Door de straffe wind slaat de regen tegen het slaapkamerraam op de zeer vroege zaterdagochtend. Er zijn van die dagen dat het meezit en er zijn er dat het tegenzit.
Soms zit het gewoon helemaal niet. Vandaag is zo’n dag. Ik voel het. Een onbestemd zwaar en taai gevoel dat zich het best laat omschrijven als uitzichtloosheid, door een dreigende teloorgang van de wereld. Hormonaal bepaald. Dat gevoel bedoel ik.
Het enige wat dan nog helpt, is soep. Zelfgemaakte wel te verstaan. Maar die moet dan eerst nog gefabriceerd worden. Door mij, want ik sta er natuurlijk weer alleen voor. In al mijn ellende. Ik raak al aardig in de jammerstand. De wijzer gaat onder nul. Wat een gedoe toch allemaal. Het leven.
Er dienen derhalve boodschappen te worden gedaan. En ik moet dus mijn bed uit. De man ronkt op zijn rug. Hij wel. Douchen en aankleden dan maar. Voor vertrek een klein ontbijt nemen, teneinde niet met een lege verpakking muffins en een half aangevreten zak winegums thuis te komen.
Tijdens de nuttiging van verantwoorde vezelverrijkte volkorencrackers, belegd met bleke biologische grasgevoerdegeitenkaas, bolpuntcom ik een beetje in het rond. Mijn oog valt op het boek “Dingen die je alleen ziet, als je er de tijd voor neemt”, Van een of andere hippe Zen-boeddhistische monnik. Bestseller ook natuurlijk. Hij wel. Afgunst steekt plots venijnig de kop op.
Ja, zo ken ik er nog wel een paar!
Dingen die je alleen hoort, als je ervoor open staat.
Dingen die je alleen zegt, als je er de moeite voor neemt.
En dingen die je alleen doet, als je er zin in hebt.
ALS. ‘Als’ houdt een voorwaarde in. Als dit… dan pas dat. Iets wat nodig is om tot iets anders te komen. Te kúnnen komen. En bij gebrek daaraan gebeurt er dus niks. Altijd weer dat moeten, denk ik geërgerd.
Naarstig zak ik, al zuchtend, toch de mindfulness indachtig, maar weer es diep in mezelf. Fraai is het niet; lamlendigheid en vooral veel zielepieterij neem ik waar. Ik wil het niet, ik kan het niet en ik doe het niet. Dat werk. Als een dreinende peuter. Wat dat “het” precies is, weet ik ook niet. Maar het is wel een vet het.
Terwijl ik toch een hekel heb aan mensen die zichzelf als slachtoffer zien, ben ik er zelf bij tijd en wijle ook graag één. Zeker wanneer ik zo in mezelf vast zit, dat ik geen doorstart kan maken naar wat anders.Dan zou ik graag gered worden. Desnoods door een prins. Als hij dan maar niet op een wit paard, maar op een zwarte fiets zit. Of in een grijze Volvo. Ook goed.
Als ik een probleem ervaar, wil ik ook graag dat anderen het voor me oplossen. Wanneer ik wél een oplossing voorhanden heb, is er immers geen probleem.
Kijken naar wat je zelf misschien beter of anders zou kunnen doen. Niet omdat het moet, maar omdat het kan.
Roerend in de welriekende en veelkleurige vloeibare remedie, mijmer ik, al wat monterder, verder. En al geurige selderij en sappige peterselie hakkend, voel ik een vorstelijke vredigheid indalen, die korte metten weet te maken met de zoete zwartkijkerij.
“Dingen die je alleen kunt ontdekken als je soep maakt.” Ik denk dat ik er es een boek over ga schrijven.
Soep met ballen. Een bestsmeller.
bron: pixabay.com
