Zoals jullie al weten, wandel ik me suf. De paden op, de lanen in met mijn trouwe hond. Ik geniet altijd van alles. De natuur, de rust, de stilte, de frisse lucht en vooral van al het groen. Maar ik erger mij ook vaak geel én GROEN!
Zwerfafval
Daarom dus! Zwerfafval. De bermen liggen er hier vol mee en zelfs langs paden waar geen normaal mens komt, tref je complete huishoudens aan qua afval. Blikjes, papieren verpakkingen, kleding, lege flessen wodka (Absolut!) en zelfs dingen waarvan je niet zeker weet wat het is en die je dus ook liever maar niet aanraakt.
Mensen gooien echt van alles naar buiten. Laatst lag er zelfs een ventilator in de berm van een landweggetje waar vooral vrachtwagenchauffeurs uit Duitsland/Polen richting Emmen rijden en even hun rotzooi lozen. Maar ook veel scholieren die gewoon alles uit hun rugzak kieperen. Weg ermee. Iemand anders ruimt het vast wel op. Hoe asociaal wil je het hebben?
Beste Buurtgenoten
“Willen jullie mij helpen om al het zwerfafval langs de weg, het fietspad en het kanaal op te ruimen? Ik ga zondagochtend op pad met vuilniszak en een grijper,” schreef ik daarom in de buurt-app. Vele reacties volgen. Vele, vele duimpjes omhoog en “goed bezig!”-reacties. Gelukkig bleef het daar niet bij.
Een buurvrouw sluit zich bij mij aan en samen gaan we op pad. Ik had een grotere groep verwacht, maar iedereen is ‘druk’. Oók op zondagochtend, kennelijk…
De vuilniszakkenbrigade
De ene vuilniszak na de andere vullen we met rommel en rotzooi. En we worden eigenlijk al maar bozer. Vooral als even later blijkt dat het niet eenmalig is; binnen no-time liggen de bermen wéér vol!
“Zouden ze het doen om ons te pesten?” vraagt mijn buurvrouw bezorgd.
“Ik vermoed het wel,” antwoord ik geërgerd, terwijl er een auto voorbij raast en ik word bekogeld met lege colablikjes en ander afval. We kijken elkaar aan en ons snode plan is geboren.
Actie!
De zondag daarna zitten we klaar voor de actie. Een omgekochte dochter zit een eindje verderop verstopt in de bosjes bij de beruchte bocht. Ze zit daar met haar mobiel, een verrekijker en een vlaggetje. Zodra er een raampje van een auto of vrachtwagen opengaat om een asbak te legen, een blikje weg te slingeren, een zak met Mc Donalds-zooi te lozen, of grof afval naar buiten te kieperen, steekt zij haar vlaggetje omhoog.
Met haar verrekijker volgt ze daarna onze actie. Wij zitten namelijk achter een stuk of wat op elkaar gestapelde strobalen. Onzichtbaar voor de naderende auto. Zodra de vuil spuwende bestuurder langsrijdt, springen we tevoorschijn en mikken we een rauw ei of een overrijpe tomaat naar zijn voorruit. Best lastig, dat mikken. Maar soms lukt het. “Zo, viespeuk! Leg dát thuis maar eens uit!” roept buurvrouw fanatiek en triomfantelijk erachteraan.
Echte dames gooien (geen) eieren
De politie, die de melding in eerste instantie niet kon geloven, is echter ‘al snel’ ter plaatste. Ze kunnen onze actie helaas niet bepaald waarderen en zéker niet ondersteunen. We worden vriendelijk doch zeer dringend verzocht om iets anders te gaan doen op de zondag – inmiddels – middag.
Tja, wat nu te doen, vragen we ons af. Doorgaan met de vuilniszakkenbrigade, een beter plan bedenken, of ons er toch maar bij neerleggen? We zijn nog in beraad. Maar ’t licht staat binnenkort vást weer op groen.
bron/copyright: ROVA Schoonnederland (met toestemming)
Wat een goed artikel over zwerfvuil.. Ik doe ook elk jaar mee met de opruimactie die de gemeente organiseert. Wij vinden de gekste dingen, het lijkt wel of de mensen achteloos van alles neergooien, alsof er geen klikos bestaan: zo van : ‘die vrijwilligers moeten op die zaterdag in maart toch ook wat te doen hebben!!!!!”