Bron: Pixabay.com
Maandag
Een collega heeft last van een snackattack. Ze komt terug van de Appie met een tas vol chips, chocolade, fruit en koekjes en begint enthousiast uit te delen. Ik ken haar eigenlijk nauwelijks, want ze is net bij ons begonnen, maar ik vind haar nu al leuk. Met een doos vol chocolade en een doosje aardbeien staat ze plotseling voor mijn neus. “Wil je fruit, of wil je iets lekkers,” zegt ze grijnzend en ik pak blij een aardbei. Ze is diep teleurgesteld dat ik ga voor het gezonde aanbod.
“Jeetje mens, je kunt wel wat vet en suiker gebruiken hoor, jíj hoeft tenminste niet op je gewicht te letten.”
“Nee, dat klopt,” zeg ik lachend, terwijl ik een glanzend rode knoeperd van een aardbei in mijn mond stop, “maar ik hou heel erg van aardbeien en minder van chocolade.” Ik geniet in stilte. Van de heerlijke zoete aardbei en van het feit dat zij mij alleen in deze vorm kent en totaal geen weet heeft van mijn voorgeschiedenis. Ze moest eens weten dat ik de rest van mijn leven op mijn voeding moet letten om zo te blijven. Ik ga haar dat in ieder geval lekker niet vertellen.
***
Dinsdag
Onlangs heb ik verhuisberichten verstuurd naar diverse instanties, zo ook aan Dela. Via de site kon ik alles makkelijk regelen en ik zag in mijn gegevens dat ik eigenlijk maar voor een klein bedrag verzekerd ben. Omdat ik de laatste tijd iets te vaak heb gehoord dat nabestaanden te kampen hebben met hoog uitgevallen kosten en een te kleine dekking, paste ik dat meteen aan. Er hoorde een gezondheidsverklaring bij die ik netjes en naar waarheid invulde. Ik was te zwaar en nu niet meer. Ik ben gezond, typte ik blij. Helaas denkt Dela daar kennelijk anders over. Vandaag ontvang ik bericht dat mijn verzekeringsaanvraag is goedgekeurd, maar dat ik een toeslag moet betalen. “U heeft een Gastric Bypass ondergaan en de gevolgen daarvan op de lange termijn zijn te onduidelijk. Daarom betaalt u vanaf nu meer premie.” Pardon, beste Dela? Ik was een wandelend gezondheidsrisico door mijn overgewicht. Daarvan zijn de gevolgen op de lange termijn héél duidelijk. En nu word ik gestraft omdat ik gezond ben? Beetje vreemd beleid, niet? Ik zit al met de telefoon in mijn handen om Dela eens even flink de waarheid te zeggen, maar besluit het niet te doen. Het heeft toch geen zin. Toen ik de ziektekostenverzekering belde om te vragen of ik een vergoeding kon krijgen als ik een personal trainer in de arm nam (dat was nog voor de operatie) zei die ook dat ze dat niet in het pakket hebben zitten. Hoe krom is dat? Wel betalen voor alle kwalen die bij overgewicht horen, maar een stukje ondersteuning bij preventie, ho maar. Vreemde zaak.
Ik betaal wel netjes die paar euro per maand meer. Ook al steekt het. Ergens.
***
Donderdag
Een groot nadeel van dunner zijn is dat ik geen zitvlees meer heb. Ik krijg gewoon echt zere botten als ik te lang zit. Ik kan maximaal een half uur achter mijn bureau zitten en kom dan vervolgens steunend en kreunend overeind. Echt sexy. Ik merk sowieso dat ik me weer minder goed ga voelen nu ik weer aan het werk ben en het klussen op een laag pitje staat. Hoeveel bevestiging moet ik hebben? Ik.Moet.Sporten! Dus ik ga. Vanavond! Kennismaken en rondkijken en dan meld ik me meteen aan voor een cursus van vier weken die toevallig binnenkort start. Drie keer per week trainen onder begeleiding, speciaal voor ongetrainde mensen. Dan kan ik er niet meer onderuit en dat is maar goed ook. Het gaat weer bergafwaarts met de energie en ik voelde me juist zo goed. Hoppetee, de laatste fase in dit hele proces. Wish me luck!
***
Vrijdag
Het inschrijven ging goed. Ik werd welkom geheten door een leuke jonge vent die, minpunt, de hele tijd ‘u’ tegen me bleef zeggen, maar verder heel aardig was. Het is een mooie sportschool, maar wat krijg ik er toch bij voorbaat al klotsende oksels van. De apparaten, al die mensen, pff. Ik werd rondgeleid en liep met die knul langs alle apparaten waar mensen zich in het zweet stonden te werken. Ben ik straks echt één van hen? Krijgt die sportkleding die al zo lang in de kast ligt te wachten, nu eindelijk eens daglicht te zien? Zoals het er nu naar uitziet wel. Ik start volgende week met de cursus van vier weken. Dat lijkt me prima om in eerste instantie eens te kijken of mijn lijf dit wel aan kan. Ik zette mijn handtekening, mijn vingerafdruk is gescand zodat ik toegang tot de sportzalen heb en mijn foto werd genomen. Het gaat gebeuren! Wat hoop ik intens dat ik de moed kan opbrengen om dit vol te houden en dat ik misschien ooit lol krijg in dat hele sportgedoe. En dat mijn lijf en vooral energie er baat bij hebben. Wat in ieder geval fijn was, is dat ik bij sportdoelen niet meer ‘afvallen’ hoefde in te vullen. Die gozer moest erg lachen toen hij mijn doelen hardop voorlas nadat ik klaar was met het inschrijfproces.
‘Ik wil geen hangkont meer, mijn kipfilets wat opvullen met spieren, mijn borsten richting mijn kin trainen, mijn bovenbenen verstevigen én meer energie en rust in mijn kop.’
“Marga, je bent hier aan het goede adres,” zei hij lachend. Ik hoop het van harte.
Wat hieraan vooraf ging: Mijn maat was vol (14) – Daar ben ik eindelijk weer
