“Wanneer heb jij eigenlijk voor het laatst gestaakt?”
“Ik heb nog nooit gestaakt,” beken ik eerlijk. “En jij?”
“Drie jaar geleden,” klinkt het triomfantelijk.
Ik kijk even naar de moeder naast me op het schoolplein.
“Ik wist niet dat jij ook in het onderwijs hebt gewerkt?”
“Nee joh, ik ben huismoeder. Ik heb gewoon thuis gestaakt.”
“Thuis? Hoe dat?”
“Ja, ik was het zat. Mijn man is een schat hoor, maar het liep gewoon even niet meer zo lekker tussen ons. Onze rolverdeling was nogal – eh – klassiek. Maar ik werd ontevreden en geïrriteerd, want alles kwam langzamerhand steeds meer op mijn schouders terecht. De verzorging en huiswerkbegeleiding van onze kinderen, de stapels wasgoed, het gezeul met alle dagelijkse boodschappen, iedere dag gezonde maaltijden koken, afijn, misschien ken je het wel?”
Ja, natuurlijk ken ik het wel. Tijdens de veiling van de te verdelen lusten en lasten stak ik telkens weer nét te laat (of veel te vroeg) mijn hand op. Waardoor ik per ongeluk bood op de stofzuiger, in plaats van op de luxe loungeset. Ik bracht spontaan een bod uit op dat pietepeuterige boodschappenautootje, waardoor ik een avontuurlijke landrover misliep. Ook was ik natuurlijk degene die een zorgvuldig ingelijste gentleman mee naar huis nam, in plaats van een handige, alles kunnende klusjesman, die gewoon een zwaar schilderij aan de muur kon ophangen.
“Maar… hóé heb je dan gestaakt? Gewoon niets meer gedaan?”
“Nee, ik ben onverwachts op vakantie gegaan en ik heb het thuis pas een dag voor mijn vertrek verteld. Ik had een vakantie geboekt naar Hughada, waar de zon scheen en prachtige stranden met een blauwe zee en palmbomen op mij wachtten. In mijn eentje. Voordat ik vertrok heb ik ’s mans werkkamer nog even snel omgetoverd in een speelparadijs. Al het speelgoed heb ik ernaar toe gesjouwd. En toen ben ik op vakantie gegaan. Tenslotte hebben ze óók een vader die wel eens voor ze kan zorgen, niet?”
“Jeetje! En ging dat goed?”
“Nee, natuurlijk niet. Het werd een drama. Maar dat was ook een beetje de bedoeling. Al na een paar dagen belde hij huilend op. De koelkast was leeg. Het huis was een grote bende. En hij droeg een knellende zwembroek onder zijn pak omdat zijn schone onderbroeken op waren. Bovendien jammerde hij omdat hij een belangrijke bespreking op zijn werk had, terwijl de leraren die dag zouden gaan staken. Of misschien was er een of andere studiedag? Dat wist hij niet precies. In ieder geval, hij kon die dag geen vrij nemen.”
“Enfin. Uiteindelijk smeekte hij of ik als-je-blieft naar huis wilde komen.”
“Wat zei je?”
“Dat ik mijn achterkant nog wilde bruinen. En dat mijn zandkasteel nog niet af was. Dat ik geen bediende, maar een prinses was, die een echt kasteel verdiende.”
Ik mijmer even weg. Als alleenstaande moeder is zo’n vakantie voor mij niet weggelegd, maar het lijkt me wel heerlijk. Een weekje in de zon op het strand. Alle dagelijkse beslommeringen even begraven in het ruwe zand, terwijl loomheid en rust samen een balletje overgooien.
“Hoe is het afgelopen?”
“Ja, goed. Toen mijn kasteel eindelijk was opgebouwd en thuis de boel afgebroken, ben ik weer naar huis gegaan. Ineens besefte hij wél wat ik waard was. Mijn staking heeft eigenlijk ons huwelijk gered.”
“Hij was zeker wel enorm blij je weer te zien?”
“Jawel, maar hij was vooral héél erg aan vakantie toe.”
bron: pixabay.com
