bovenstaande link). De goede man woog 48,4 kilo minder. In vier maanden. Kun je je ’t voorstellen? De metamorfose was grandioos. Op de tweede plaats kwam overigens degene die overstapte op vegetarisch eten: maar liefst 46 kilo minder. Maar: het gaat niet alleen om minder kilo’s. Het gaat ook om een gezondere levensstijl. En dat is nu nét wat ik wil. Al járen.
8/16 is nu het geval
IF of 16/8 betekent: 16 uur vasten. Dus helemaal niks eten; enkel water, thee of zwarte koffie). Daarna ca. 8 uur eten. Wat je maar wilt, maar wel gezond, graag. Want als je dan allerhande snacks en vette rotzooi naar binnen gaat werken, is het gezonde effect wel weg. Deze methode baseert op het inmiddels wetenschappelijk bewezen feit dat het lichaam regelmatig vastenperiodes nodig heeft. Die periodes hebben we normaal gesproken ’s nachts, maar door onze huidige manier van leven zijn ze véél te kort. De meeste mensen leven en eten inmiddels omgekeerd: ze ‘vasten’ 8 uur (i.e. slapen) en eten de rest van de tijd van alles en nog wat gedurende hun 16 uur van wakker zijn. Zo ook ik.
Vroeger was dat anders. Met vroeger bedoel ik: een paar duizend jaar geleden. Nu zul je meteen denken: ja hoor, komt er weer eentje met dat oertijdgedoe. Eerst Paleo en nu dit weer… Maar een paar duizend jaar is niks in het kader van onze lichamelijke evolutie. En toen was de oertijd al lang en breed voorbij.
Eten, slapen, jagen/verzamelen, eten, repeat
Bron: pixabay.com
De mens is van nature nu eenmaal jager/verzamelaar, waarbij de nadruk op ‘verzamelaar’ ligt. Daar is ons lichaam op gebouwd. Hoe dan ook: overdag verzamelden we eetbaars als bessen, noten, zaden, planten en schoten we af en toe een konijn of een eend. Dan hadden we weer wat voedsel en werd er gegeten. Daarna volgde een periode waarin we sliepen en aansluitend weer op jacht/inzameltocht moesten. Pas daarna konden we weer wat eten.
Voor regeneratie van het lichaam is ca. 12 uur nodig. De eerste 8 uur daarvan wordt al het voedsel dat nog in ’t lichaam is, verteerd, verwerkt en verbruikt, daarna volgt een rustperiode en wordt de stofwisseling wat langzamer (diepe slaap en zo). Na 12 uur zijn de insuline-niveaus weer normaal. Daarom wordt nu noradrenaline aangemaakt; je wordt alerter. Dat is het signaal van het lichaam dat je nu maar weer eens moet gaan zoeken naar voedsel.
Insuline-achtbaan adé
Bron: pixabay.com
Dus weer op pad, jagen en verzamelen. Maar om dat te kunnen doen, moeten nu de andere reserves van het lichaam aangesproken worden: vet (de rest is immers ‘op’). Het is een fabeltje dat dan meteen je spieren worden aangesproken omdat die ‘makkelijker te verbranden’ zouden zijn; het lichaam zou wel gek zijn om dat wat je nodig hebt om te rennen, als eerste aan te spreken. Je vetverbranding komt dus na ca. 12 uur ‘niks’ op gang. En dát is het mooie aan dat vasten: je hebt nu nog een uurtje of 4 waar je vetverbranding hoger is, maar je nog niets eet (want dan zou dat meteen stoppen).
Hét grote hedendaagse probleem: we jagen en verzamelen al lang niet meer. Je trekt op ieder gewenst moment van de dag (en nacht) de koelkast open en eet. Want honger. Of liever gezegd: trek. En wat eten wij op zulke momenten het liefst? Juist. Koolhydraten, liefst nog bewerkt. Een boterham met hagelslag en een flink glas sap erin en hop, honger gestild. Bloedsuikerlevel, en aansluitend dus ook het insulinelevel, gaan als een raket omhoog. En weer omlaag (dip). Nog meer honger. Met Intermittent Fasting heb je die insuline-achtbaan niet meer. En alleen dát is al retegezond voor je lichaam.
Het werkt!
Enfin, al dit gebrabbel kun je overal lezen op het internet. Onder andere bij alle zichzelf respecterende dieetgoeroes en eetcoaches, zoals hier bij Oscar Helm. Maar het leuke eraan is: het wérkt wel! Ik heb dat na 2 weken al aan den lijve mogen ondervinden (-4 kilo). Het is echt niet moeilijk (alleen je ontbijt overslaan), went snel en als het een keer niet lukt (want avondje uit of laat diner met vrienden), is er ook geen man/vrouw overboord. Dan ga je de dag daarna gewoon weer verder. Als je op het eind van je vastenperiode ook nog eens lichte (!) sport (dat ‘jagen’, hè) weet te integreren, ga je helemáál als een speer.
En aangezien ik mijn leven nu óók nog eens geheel (on)vrijwillig (half) vegetarisch moet gaan inrichten (zie ‘vega-indoctrinatie’ deel 1 en deel 2), heb ik (drie)dubbelop effect: 16/8 + vega + sport = nieuwe hoop op een gezond lichaam.
We gaan het zien. Of niet. Kan ook.
Dorothé Jansen zegt
Wees er voorzichtig mee. Het is ook een tijdelijke maatregel. Als je ermee stopt dan werkt het dus ook niet meer. Er heeft een uitgebreid artikel over in De Volkskrant gestaan.