Lipstick?! Foei!

20 februari 2019 door Merel Nahuijsen

Mijn ongeremd enthousiasme om overal maar “Ja” op te zeggen, zorgt wel eens voor problemen. Toen mijn nichtje Iris voorstelde om met haar een maand lang ‘vegan te doen’, stemde ik daar onmiddellijk mee in. Ik houd wel van nieuwe gebbetjes.

Nicht Iris is al jarenlang veganiste, “met veel plezier en voldoening”, zoals ze zelf zegt. Ze legt uit dat veganisten geen vlees, vis en zuivel eten, noch alle andere etenswaren waar ‘dierlijk leed’ een rol heeft gespeeld. Want dat is zielig.
“Daarbij is vegan beter voor ons milieu én je valt ervan af,” zei ze erbij. Met het kerstvet nog steeds zichtbaar drillend op mijn heupen kan ik wel een gezondheids-boost gebruiken.
“Brad Pitt is ook vegan,” aldus Iris. Brad is goed geconserveerd voor zijn jaren, ondanks dat ie er de laatste tijd wat zorgelijk uitziet. Zou dat dieet-gerelateerd zijn..? Toch besluit ik ‘vegan te gaan’. Zo hip.

Gewapend met een lange lijst van do’s en dont’s begin ik aan mijn vegan maand. Mijn nichtje stelt voor om twee keer per week even bij te praten over mijn vegan project. Als een soort van stok achter de deur, zeg maar. Dat heb ik geweten.
“Zeg Iris”, sms ik haar, na vijf dagen lang op droge walnoten, spinazie en chiazaadjes te hebben geknaagd: “Honing, dat mag toch wel…?”
Ik móet iets verzinnen om de sleur van groenten, nootjes en fruit te doorbreken.
“Weet je wel hoe hard die bijen moeten werken voor die honing!? Da’s heel zielig hoor!”
Daar kan ik het mee doen. En na gedwee deze tik op mijn vingers te hebben geïncasseerd, keer ik stilletjes terug naar mijn zeewiersalades, tofoe-wraps en sojamelk.

Nog eens vijf dagen later ben ik er klaar mee. Ik kan geen avocado of pompoenzaadburger meer door m’n keel krijgen en besluit Iris weer om advies te vragen, dit keer via Skype.
“Hi Iris!”, begin ik blij terwijl de video start. In plaats van een gezellig antwoord terug, zie ik een grote frons op haar voorhoofd verschijnen.
“Wat is dát?” vraagt ze. Haar puntige vinger wijst beschuldigend naar mijn gezicht. Denkend dat ze mijn onderkin bedoelt, steek ik snel mijn neus in de lucht, in de hoop te verdoezelen wat de jaren mij hebben aangedaan. Maar nee, Iris blijft fronsen. Dan dringt het tot mij door dat ze naar mijn lipstick kijkt, die ik speciaal voor deze Skype-gelegenheid heb opgedaan. Oeps, betrapt.

“Dat is Dolce Vita uit de serie Diorific,” piep ik benauwd. Iris klauwt zo ongeveer door het scherm heen.
“Weet je wel hoeveel dieren hebben moeten lijden voor die stomme lipstick van jou!?”
Ik besluit om niet naar de rest van de tirade te luisteren. Met een diepe zucht en een dikke glimlach loop ik weg van het scherm en de tetterende Iris, naar de keuken. Daar wacht de vrijheid en een half genegeerde, maar zeker niet vergeten koelkast op mij. Dank je wel Iris, voor je wijze vegan lessen.