Thierry Baudet en de Uil van Minerva [klinkt als: Harry Potter deel 8]

22 maart 2019 door Lou Bartels

Wat een prachtige speech. Werkelijk, zonder precedenten. Een president waardig. En vooral: totaal onnavolgbaar.
Oh, Thierry, waar háál je het vandaan? Je grote teen is des duims superieur, geloof me. Het woord raaskallen volstaat niet langer voor jouw betoverende literaire woordenbrij. Het is pure poëzie. Mensen horen dat niet. Zien dat niet. En snappen dat niet. Ik ook niet, maar dat was te verwachten. Want ik ben een vrouw. Maar je woorden klonken oh zo mooi…

“De uil van Minerva spreidt zijn vleugels bij het vallen van de avond.”
Je had me al bij “De uil”…
Was je daar maar gestopt. Iets van “De uil [zei]: ‘Oogjes dicht en snaveltjes toe'” en dan klaar. Dat was het állerprachtigst geweest. Maar je had nog zoveel meer edel uit te spreken verbalisaties in petto… Wat een ongeluk.

De uil van godin Minerva. Overigens een vrouw, maar dat zal je in dit ene, specifieke geval wel niet zo zeer gestoord hebben. Minerva, de personificatie van de goddelijke macht van het verstand, van de vindingrijkheid, van de menselijke geest en van de wijsheid. En ja, Minerva had als ‘uitrusting’ inderdaad een uil. En een mooi setje wapentuig; een speer als een toverstaf.

Na enige verwoede uitlegpogingen van mijn (vanzelfsprekend mannelijke) partner begreep ook ik dat JIJ die uil bent. Een boodschapper. De postuil in de Harry Potter films. Zelfs je naam doet eraan denken. Die uil die uit wil, nee, uit móét vliegen. De uil die naar het front geroepen is, omdat het volk dat wenst. De wijze vogel die zijn kop gewoon 180° kan draaien als dat nodig is. En in jouw geval niet alleen zijn kop, maar ook zijn ingewanden. De braakballen schoten door de euforische ruimte. Een orgie van be-coke-stoofde, van wiet doorspekte en met lavendel bewierookte orakels. Een prachtbraakbal van een bevlogen, volgezogen Minervische uil.

[Interjectie: Mocht je die braakbal willen ontleden; doe het niet! Trap er niet in! Het zou de mystiek, de bevlogenheid en de poëzie der Latijnse onkunde eruit halen. En wat je dan over hebt, is een naakte, in delirium kwakende, rare vogel. Dus niet doen. En vooral niet thuis proberen. Daar komen maar moorden van. Red.]

En jij, Thierry, sprak over wat ons allen het meest bezighield. Niet over terroristen (ja ook), niet over de Paaseilanden (nou ja, ook een beetje), nee, jij sprak over duurzaamheid! Of liever gezegd, de waanzin der klimaatbezorgden.
“Deze duurzaamheidsafgoderij stort niet alleen onze economie in de totale ondergang. Hij is ook bedoeld om onze geest, ons zelfbewustzijn nog verder te krenken. Inderdaad, schuldgevoel is hetgeen waar deze klimaathekserij zich mee voedt. “Wij moeten boeten!”, zo papegaaien de macht zoekende bestuurders van dit land de ecologische hogepriesters na. Het is pure oikofobie, pure zelfhaat!”
(Bron: de “Baudetzky Mars en andere zelflofliederen”, te zien op YouTube)

Oh, daar is het weer. Dat heerlijke woord. Oikofobie. De angst voor het eigene. De haat van het eigen handelen en zijn. Een ware oikofoob pleegt natuurlijk zo snel mogelijk zelfmoord. En dat is, volgens Thierry dan, wat de regerende partijen tot nu toe deden. Ons mooie Arische land om zeep helpen. Alleen lukte het steeds maar weer nét niet.

En jij Thierry,  nieuwetijdse aartsengel Narcissus met klimaatverwarmend vuur in de ogen, gaat ons allen van die zelfmoordenarij redden. Jij gaat de bijbel en de Big Bang Theory herschrijven.  Dood aan alle masochistische ketters die dit manische zondvloedgeloof aanhangen. En de brandstapel voor het klimaatheksengepeupel.  Alle vertrouwen dat jij ook deze milieuluizen onder het mom van eigenliefde en boreale superioriteit zult weten uit te roeien.

We gaan het zien. Een narcistische uil en een roedel – nog niet bestaande – provinciale (rurale?) kandidaten, dat vanuit de Randstedelijke elite weet wat er moet gebeuren om het Europese nobelplebs te ontdoen van de ‘Xenos’, het vreemde. Eigen ratten eerst.

Man, vlieg op.